Ανοίγω το instagram της Τ. Το προφίλ της γεμάτο με φωτογραφίες από ταξίδια, φαγητά, και βόλτες στην πόλη. Της ίδιας Τ. που ταξιδεύει μια φορά τα τρία χρόνια (και αν…), που κάνει μονίμως δίαιτα, και που βγαίνει συνέχεια στα ίδια μέρη. Κι όμως, αν τη γνώριζε κανείς μόνο από την διαδικτυακή παρουσία της θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι είναι περιπετειώδης, εναλλακτική, και ενδιαφέρουσα. Η σχέση ανάμεσα στη δημόσια εικόνα της Τ. και στο ποια είναι πραγματικά είναι ακριβώς η ίδια με τη σχέση που έχει η Αθήνα με τη Νέα Υόρκη: είναι και οι δύο πόλεις. Και κάπου εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες.
Θέλεις να το ακούσεις αντί να το διαβάσεις; Πάτα το play!
Υπάρχει ένας όρος που χαρακτηρίζει απόλυτα αυτό το χάσμα ανάμεσα στους πραγματικούς και τους ηλεκτρονικούς εαυτούς μας: το false advertising. Είναι σαν να βλέπεις μια κοπέλα χωρίς τις ψεύτικες βλεφαρίδες, τα βαμμένα φρύδια, και τα κόκκινα χείλη. Η πραγματικότητα που αντικρίζεις στο μετά απέχει πολύ από την αληθινή πραγματικότητα του πριν. Και γι’αυτό αποτυγχάνουν τόσες διαδικτυακές γνωριμίες. Περιμένεις τη Σάρλοτ και σου έρχεται ο Σαρλώ.
Στην εποχή των social media νιώθουμε την ανάγκη να αποδείξουμε κάτι που δεν είμαστε. Σαν να θελουμε να πείσουμε ότι ζούμε την τέλεια ζωή. Καμία φωτογραφία δεν ανεβαίνει στο instagram πριν να περάσει από δέκα φίλτρα, και κανένα Facebook status δεν είναι βιαστικό και απερίσκεπτο. Το προφίλ μας στο LinkedIn είναι γεμάτο βαρύγδουπες λέξεις. Ακόμα και ο θηροφύλακας συστήνεται πλέον ως welcome director. Director. Ναι, καλά διάβασες. Οι assistant πέθαναν, ζήτω οι “coordinators”.
Για ποιον γίνονται όμως όλα αυτά; Για εκείνους τους άλλους οι οποίοι προσπαθούν με τη σειρά τους να εντυπωσιάσουν εμάς; Δεν είναι ένας αστείος φαύλος κύκλος; Και μήπως αυτοί που έχουν να πουν τα πιο πολλά είναι αυτοί που σωπαίνουν περισσότερο; Όσο πιο πολύ μιλάς, τόσο λιγότερο σκέφτεσαι. Η σιωπή είναι χρυσός, ειδικά με αυτή την ακατάσχετη πολυλογία των social media.
Μήπως λοιπόν αντί να γεμίζουμε το feed μας με ωραίες χιλιορετουσαρισμέρνες φωτογραφίες, να γεμίζουμε το μυαλό μας με εικόνες, ιδέες, και εμπειρίες; Αντί να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε κάποιοι, να γίνουμε κάποιοι; Αντί να παρουσιάζουμε μια ψεύτικη ζωή, να προσπαθήσουμε να ζήσουμε στ’αλήθεια αυτή την τέλεια ζωή που ονειρευόμαστε; Και μήπως να σταματήσουμε να ζούμε για το τι θα πουν οι άλλοι, αλλά για το τι θα πει ο μελλοντικός μας εαυτός;
Μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. Σκέψου πόσο ψέμα μπορεί να κρύβεται λοιπόν μέσα σε αυτές.
