Σε ένα μήνα γίνομαι 30 (νισάφι πια, θα σκεφτείς αν είσαι φίλος μου και με ακούς να γκρινιάζω συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό). Και για να σηματοδοτήσω το κομβικό αυτό ηλιακιακό συμβάν, αποφάσισα να κάνω ένα διαφορετικό και τελείως προσωπικό challenge (καμία σχέση με το gratefulness, το christmas, ή το challenge μήνα αγάπης δηλαδή).

Για τις επόμενες 30 ημέρες θα καταγράφω εδώ αλλά και στα stories του instagram profile μου (ακούει κανείς τριζόνια ή μόνο εγώ;) το highlight της κάθε μέρας. Κι αυτό όχι από ναρκισισμό (δε μου αρέσει να μιλάω και τόσο για τον εαυτό μου) αλλά πιο πολύ γιατί αισθάνομαι πως ο χρόνος κυλάει και μας ξεφεύγει, σαν τους κόκκους της άμμου, ξεγλιστράει μέσα από τις μικρές σχισμές των δαχτύλων μας. Κι ο μόνος τρόπος να τον φυλακίσουμε είναι μέσα από τις αναμνήσεις, που ξεθωριάζουν κάπως πιο αργά.