Περίμενα πώς και πώς να έρθει η Δευτέρα και να πάρουμε το εξιτήριο. Να επιστρέψουμε στο σπίτι με το νεογέννητο μας, να έχουμε ησυχία, να μην μπαινοβγαίνει κόσμος μέρα-νύχτα απροειδοποίητα, και κυρίως, να μάθουμε αυτό το μικρό πλασματάκι, και να μας μάθει κι εκείνο. Δεν είχαμε άγχος για τη φροντίδα του, τόσα και τόσα σεμινάρια μας είχαν προετοιμάσει άλλωστε, κι όλα ήταν έτοιμα, πεντακάθαρα και αποστειρωμένα για να υποδεχτούν το νέο μέλος.
Αυτό όμως που δεν ήταν έτοιμο, ή μάλλον αυτή, ήμουν εγώ. Γιατί τίποτα και κανείς δε μπορεί να σε προετοιμάσει γι’αυτή την εμπειρία, κι αν δεν υπήρχε κάποιο ίχνος ντροπής, πολλές νέες μαμάδες μπορεί να έτρεχαν πίσω στο μαιευτήριο ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια.