Dear future me

Εσύ θα έγραφες γράμμα στο μελλοντικό εαυτό σου;

Εγώ πάντως ναι, κι αυτό είναι το δικό μου γράμμα.

Προτιμάς να το ακούσεις; Πάτα το play!

Αγαπητέ μελλοντικέ μου εαυτέ,

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το “γράμμα” απομένουν λίγες μόνο ώρες για την αλλαγή της χρονιάς, κι όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι μέρες που έμοιαζαν να κυλάνε τόσο, μα τόσο αργά, έγιναν εβδομάδες, οι εβδομάδες μήνες, και το 2019 παρελθόν.

Μου φαίνεται πως όσο μεγαλώνουμε ο χρόνος περνάει όλο και πιο γρήγορα, σαν φουρτουνιασμένο ποτάμι που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του. Μια στιγμή να κλείσεις τα μάτια σου, και ξαφνικά οι διακοπές έχουν τελειώσει, το καλοκαίρι έχει τελειώσει, οι φιλίες έχουν τελειώσει. Γιατί ο χρόνος δεν παρασύρει μονάχα τη ζωή μας, αλλά και όλα όσα δεν έχουν αρκετά γερά θεμέλια για να αντέξουν.

Ξέρω πως είναι δύσκολο καμιά φορά να βλέπεις τους ανθρώπους να φεύγουν από τη ζωή σου αθόρυβα, σαν ξεραμένα φύλλα που πέφτουν στον πρώτο άνεμο. Φοβάμαι πως όσο μεγαλώνεις τα πεσμένα φύλλα θα γίνονται όλο και περισσότερα και τα λεπτά σου κλαδιά θα ξεχωρίζουν έτσι άδεια που θα είναι.

Φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα συνηθίσεις την έλλειψη, την απουσία, θα την αποδεχτείς ως φυσικό ακόλουθο του να μεγαλώνεις. Αυτή η έλλειψη όμως δε σημαίνει και μοναξιά. Το έλεγε κι ο Βέγγος, λίγα χέρια να έχεις στη ζωή σου γιατί τα πολλά σε κατσιάζουν. Λίγα και καλά.

Ξέρω πως η χρονιά που πέρασε σε τέσταρε, ίσως πιο πολύ από τις προηγούμενες, και πως υπήρξαν στιγμές που ένιωσες ότι έφτανες στα όρια σου. Όμως μάντεψε τι; Τα όρια σου δεν ήταν εκεί, κι αν ήταν, κατάφερες και τα πήγες λίγο παραπέρα. Οι άνθρωποι δεν είναι μπαλόνια, είναι λάστιχα. Μπορούν πάντα να τεντώσουν λίγο ακόμα, αν όμως τους αφήσεις, θα σε χτυπήσουν. Να είσαι λάστιχο λοιπόν, αλλά να ελέγχεις τη δύναμη σου.

Είναι τρομακτικό, αυτό που αλλάζει η χρονιά κι αναρωτιέσαι τι θα σου φέρει, μα κυρίως τι θα σου πάρει. Φοβάσαι μην πάρει τα σημαντικά κι αφήσει πίσω τα ασήμαντα. Κάνεις διαπραγματεύσεις κι ανταλλαγές. Όσο μεγαλώνεις κάθε απώλεια γράφει όλο και πιο βαθιά μέσα σου, και με τόσες ουλές αναρωτιέσαι πώς μπορείς να είσαι ακόμα ολόκληρος. Όμως είσαι, γιατί είσαι λάστιχο, έτσι δεν είπαμε;

Η χρονιά που έρχεται σε γεμίζει αγωνία: άραγε πόσα νέα πράγματα θα έρθουν στη ζωή σου; Τι εμπειρίες θα ζήσεις; Πόσο πιο δυνατή, και πιο δυναμική θα σε αφήσει; Θα σε πάει ταξίδια σε παλιά και νέα μέρη; Άραγε, θα σου δώσει την ευκαιρία να μάθεις κάτι (ή πολλά) καινούρια; Θα σε αναγκάσει να πάρεις (καλά) ρίσκα που θα σε εξελίξουν; Θα σου φέρει καινούριους ανθρώπους στο δρόμο σου; Οι πιθανότητες είναι αμέτρητες, και εσύ σαν παιδί περιμένεις δίπλα από το δέντρο να τις δεις να ξετυλίγονται μπροστά σου.

Μελλοντικέ μου εαυτέ, ελπίζω ο άνθρωπος που είμαι τώρα να σε κάνει περήφανη, αλλά κι ο άνθρωπος που είσαι εσύ αυτή τη στιγμή να κάνει περήφανη τη μελλοντική Άλκηστη. Ελπίζω να κοιτάζεις πίσω και να σκέφτεσαι ότι ναι, έκανες το καλύτερο δυνατό, κι ότι θα προσπαθείς πάντα για αυτό. Εύχομαι να θυμάσαι να με φροντίζεις (να σε φροντίζεις) και να με αγαπάς (να σε αγαπάς) με κάθε τρόπο.

Εύχομαι όταν διαβάζεις αυτό το γράμμα που γράφεται τώρα, το τελευταίο κρύο απόγευμα του Δεκεμβρίου, να έχεις ένα αισιόδοξο πνεύμα αρκετά δυνατό ώστε να κατακτήσει το άγνωστο και μια γενναία καρδιά έτοιμη να αντικρύσει το χάος χωρίς να φοβηθεί.

Το τελευταίο απόγευμα του 2019, μετά από πολλές μέρες συννεφιάς και βροχής, τα σύννεφα ξαφνικά άνοιξαν και βγήκε ο ήλιος, λίγο πριν δύσει. Κάπως έτσι εύχομαι να είναι η ζωή σου αγαπητέ μελλοντικέ μου εαυτέ. Ο ήλιος να βρίσκει πάντα το δρόμο του προς τα εσένα.

Με πολλή αγάπη,

Ο παρελθοντικός -2019- εαυτός σου.

*Αυτό το γράμμα γράφτηκε την 31η Δεκεμβρίου 2019 και δημοσιεύτηκε την 29η Ιουνίου 2020.

Αν θέλεις να στείλεις και εσύ ένα γράμμα στο μελλοντικό σου εαυτό, μπες στο futureme.org.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this