…από τότε που ξεκίνησε η πανδημία ή ίσως και νωρίτερα
Μπορεί τα 7 πράγματα που μου έχουν λείψει να είναι λίγα. Να είναι πιο κοντά στα 25, ή τα 50, ή όσο το σκέφτομαι, ο αριθμός όλο και να ανεβαίνει, ώσπου να είναι τελικά περισσότερα αυτά που μου λείπουν από εκείνα που θα άλλαζα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ας μείνουμε όμως στα 7, τα πιο σημαντικά, αυτά που τσούζουν λιγάκι πιο πολύ όταν ξυπνήσουν οι αναμνήσεις, όπως το οινόπνευμα στην πληγή.
1.Τα ταξίδια
Χωρίς δεύτερη σκέψη στην πρώτη θέση. Τα ταξίδια, τα εντός και εκτός. Αυτά που προγραμματίζαμε πολύ καιρό πριν, και εκείνα που γινόντουσαν κάπως τυχαία. Το ατέλειωτο ψάξιμο online, για το δωμάτιο που θα ήταν κοντά στο κέντρο, αλλά όχι πολύ ακριβό, με κανονικά κρεβάτια, όχι φουτόν, και μπάνιο αξιοπρεπές κι όχι στρατού. Η λίστα με όλα τα μνημεία, τα πάρκα, τα μουσεία. Τα εστιατόρια και τα street food. Τα δώρα που θα έπρεπε να πάρουμε από εκεί, για τη μαμά, το μπαμπά, το αμόρε, την κολλητή, και πάει λέγοντας. Η έξαψη της ημέρας της αναχώρησης. Το πρωινό ξύπνημα, ο καφές στο πόδι, και η ανυπομονησία στο βλέμμα. Προσγείωση σε ξένο αεροδρόμιο, ή άφιξη σε ελληνικό λιμάνι, και η πρώτη ανάσα σε αυτή την άγνωση γη. Αγαλλίαση. Η μία εμπειρία πιο ωραία από την άλλη, και οι αναμνήσεις που έμεναν συνοδοί για χρόνια.
2. Η ελευθερία
Αυτό που βγαίναμε από το σπίτι και παίρναμε κινητό, κλειδιά, και πορτοφόλι. Ούτε μάσκες, ούτε αντισηπτικά. Πεταγόμασταν για πλάκα στο σούπερ μάρκετ, και το window shopping ήταν η κρυφή, ένοχη, απόλαυση της Παρασκευής, σερί μετά το γραφείο. Ο καφές και το ποτό που κανονιζόντουσαν εντός της ίδιας ώρας, και οι επιλογές τόσες πολλές που ο χρόνος δεν ήταν ποτέ αρκετός.
3. Ο κόσμος
Ο κόσμος που μιλούσε στο λεωφορείο, στο ΚΤΕΛ, στην ουρά των ΕΛΤΑ ή του σούπερ μάρκετ. Που μοιραζόταν σκέψεις, αναμνήσεις, και ιδέες. Που είχε πολλά να πει και όχι μόνο να παραπονεθεί για την ακρίβεια και την πανδημία και τον πόλεμο. Που μοιραζόταν πιο εύκολα το χαμόγελο του, και που σε συναυλίες το πλήθος γινόταν ένα, μια φωνή που σιγοτραγουδούσε τους αγαπημένους στίχους. Η κατάμεστη Ερμού, η ουρά για το παγοδρόμιο στο Νιάρχος, η γεμάτη πλατφόρμα του μετρό. Όλα αυτά τα τόσο ενοχλητικά που όμως έλεγαν πως εκεί υπήρχε ζωή και αμέτρητες ανθρώπινες ιστορίες.
