Ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα

Είμαστε στη θάλασσα κι ο ήλιος έχει αρχίσει να παίρνει γοργά την κατηφόρα, χρωματίζοντας τα πάντα γύρω του με ένα υπέροχο πορτοκαλί χρώμα που κανένας ζωγράφος δε θα μπορέσει να αναπαράγει ποτέ με τόση ακρίβεια.

“Κοίταξε εκείνο το σύννεφο, έχει τόσο περίεργο σχήμα”, μου λέει.

“Ναι αλλά το ηλιοβασίλεμα είναι πιο όμορφο,” του απαντάω, αρνούμενη να κοιτάξω αλλού έστω και για ένα δευτερόλεπτο, μαγεμένη από τον ορίζοντα.

“Είναι ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα. Αύριο θα έχει κι άλλο.”

“Κανένα όμως δε θα είναι όπως αυτό,” κι η κουβέντα αργοσβήνει με τα βλέμματα μας στραμμένα σε αντίθετες μεριές.

Προτιμάς να το ακούσεις; Πάτα το play!

Ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα, σκέφτομαι μετά από λίγες ημέρες. Δεν είχε και τόσο άδικο. Πόσα ηλιοβασιλέματα έχουν έρθει και έχουν περάσει τα τελευταία 30 χρόνια; Χιλιάδες, δίχως υπερβολές. Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι να τα αντικρύζουν και να τα θαυμάζουν; Εκατοντάδες χιλιάδες, με άλλα τόσα ίσως μπροστά μας. Τι αξία έχει λοιπόν ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα; Η γη γυρίζει κάθε μέρα, ο ήλιος ανατέλλει, τα σύννεφα ταξιδεύουν στον ουρανό, αφήνοντας πού και πού λίγη βροχή στο πέρασμα τους, η μέρα μικραίνει και μεγαλώνει σαν λάστιχο που κάποιος το τραβάει, το φεγγάρι βγαίνει, τα αστέρια ντύνουν τον ουρανό, κι όλα αρχίζουν από την αρχή.

Εκεί πάνω άλλωστε δεν αλλάζουν πολλά. Τίποτα δεν είναι ιδιαίτερα απρόβλεπτο. Τίποτα δεν ξαφνιάζει. Εδώ κάτω όμως, εδώ ξετυλίγεται ολόκληρο το δράμα. Ζωή που γεννιέται και πεθαίνει, γέλιο και κλάμα συμπαίκτες στο ίδιο παιχνίδι, κάθε άνθρωπος ένας μικρός πλανήτης και οι υπόλοιποι γύρω του δορυφόροι. “Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει,” κι αυτό το σκέφτεσαι με μια δόση ενθουσιασμού, μα πιο πολύ τρόμου. Ένας ατέλειωτος αγώνας να κλείσεις τις τρύπες που ανοίγουν, και στο ενδιάμεσο, να πάρεις μια ανάσα ανακούφισης, μια βαθιά αναπνοή που γεμίζει ηδονικά τα πνευμόνια σου.

Ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα, μου λέει. Μα καθένα από αυτά ξεχωριστό. Κι ας μοιάζει ίδιο κάθε φορά που γυρνάς από τη δουλειά και σκοτεινιάζει, ή όταν οδηγάς και το πετυχαίνεις στην Κατεχάκη με πανοραμική θέα της Αθήνας, και ξεκλέβεις λίγο το βλέμμα σου από το δρόμο για να χαζέψεις το μεγαλείο της φύσης συνδυασμένο με το μεγαλείο του ανθρώπου. Κανένα ηλιοβασίλεμα δεν είναι το ίδιο, γιατί κανένα ηλιοβασίλεμα δε σε βρίσκει εσένα να είσαι ο ίδιος. Κανένα ηλιοβασίλεμα δεν είναι ασήμαντο, γιατί όπως κάποια στιγμή ζεις το πρώτο σου έτσι κάποια στιγμή θα ζήσεις και το τελευταίο. Κι όσο ίδια κι αν φαίνονται όλα τα ενδιάμεσα, είναι όλα τους ξεχωριστά, γιατί ηλιοβασίλεμα το ηλιοβασίλεμα γράφεται η ζωή σου όλη.

Μην περνάς λοιπόν τις μέρες σου αγνοώντας τα αυτονόητα. Δίχως αυτά, η ζωή σου δε θα ήταν η ίδια. Αν μια μέρα ξημέρωνε στις 5 και την άλλη στις 7, τι πρόγραμμα θα μπορούσες να βάλεις άραγε στο πολυάσχολο μυαλό σου; Κάποιος όμως φρόντισε γι’αυτή τη σταθερότητα για να πλουτίζεις τη ζωή σου με τα δικά σου χρώματα.

Ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα. Το λες με τόση σιγουριά, πως το αύριο θα έρθει, πως το αύριο θα είναι όπως το φαντάζεσαι, πως εσύ θα είσαι εδώ, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Από πού αντλείς τέτοια αισιοδοξία; Δεν έχεις μάθει πως μονάχα στο τώρα μπορείς να υπολογίζεις, σε αυτό που πιάνεις, βλέπεις, κρατάς, κι ότι όλα σου τα αύριο δεν είναι παρά μια κούφια υπόσχεση;

Την επόμενη φορά που θα σταθείς μπροστά από ένα ηλιοβασίλεμα, μη βιαστείς να στρέψεις αλλού το βλέμμα σου. Απόλαυσε αυτό που έχεις, τώρα που το έχεις, όσο το έχεις. Ζήσε το τώρα κι άσε το αύριο να έρθει στην ώρα του. Κι αν το τώρα σου μάθεις να το ξεζουμίζεις, κάθε σου αύριο, στο υπόσχομαι, θα είναι για πάντα ένα δώρο.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this