Γιατί τα μικρά παιδιά μας δείχνουν μεγάλες αλήθειες

Για τον ανιψιό μου έχω ξαναγράψει, για όλα τα συναισθήματα που ένιωσα όταν γεννήθηκε και το πώς είναι να γίνεσαι θείος ή θεία για πρώτη φορά, καθώς και για τους 11 κανόνες ζωής που μας διδάσκουν τα παιδιά. Καθώς το μικρότερο μέλος της οικογένειας μας μεγαλώνει και ανακαλύπτει τον κόσμο, μου δείχνει κάθε φορά που τον βλέπω και κάτι που είχα ξεχάσει. Κι έτσι, μαζί με εκείνον μαθαίνω κι εγώ.

Ποια είναι αυτά τα 5 πράγματα λοιπόν που σου μαθαίνει ένα 2χρονο;

Υπάρχει πάντα ένας τρόπος να πετύχεις αυτό που θέλεις. Αρκεί να ξέρεις πώς να το ζητήσεις.

Τα παιδιά συχνά ζητάνε με λάθος τρόπος. Με φωνές, με κλάματα, με εξάρσεις που καταλήγουν σε μικρές οικογενειακές τραγωδίες. Όταν οι γονείς βρουν τον τρόπο να το χειριστούν, το παιδί μαθαίνει ότι για να πάρει αυτό που θέλει πρέπει να το ζητήσει με συγκεκριμένο τρόπο, στη σωστή ώρα, και από τον κατάλληλο άνθρωπο (π.χ. παππούς ή γιαγιά). Έτσι λοιπόν, κι εμείς οι ενήλικες πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είναι όλες οι ώρες σωστές, αλλά ούτε και όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι παραλήπτες των αιτημάτων μας. Άλλωστε, όπως λέει και το ρητό, δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο.

Αν είσαι χαμογελαστός, κοινωνικός, και πρόσχαρος, θα έχεις πάντα φίλους για να παίξεις.

Ο ανιψιός μου είναι από εκείνα τα παιδιά που χαμογελάνε συνέχεια, σε αγκαλιάζουν και σου δίνουν φιλιά (όταν δεν έχει τα νεύρα του τελοσπάντων, ως κλασικό 2χρονο, βλέπε terrible twos). Έτσι έχει καταφέρει να είναι ο άρχοντας του παιδικού σταθμού και να τον αγαπάνε όλοι. Από την άλλη μεριά, υπάρχουν και εκείνα τα σκυθρωπά, ντροπαλά παιδάκια που κρύβονται στη γωνία, σαν μαργαριτάρια κλεισμένα στο κοχύλι τους. Αν θέλεις λοιπόν να προχωράς στη ζωή σου, να είσαι ανοιχτός, κοινωνικός, και χαμογελαστός. Όχι ψεύτικα, αλλά εγκάρδια, και να δείχνεις αληθινό ενδιαφέρον για τους άλλους. Το έχει πει κι ο Carnegie άλλωστε στο Πώς να επηρεάζεις ανθρώπους και να κερδίζεις φίλους.

Όταν δεν έχεις κοιμηθεί καλά ή φάει αρκετά, έχεις νεύρα.

Όταν πρωτοξεκίνησε στον παιδικό, «τα κορίτσια έκαναν φασαρία» όπως μας έλεγε χαριτωμένα, και δεν κοιμόταν τα μεσημέρια. Έτσι είχε νεύρα, δεν ήθελε να παίζει, και δε θύμιζε σε τίποτα τον άλλοτε πρόσχαρο εαυτό του. Μόλις όμως συνήθισε, ξαναέγινε το παιδάκι που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε. Ας μας γίνει λοιπόν αυτό μάθημα: όταν δεν είσαι καλά, πριν από όλα σκέψου, μήπως νυστάζεις ή πεινάς; Τόσο απλό.

Η μάθηση δουλεύει καλύτερα με την επιβράβευση, αλλά κυρίως με το παιχνίδι.

«Ένα…δύο…τρία…δέκα!» μου τραγούδαγε όλο το προηγούμενο καλοκαίρι, περιχαρής που είχε μάθει να μετράει, κι ας πήδαγε μερικά νούμερα. Κάθε φορά που τον επιβραβεύαμε προσπαθούσε όλο και περισσότερο, κι έτσι, σύντομα έμαθε να κρατάει σωστά το μολύβι, να ξεχωρίζει τα χρώματα, και να μετράει. Όταν η μάθηση γίνεται αγγαρεία, οι γνώσεις δεν αφομοιώνονται όπως θα έπρεπε. Για να μάθεις λοιπόν κάτι καινούριο, προσπάθησε να το κάνεις σαν παιχνίδι ή να το σκεφτείς πιο δημιουργικά. Τα χρόνια του σχολείου έχουν περάσει, η μάθηση είναι πλέον στα χέρια σου.

Οι άνθρωποι δεν ξεχνάνε αυτά που θέλουν να θυμούνται, ή ακόμα κι αυτά που δεν είχες καταλάβει καν ότι ήξεραν.

Το έχεις δει σίγουρα να συμβαίνει με τα μικρά παιδιά. Ξαφνικά, από το πουθενά, σου λένε μια ατάκα που δεν ξέρεις από πού την ξεπατίκωσαν, ή σου μαρτυράνε πράγματα που οι γονείς τους δε θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να ξέρεις. Αυτό συμβαίνει όμως και με εμάς, τους μεγάλους. Πόσες φορές δε σου έχει πει ένας φίλος σου κάτι που πίστευες ότι είχε ξεχάσει; Ή κάποιος άλλος σου είχε μαρτυρήσει ένα μυστικό; Οι άνθρωποι λένε πάντα λιγότερα από όσα σκέφονται. Το ηθικό δίδαγμα; Να προσέχεις τι λες και σε ποιον το λες. Γιατί ποτέ δε μπορείς να ξέρεις τι θα χρησιμοποιηθεί τελικά εναντίον σου…

Αν έχεις λοιπόν ένα μικρό πλάσμα στη ζωή σου, παρακολούθησε το στενά, και δες τι: τι μπορεί να σου μάθει άραγε κι εκείνο για τη ζωή;

Σου άρεσε το post? Αν ναι…

Pin this