Εκείνη η μέρα

Περνούσε πολύς κόσμος από μπροστά της κάθε μέρα. Οι περισσότεροι ήταν άγνωστοι, δεν τους είχε δει ποτέ ξανά. Υπήρχαν όμως και κάποιοι που ήταν συχνοί περαστικοί, όπως εκείνη η ξανθιά κυρία που φορούσε πάντα ταγέρ, ή ο άντρας με το σορτσάκι που έμοιαζε μονίμως ιδρωμένος. Τους κοιτούσε όλους με ενδιαφέρον, μα ποτέ κανείς δεν της επέστρεφε το βλέμμα. Ήταν σαν να μην υπήρχε για εκείνους, κι αυτό την πλήγωνε πολύ βαθιά.

Μπορείς να ακούσεις αυτή την ιστορία στο παρακάτω link!

Τις μέρες που είχε συννεφιά την έπιανε μελαγχολία, και τότε σκεφτόταν πως θα έμενε για πάντα εκεί, εγκλωβισμένη σε μια αξεπέραστη ρουτίνα. Άλλες πάλι, εκείνα τα πρωινά με την απίστευτη λιακάδα, που κάπως κατάφερνε να φτάσει και σε εκείνη, ένιωθε καλύτερα. Αισθανόταν μια απερίγραπτη χαρά, μια ευφορία που δεν είχε τις λέξεις για να την περιγράψει. Σαν να ήταν όλα καλύτερα κάτω από το φως του δυνατού ήλιου.

Η πιο ξεχωριστή μέρα της ζωής της όμως, εκείνη που δε θα ξεχάσει ποτέ, ήταν εκείνη η μέρα με τα λαμπιόνια. Ήταν πριν πολύ καιρό, και το φόρεμα της ήταν ακόμα πολύχρωμο και γυαλιστερό. Ο δρόμος γύρω της έλαμπε από τα φωτεινά αστέρια κι όλα ήταν λουσμένα σε ένα απαλό κίτρινο φως. Ακόμα κι άνθρωποι φαινόντουσαν διαφορετικοί, χαρούμενοι, ανάλαφροι ίσως αφού σταματούσαν για να χαζέψουν το υπέροχο θέαμα των στολισμένων δρόμων. Κι εκείνη όμως το ένιωθε πως αυτή ήταν μια μέρα ξεχωριστή, κι ας μην είχε ξαναζήσει ποτέ κάτι τέτοιο. Γι’αυτό στεκόταν πιο ψηλά, ίσιωνε συνεχώς τις απαλές ζάρες του φορέματος της, και χαμογελούσε όσο πιο πλατιά μπορούσε.

Πολύς κόσμος περνούσε από μπροστά της, και κάποια φευγαλέα βλέμματα σαν να την άγγιζαν. Η ώρα κυλούσε αργά, αλλά εκείνη δεν πτοούταν, το ένιωθε μέσα της πως σήμερα θα ήταν η μέρα. Ξαφνικά, ακούστηκε ένα κουδουνάκι, και μια κυρία έσπρωξε λαχανιασμένη την πόρτα του καταστήματος.

«Σας ευχαριστώ τόσο πολύ που ανοίξατε χρονιάρα μέρα…δεν ξέρω πώς ξεχάστηκα, αλήθεια σας λέω…,» είπε με απολογητικό ύφος. Χωρίς να χάνει χρόνο, άρχισε να κοιτάζει ένα-ένα τα ράφια, σαν να ήξερε ακριβώς τι ζητούσε. Για μια στιγμή δίστασε λίγο και πήγε να αγγίξει ένα καρουζέλ, μα άλλαξε γνώμη κατευθείαν.

«Μια κούκλα θέλω,» είπε, πιο πολύ για να το ακούσει η ίδια. «Ίσως σαν αυτή;» ρώτησε καθώς άγγιξε απαλά το φόρεμα της. Εκείνη πάγωσε. Αν είχε καρδιά θα χτυπούσε τόσο δυνατά που θα την  άκουγαν όλοι. «Όμορφη είναι…», μουρμούρισε καθώς χάιδεψε τα ξανθά μαλλιά της. «Την έχετε μήπως και σε άλλα χρώματα;» είπε φωναχτά, αποτραβώντας γρήγορα το χέρι της.

Η κούκλα έμεινε παγωμένη, νιώθοντας τη ζεστασιά του αγγίγματος να ξεφτίζει. Είχε φτάσει τόσο κοντά. Τόσο μα τόσο κοντά, σκεφτόταν καθώς παρακολουθούσε τη γυναίκα να διαλέγει μια άλλη κούκλα, με καστανά μαλλιά και παντελόνι.

«Ευχαριστώ και πάλι,» φώναξε κι έφυγε βιαστικά, κλείνοντας την πόρτα πίσω της με τόσο θόρυβο που σαν να ράγισαν μεμιάς όλα τα όνειρα της κούκλας.

Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Τα μαλλιά της δεν ήταν πια καλοχτενισμένα, και το φόρεμα της είχε ξεφτίσει από τον ήλιο. Η βιτρίνα της είχε μαζέψει σκόνη, και τα ρολά τής έκρυβαν τη θέα. Όμως μέσα της, εκείνη ακόμα ήλπιζε. Ήλπιζε πως μια μέρα θα έφευγε από εκεί. Κι αυτή σκέψη, αυτή η ανόητη ίσως ελπίδα που τρεμόπαιζε ακόμα μέσα της, αρκούσε για να διαλύσει το ατέλειωτο σκοτάδι της μοναξιάς της.

Αυτή η ιστορία είναι η συμμετοχή μου στο Challenge συγγραφής από την Ερωφίλη!

Αν σου άρεσε αυτή η ιστορία…

Pin this