Σε ένα μήνα γίνομαι 30 (νισάφι πια, θα σκεφτείς αν είσαι φίλος μου και με ακούς να γκρινιάζω συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό). Και για να σηματοδοτήσω το κομβικό αυτό ηλιακιακό συμβάν, αποφάσισα να κάνω ένα διαφορετικό και τελείως προσωπικό challenge (καμία σχέση με το gratefulness, το christmas, ή το challenge μήνα αγάπης δηλαδή).

Για τις επόμενες 30 ημέρες θα καταγράφω εδώ αλλά και στα stories του instagram profile μου (ακούει κανείς τριζόνια ή μόνο εγώ;) το highlight της κάθε μέρας. Κι αυτό όχι από ναρκισισμό (δε μου αρέσει να μιλάω και τόσο για τον εαυτό μου) αλλά πιο πολύ γιατί αισθάνομαι πως ο χρόνος κυλάει και μας ξεφεύγει, σαν τους κόκκους της άμμου, ξεγλιστράει μέσα από τις μικρές σχισμές των δαχτύλων μας. Κι ο μόνος τρόπος να τον φυλακίσουμε είναι μέσα από τις αναμνήσεις, που ξεθωριάζουν κάπως πιο αργά.

Αυτές λοιπόν είναι οι 30 days before 30.

Ελπίζω να με ακολουθήσεις σε αυτό το ταξίδι (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Day 30

Η 30η μέρα πριν από τα γενέθλια μου με βρίσκει σε ταξίδι με τη δουλειά. Κάπως τα καταφέραμε και πετύχαμε μία από τις λίγες ηλιόλουστες μέρες του Φεβρουαρίου και όλα είναι ένα χάρμα οφθαλμών. Σαν μια πρόωρη άνοιξη που μας κάνει να ζηλεύουμε την άνοιξη που αργεί να έρθει. Έτσι όπως είμαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, θυμάμαι όλα εκείνα τα ταξίδια, τα τόσα χιλιόμετρα που έχω διανύσει, και ταξιδεύω με το μυαλό πολύ, μα πολύ μακριά…σε ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα στο Μπρνο, κολλημένοι στην κίνηση, να μετράμε τα χιλιόμετρα μέχρι τη Βιέννη. Γιατί αυτή η ανάμνηση πριν από τις άλλες; Ποιος ξέρει…

Day 29

Βόλος. Το παράθυρο μισάνοιχτο, να μπαίνει φως και λίγος αέρας στο ζεστό δωμάτιο. Απ’έξω ακούγονται παιδικές φωνές, γέλια ανάμεικτα με ουρλιαχτά, κι αν κλείσω τα μάτια μου, νιώθω σαν να είναι καλοκαίρι. Η ώρα περνάει, κι ο ήλιος πέφτει. Οι φωνές απομακρύνονται, τέρμα το παιχνίδι για σήμερα. Το παράθυρο μένει μισάνοιχτο, για να ακούω το απαλό κύμα που σκάει στην προβλήτα, και μου έρχεται μια άλλη εικόνα στο μυαλό: όλα εκείνα τα απογεύματα Παρασκευής, μετά το γραφείο. Μπαίνω σπίτι, αλλάζω βιαστικά, και τρέχω στη θάλασσα. Απλώνω την ψάθα μου και κάθομαι, αγκαλιά με το βιβλίο μου για να μου κρατάει συντροφιά, με μουσική το κύμα. Άραγε, η Αθήνα τι ήχο έχει, αναρωτιέμαι, καθώς μαζεύω τη βαλίτσα μου. Η πόρτα του δωματίου κλείνω πίσω μου με ένα ανεπαίσθητο κλικ. Σαν να μην ήταν ποτέ κανείς εκεί.

Day 28

Σήμερα είναι η μέρα που σε ελεύθερη μετάφραση λέγεται και αλλιώς «πήζω και ελπίζω». Βγάζοντας τη γλώσσα σε αυτή εδώ την ανάρτηση για την επιβράβευση του να είσαι πολυάσχολος (ή αλλιώς, glorification of busy, μα δεν ακούγεται πιο πιασάρικο;), η λίστα με τα to dos μου μεγαλώνει αντί να μικραίνει και γέρνει επικίνδυνα σαν ένας ακόμα, μα καθόλου ελκυστικός, Πύργος της Πίζας. Δεν ξέρω τι να πρωτοτραβήξω σε αυτό το σαδιστικό παιχνίδι Jenga για να μη γκρεμιστούν όλα τα υπόλοιπα στο κενό που θα μείνει πίσω….

Day 27

Όταν το highlight της ημέρας σου είναι το παστίτσιο που έφτιαξες το προηγούμενο βράδυ, αυτό τι λέει άραγε για εσένα; Ότι σου αρέσει να μαγειρεύεις, να τρως, ή μήπως ότι έχεις φτάσει σε εκείνη τη φάση της ζωής όπου τα μικρά πράγματα κάνουν τη μεγάλη διαφορά; Πάντως ο λόγος που μαγειρεύω παστίτσιο είναι για εκείνες τις δύο μπουκιές (χειροποίητης παρακαλώ πολύ) μπεσαμέλ που μένουν πάντα στον πάτο της κατσαρόλας…

Day 26

Όταν η πτήση σου ακυρώνεται και αναγκάζεσαι να πας στον προορισμό σου οδικώς, ευχαριστείς τις αόρατες δυνάμεις του σύμπαντος που ανακάλυψαν την λογοτεχνία. Γιατί κάπως έτσι, καταλήγεις να διαβάζεις στο ταξίδι μισό σχεδόν βιβλίο (σύντομα ανάρτηση κριτικής στα βιβλία του 2019), από αυτά τα ευχάριστα που σε κάνουν να σκεφτείς «ευτυχώς που γεννήθηκα στην Ελλάδα» και να ξεχάσεις τα πάντα σχετικά με «Ωκεανίδες», «αεροδρόμια», και την κατάρα του να σβήνεις συνεχώς μικρές ή μεγαλύτερες φωτιές ως ενήλικας (επίσης σχετική ανάρτηση σύντομα).

Day 25

Γιατί όλα εκείνα που μας κάνουν «πιο όμορφες» μοιάζουν με σύγχρονα εργαλεία βασανιστηρίων; Και μήπως η μόδα με τις παντόφλες δεν είναι και τόσο κακή τελικά; Μη με ακούτε όμως, είναι η 8ωρη ορθοστασία σε άβολα παπούτσια και με πολύ μακιγιάζ που έχει αυτό το εφέ πάνω μου…