Αυτό μαθαίνεις όταν μαθαίνεις πατινάζ

Χειμώνας στην Αθήνα. Οι γιορτές των Χριστουγέννων πλησιάζουν και η πόλη έχει γεμίσει παγοδρόμια. Το καλύτερο από όλα εκείνο του Σταύρος Νιάρχου, όχι μόνο γιατί είναι δωρεάν, αλλά και γιατί είναι στημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να απολαμβάνεις τη μοναδική θέα του καναλιού, και αν είσαι τυχερός, το χορό των συντριβανιών με τη συνοδεία των πιο γνωστών μελωδιών κλασικής μουσικής.

Κάπως έτσι λοιπόν, βρεθήκαμε κι εμείς ένα όμορφο πρωινό να φοράμε τα πορτοκαλί παγοπέδιλα και να βαδίζουμε με δειλά βήματα στον πάγο.

Αν μου έμεινε κάτι από όλη αυτή την εμπειρία, εκτός από τη μοναδική θέα, ήταν αυτό το ένα πράγμα που μαθαίνεις όταν μαθαίνεις πατινάζ.

Συνέχισε να διαβάζεις.

Αν δεν προλαβαίνεις να το διαβάσεις, μπορείς να το ακούσεις εδώ!

Καταρχήν, πρέπει να ξέρεις ότι είμαι ένας άνθρωπος που φοβάται πολύ. Τα ύψη, τα έντομα, και αυτή την περίεργη στάση της yoga που φέρνεις τα πόδια πίσω από το κεφάλι. Αντίστοιχα, η μέχρι πρότινος εμπειρία μου με το πατινάζ ήταν τουλάχιστον τραυματική: αρκετά πεσίματα, μερικές μελανιές, και πολύ απόγνωση βλέποντας την εξίσου άσχετη φίλη μου να σκίζει τον πάγο με την άνεση του Plushenko μετά από μερικές μόνο στροφές. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι η βόλτα στο παγοδρόμιο του Νιάρχος ήταν κάτι ανάμεσα σε “γιατί-το-κάνω-αυτό” και “τραβάτε με κι ας κλαίω”, γιατί όσο κι αν φοβόμουν, ήθελα να (μου) δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.

Έτσι λοιπόν, κατάπια τους φόβους μου, φόρεσα τα παγοπέδια, σηκώθηκα όρθια και…ωχ. Πώς περπατάμε πάνω σε αυτές τις εξαιρετικά αιχμηρές λεπίδες; Και πώς γίνεται να ξέχασα να φέρω τα γάντια μου; Κι αν πέσω; Κι αν πέσουν κι άλλοι πέντε από πίσω μου; Τόσο αργά που θα πηγαίνω θα δημιουργήσω κομβόι στη μέση της Καλλιθέας. Και τελοσπάντων, πώς μπορείς να κάνεις νόημα σε κάποιον να σε προσπεράσει όταν και εκείνος με το ζόρι κουνάει τα πόδια του; Όλες αυτές οι σκέψεις διέσχιζαν το μυαλό μου, καθώς κρατιόμουν από την ξύλινη μπάρα σα να εξαρτιόταν η ζωή μου από αυτή. Που κατά κάποιο τρόπο ίσχυε.

Δύο γύροι μετά και η κατάσταση δεν είχε βελτιωθεί ιδιαίτερα. Ο ώμος μου ήταν ένα στάδιο πριν την εξάρθρωση. Γιατί κάθε αρχάριος που κάνει πατινάζ σπρώχνει το σώμα του με τα χέρια του επειδή δεν μπορεί να κουνήσει τα πόδια του που γλιστράνε σαν λάδι σε ξύλινο πάτωμα. Τα πάντα όμως στη ζωή θέλουν τρόπο, και το πατινάζ δεν είναι εξαίρεση. Κι ο πιο εύκολος τρόπος να βρεις τον τρόπο είναι απλά να στον πει κάποιος, και στη δική μου περίπτωση, αυτός ο κάποιος ήταν ένας από τους εθελοντές του Νιάρχος. “Πόδια ανοιχτά, γόνατα λυγισμένα, βάρος μπροστά. Αργά βήματα. Πρώτα περπατάς, μετά γλιστράς” Τόσο απλά.

Γύρο με το γύρο, σαν να άρχισα ξαφνικά να ξεθαρρεύω. Στην αρχή τα πόδια μου περπατούσαν, μετά σταμάτησα να κρεμιέμαι από τη μπάρα, και κάποια στιγμή σαν να έκανα και τα πρώτα μου γλιστρήματα στον πάγο. Και τότε, πάνω που είχα αρχίσει να νιώθω μια κάποια ασφάλεια, μου λέει η (θαρραλέα και εξίσου άσχετη) φίλη μου: “Δοκίμασε να αφήσεις την κουπαστή”. Στραβοκαταπίνω, αλλά δε θέλω να με πει δειλή, κι έτσι, εγκαταλείπω την ασφάλεια της κουπαστής, προετοιμασμένη ψυχολογικά για την πρώτη μου σαβούρα (και) σε αυτό το παγοδρόμιο. Πρώτο βήμα, δεύτερο βήμα, τρίτο βήμα, ωπ, σαν να πήγα να χάσω την ισορροπία μου, τέταρτο, πέμπτο, έκτο…μετά από λίγο είχα κάνει έναν ολόκληρο γύρο χωρίς να κρατάω τη μπάρα. Πολύ γρήγορα, χωρίς να το καταλάβω, είχε περάσει μια ώρα, και εγώ έκανα πλέον πατινάζ, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Δίπλα στη μπάρα, χωρίς να την κρατάω, αλλά με την αυτοπεποίθηση πως μπορούσα να τα καταφέρω.

Και τότε κατάλαβα. Το πατινάζ είναι όπως καθετί στη ζωή: θέλει χρόνο, για να γίνεις καλύτερος, τόλμη, για να αφήσεις την ασφάλεια της μπάρας, επιμονή, για να συνεχίσεις ακόμα κι όταν απογοητεύεσαι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα το κάνει καλύτερα από εσένα, αλλά αντί να συγκρίνεσαι μαζί του και να βλέπεις πόσο πίσω είσαι, να κοιτάς πόσο μπροστά μπορείς να φτάσεις. Γίνεται καλύτερο όταν έχεις παρέα, αλλά η πιο δυνατή φωνή είναι αυτή που έχεις μέσα σου, που είτε σε παροτρύνει είτε σε κρατάει πίσω.

Το πιο σημαντικό από όλα όμως, κι αυτό που μαθαίνεις όταν μαθαίνεις πατινάζ, είναι το να έχεις εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στο σώμα σου ότι μπορεί να βρει τον τρόπο, στο μυαλό σου ότι μπορεί να χαλιναγωγήσει τις σκέψεις του, και στην καρδιά σου ότι μπορεί να ξεπεράσει το φόβο και να βρει την ανακούφιση που κρύβεται μερικά βήματα πιο κάτω.

Μετά από μερικές μέρες, έκλεισα ξανά θέση στο παγοδρόμιο του Νιάρχος. Δεν γνώριζα αν θα έβρισκα ξανά την νεοαποκτηθείσα ισορροπία μου πάνω στον πάγο, αλλά ήξερα ότι αφού τα είχα καταφέρει μια φορά, θα τα κατάφερνα και δεύτερη. Κι αυτό από μόνο του μου ήταν αρκετό.

Σου άρεσε αυτό το κείμενο; Αν ναι…

Pin this