Ρίχνω μια τελευταία μάτια στο προφίλ της Τ. Η τελευταία της ανάρτηση μια φωτογραφία από τη Βουδαπέστη πριν τέσσερα χρόνια. “Καλά να περνάς!”, της σχολιάζει ο Μ. Χαμογελάω. Κλείνω το internet και πιάνω ένα βιβλίο. Εκεί κανείς δε μπορεί να πει ψέματα.
Σου άρεσε το post? Αν ναι…
Pin this
8 comments
Πόσο εύστοχο! Μου έτυχε μόλις χτες να δω προφίλ κοπέλας με φωτογραφία σε παραλία και ταγκ Βούλα Αττικής και αμέσως επόμενη φωτογραφία, ίδια παραλία, ίδιο μαγιό, ίδια όλα σε άλλη πόζα και ταγκ Μαλιμπου Καλιφόρνια. Σε πολλές φωτογραφίες αυτό. Λυπητερο θα το έλεγα.
Έχουμε μια ανάγκη να αποδείξουμε κάτι που δεν είμαστε, να νιώσουμε σημαντικοί έστω και πίσω από μια οθόνη. Η ουσία όμως είναι αλλού, και σίγουρα μακριά από τα social media και τα κινητά!
Ευχαριστώ για το σχόλιο 🙂
Προσυπογράφω το γεμάτο αλήθειες, κείμενο σου. Σημεία των καιρών. Να προβάλλονται ζωές που δεν ζούνε, για δέκα likes και πέντε comments.
Πως γίναμε έτσι;! Και ποιος ξέρει, πού ακόμα θα φτάσουμε. Γιατί, κάτι μου λέει, πως έχουμε πολλά ακόμα να δούμε.
Σε φιλώ!
Πολύ το φοβάμαι αυτό που είπες, το πού ακόμα θα φτάσουμε…Ας ελπίσουμε ότι δε θα αφήσουμε τα social media να μας κάνουν να ξεχάσουμε πού κρύβεται η ουσία των πραγμάτων. Μακριά από οθόνες και προς τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας!
Ευχαριστώ πολύ Μαρίνα για το σχόλιο!
Το θέμα είναι ότι αντί να ταξιδεψουν, γνωρίσουν, βιώσουν τέλος πάντων , χορτάσουν ΚΥΡΙΟΛΟΚΤΙΚΑ έχουν φτάσει στο σημειο να τα προβάλλουν όλα αυτά διαδικτυακά σε σημείο που τα πιστεύουν κιόλας οτι τα ζούν! Λυπηρό !! Αυτό που με τρομάζει είναι τα παιδιά μας που κολλάνε εν τέλη σε μια χαζό οθόνη , την πιθανότητα να ακολουθήσουν (που πολλα ακολουθούν τελικα) τον ίδιο “δρόμο” και να μην ΖΗΣΟΥΝ! Κριμα!
Είναι πολύ μεγάλη πρόσκληση για τους τωρινούς γονείς μικρών παιδιών να βρουν μια υγιειή ισορροπία ανάμεσα στην επαφή με την τεχνολογία και την εξάρτηση. Ίσως αυτό που λένε ότι κάνουν αυτό που βλέπουν να είναι ένας μικρός τρόπος να οδηγηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση…το αποτέλεσμα θα δείξει!
Σ’αγαπώ! Είναι πολύ εύστοχα αυτά που γράφεις! Μπαίνεις πράγματικα σε ένα ουτοπικό τρυπακι, μια εικονική πραγματικότητα που μερικές φορές σου προκαλεί ανούσιο άγχος και ανταγωνισμό. Σημεία των καιρών ή πλέον κάπως έτσι και χειρότερο θα είναι το μέλλον;
Την ίδια απορία έχω κι εγώ, αν θα φτάσει το τέλμα κάποια στιγμή, ή αν αυτή είναι μονάχα η αρχή… Το μέλλον μοιάζει αν μη τι άλλο, καθόλα ενδιαφέρον…