Κάθε άνθρωπος έχει τη θέση του

Έχω μια φίλη, ας την πούμε Ζ., που είναι η χαρά της ζωής. Πρόσχαρη, χαμογελαστή, πάντα ευγενική. Σπανίως θυμώνει, κι ακόμα σπανιότερα κρατάει κακία. Συγχωρεί πολύ εύκολα, και προχωράει γρήγορα παρακάτω, δίνοντας άφεση αμαρτιών ακόμα και στο χειρότερο διαρρήκτη των συναισθημάτων της.

Η Ζ. είναι ένας άνθρωπος που θέλεις να έχεις στη ζωή σου. Θα σε ρωτήσει τι κάνεις, και θα το εννοεί. Από τους λίγους που το κάνουν δηλαδή. Θα σε κοιτάξει με ζεστασιά και θα ξέρεις πως δεν κάνει δεύτερες σκέψεις. Ό,τι περνάει από το μυαλό της θα στο πει, αν και δε θα ήθελε να σε στεναχωρήσει ποτέ.

Άκουσε το πατώντας το play!

Η φίλη μου η Ζ. όμως είναι υπερβολικά καλή γι’αυτόν τον άγριο κόσμο όπου βασιλεύει η ζήλια, ο ανταγωνισμός, και η κακία. Και γι’αυτό έχει πέσει θύμα του πολλές φορές: από τα αγόρια της, από τις φίλες της, καμιά φορά κι από τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν ξέρει να κρατάει αποστάσεις, να λέει όχι, να σταματάει πριν δώσει υπερβολικά πολλά. Αν ήταν φανταστικός χαρακτήρας, θα ήταν μια πριγκίπισσα της Disney, γεμάτη ρομαντισμό και έτοιμη να ζήσει το μεγάλο έρωτα. Όπως λέει και το τραγούδι όμως, δύσκολος καιρός για πρίγκιπες.

Γιατί αυτό που δεν έχει μάθει ακόμα η Ζ. είναι πως κάθε άνθρωπος έχει τη θέση του, σαν τα διαχωριστικά στο κουτί της ράφτρας: αλλού οι κλωστές, αλλού οι δαχτυλήθρες, και –προς Θεού- αλλού οι βελόνες. Αν τα βάλεις ανάκατα, κάποια στιγμή θα τσιμπηθείς, κι αν τσιμπηθείς βαθιά, σίγουρα θα ματώσεις. Αν τα βάζεις όμως όλα σε μια τάξη, τότε θα ξέρεις τι να περιμένεις από καθετί μα και τι να προσέχεις.

Όταν της το λέω αυτό καμιά φορά, θέλοντας να την προστατέψω, με κοιτάζει με εκείνα τα μεγάλα – γεμάτα αθωότητα – μάτια της, και είναι σχεδόν σαν να της τραβάω το πάπλωμα αφήνοντας τη εκτεθειμένη στο κρύο. Είναι το ακριβώς αντίθετο από τους ήρωες στο σπήλαιο του Πλάτωνα: δε θέλει να ξέρει την αλήθεια. Μα όταν κρύβεσαι από αυτή, είσαι για πάντα στα σκοτάδια, και πόσο μακριά μπορείς να πας δίχως να χαθείς;

Μπορεί να φταίει που μεγαλώνω και η ζυγαριά γέρνει όλο και πιο πολύ προς το ρεαλισμό. Ή ίσως όλα εκείνα που έχω χάσει να με έχουν κάνει να κρίνω τα πάντα δυο φορές: μια με το συναίσθημα και μια με τη λογική. Ξέρω πως κάποια στιγμή κάποιος θα με στεναχωρήσει, γιατί όσο διορατική κι αν (θέλω να) είμαι, δε μπορώ να δω μέσα στην καρδιά κανενός. Κι από την άλλη, η ζωή είναι μια σειρά από κύκλους που κάποια στιγμή κλείνουν για να ανοίξουν άλλοι. Όλοι έχουμε τη θέση μας στην ζωή των άλλων, κι αν αυτή τη θέση την αφήσουμε άδεια για καιρό θα κλείσει δίχως προειδοποίηση, όπως η τρύπα στα αυτιά που μένει αστόλιστη.

Όταν βλέπω τη Ζ. να πληγώνεται για ακόμα μια φορά, ένα κομμάτι του εαυτού μου θέλει να την πιάσει από τους ώμους και να την ταρακουνήσει. «Πώς δεν το είδες;» θέλω να ουρλιάξω, από θυμό για έναν ακόμα άνθρωπο που τόλμησε να την εκμεταλλευτεί. Υπάρχει όμως πάντα αυτή η άλλη πλευρά του εαυτού μου, που θέλει να την αφήσει για λίγο ακόμα στο ροζ σύννεφο της αθωότητας, όπως τα παιδιά που δεν τολμάς να τους στερήσεις το μύθο του Άγιου Βασίλη παρά μόνο αφότου είναι πια αργά. Όλες οι φούσκες σπάνε κάποια στιγμή. Η ερώτηση είναι αν θα είσαι θεατής, ή αν θα είσαι μέσα στη φούσκα, και θα σκάσεις κι εσύ μαζί της.

Κάθε άνθρωπος έχει τη θέση του. Η Ζ. το ξέρει αυτό, απλά για εκείνη όλοι αξίζουν την ίδια θέση, τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Κάπως έτσι όμως αδειάζει η μία θέση μετά την άλλη, και όπως το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ανάβει μία ακόμα φωτιά, ελπίζοντας να τη ζεστάνει αρκετά μέχρι να έρθει το πρωί…

Αν βρήκες ενδιαφέρον αυτό το κείμενο….

Pin this