4. Τα μουσεία, οι εκθέσεις, το σινεμά
Όλοι αυτοί οι κλειστοί -και ανοιχτοί- χώροι που κάποτε επισκεπτόμασταν χωρίς να το συζητήσουμε δεύτερη φορά. Όλα αυτά τα θεάματα που μπορούσαμε να δούμε, τα stand-up, οι εκθέσεις φωτογραφίας, ή μια δωρεάν ξενάγηση στο Μπάγκειον, κάποια Κυριακή πρωί. Η εξερεύνηση της πόλης, σαν άλλοι τουρίστες να γυρνάμε με το κινητό στο χέρι, κοιτώντας τους χάρτες, ή απλά τραβώντας φωτογραφίες, και ανακαλύπτοντας συνεχώς νέα μέρη που άξιζαν την προσοχή μας.
5. Οι παρέες
Αυτές που είχαμε για τις συναυλίες, οι άλλες για τις πεζοπορίες, και εκείνες για το φαγητό. Οι νέοι άνθρωποι που γνωρίζαμε συνέχεια, εύκολα κι αβίαστα, και που μοιραζόντουσαν μαζί μας κάτι καινούριο, μια πτυχή του εαυτού μας που θέλαμε κι εμείς να εξερευνήσουμε. Πόσο μίκρυνε ο κύκλος μας, πόσο συρρικνώθηκε, πόσο αδύναμοι φάνηκαν οι δεσμοί όταν όλα εκείνα που μας συνέδεαν σταμάτησαν να υπάρχουν όπως πριν.
6. Η γυμναστική
Στο γυμναστήριο, να ιδρώνουμε παρέα με άλλα 20 άτομα, να ανταλλάσουμε αναστεναγμούς και βλέμματα απόγνωσης, και να παρακαλάμε τη γυμνάστρια να μην κάνει άλλο σετ κοιλιακών. Να φεύγουμε όλοι λίγο πιο κουρασμένοι μα πολύ πιο ικανοποιημένοι, και να ανυπομονούμε για την επόμενη εβδομάδα. Η γυμναστική στο σπίτι, όσο καλή εναλλακτική κι αν είναι, δε θα μπορέσει να αντικαταστήσει ποτέ το γυμναστήριο, μα ποιος ξέρει πότε θα αποκτήσουμε ξανά εκείνη την ανεμελιά του τότε, του πριν.
7. Το φαγητό
Το delivery και τα εστιατόρια. Η αναζήτηση για το καλύτερο ινδικό/κορεάτικο/ιταλικό της πόλης, η δοκιμή πιάτων με λίγες ή πολλές άγνωστες λέξεις, οι φωτογραφίες για το instagram που δεν ανέβαιναν ποτέ, γιατί τι νόημα έχει άλλωστε. Το netflix and chill με burger ή noodles όταν θεωρούταν πολυτέλεια το να κάθεσαι σπίτι, και όχι αναγκαιότητα σε έλλεψη άλλων επιλογών. Το να επιλέγεις να μείνεις μέσα και να παραγγείλεις, και να προτιμάς να μαγειρέψεις όταν έχεις πια βαρεθεί το απ’έξω. Η πραγματική απόλαυση του φαγητού, όπως θα έπρεπε να είναι.
Και κάτι τελευταίο μα πιο σημαντικό από όλα…
Οι αγκαλιές, με τους δικούς μας ανθρώπους. Το να γιορτάσουμε παρέα γενέθλια και επετείους, και γεννητούρια, και αποφοιτήσεις. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι, όλοι μαζί στην παραλία να μοιραζόμαστε το καρπούζι. Ένα φιλί όταν το έχουμε ανάγκη, και μια καλή κουβέντα από κοντά, και όχι από μία ακόμα βιντεοκλήση. Οι πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας με τους ανθρώπους που μετράνε να είναι δίπλα μας, να μας σφίγγουν το χέρι και να μας κοιτάζουν με αυτό το βλέμμα που τα λέει όλα και που κάνει τη λέξη οικογένεια την πιο όμορφη του κόσμου…
Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…
Pin this
