Το ξέρω, είναι δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο να σηκωθείς να φύγεις. Να πεις αντίο, να κλείσεις την πόρτα πίσω σου, και να μη διστάσεις στιγμή. Το έχουν αυτό οι σχέσεις, και κάποιες σχέσεις το έχουν περισσότερο από άλλες. Ειδικά αυτές που σε κάνουν να νιώθεις εξάρτηση. Που έχουν καταφέρει να σε κάνουν να πιστέψεις ότι χωρίς εκείνες δεν είσαι τίποτα. Ότι αν είσαι μόνη σου, θα είσαι μόνη σου, χωρίς κανέναν άλλο. Ότι εκείνος είναι το κέντρο του κόσμου σου, η βαρύτητα σου, που χωρίς εκείνη θα περιφέρεσαι άσκοπα στο σύμπαν.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι έτσι. Χειριστικοί. Νάρκισσοι. Ελεγκτικοί. Ταυτόχρονα όμως είναι και γοητευτικοί. Καταφέρνουν να σε κερδίσουν, να σου δείξουν μόνο την όμορφη πλευρά τους, όπως το Φάντασμα της Όπερας. Το άλλο, το μισό, το άσχημο, το τρομακτικό, το κρατάνε καλά κρυμμένο. Υπερβολικά καλά. Κι όταν αρχίσουν να το δείχνουν, έχεις επενδύσει τόσο πολύ που σχεδόν δεν το βλέπεις. Σαν να έχουν θολώσει τα μάτια σου και να μη μπορούν να διακρίνουν αυτό που είναι τόσο προφανές στους άλλους.
Γιατί οι άλλοι βλέπουν, και απορούν. «Μα πώς γίνεται να μένει; Δε βλέπει; Δεν καταλαβαίνει;». Και κάποιοι μιλάνε, προσπαθούν να σου πουν, να σου δείξουν την πραγματικότητα που βλέπουν εκείνοι. Μα εσύ δεν καταλαβαίνεις, αρνείσαι, δε θέλεις. Κλείνεις τα αυτιά σου όπως τα παιδιά και τραγουδάς από μέσα σου έναν χαρούμενο σκοπό, προσπαθώντας να σιωπήσεις, όχι τις φωνές των άλλων, μα τη δική σου, που σου λέει πως αν ανοίξεις πραγματικά τα μάτια σου αυτό που θα αντικρύσεις θα είναι ένα τέρας, χωρίς καμία ομορφιά.
Πολλοί άλλοι όμως δε μιλάνε. Δεν τους ενδιαφέρει αρκετά. Δε νοιάζονται. Ή απλά μένουν στην ίδια επιφάνεια που βλέπεις και εσύ, και μετά κρυφο-εκπλήσσονται. «Εκείνος; Αλήθεια; Φαινόταν τόσο καλό παιδί.» Όλοι καλοί μέχρι αποδείξεως του εναντίου, μόνο που το ενάντιο είναι συχνά μπροστά στα μάτια μας.
Φύγε μακριά λοιπόν. Όσο κι αν σε τρομάζει το άγνωστο, όσο κι αν φοβάσαι αυτό το εκεί έξω. Τα χειρότερα τέρατα κρύβονται συχνά κάτω από το κρεβάτι, πίσω από τη ντουλάπα, ή βαθιά μέσα μας. Φύγε πριν να είναι αργά. Πριν να χάσεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά, πριν να ξεχάσεις ποια είσαι, τι θέλεις, σε τι πιστεύεις και τι μπορείς να καταφέρεις. Πριν πιστέψεις πως μπορείς να υπάρξεις μόνο με εκείνον. Πριν σφίξει το μπράτσο σου λίγο πιο δυνατά, πριν σου φωνάξει, πριν σε τρομάξει και αντικρύσεις μια όψη του που δεν ήξερες ότι υπήρχε.
Δε χρειάζεται να μάθεις. Να φτάσεις στα άκρα για να αντιληφθείς τη χειρότερη αλήθεια. Δεν τον έχεις ανάγκη. Κανέναν δεν έχεις ανάγκη, μονάχα τον εαυτό σου στην καλύτερη δυνατή εκδοχή του. Γιατί όταν βρεις αυτό τον εαυτό σου, δε θα επιτρέψεις σε κανέναν να τον υποτιμήσει, να τον υποβιβάσει, να τον χλευάσει, να τον αμφισβητήσει. Τότε θα έχεις μάθει πως εσύ είσαι πιο σημαντική, όχι από εγωισμό και φιλαυτία μα γιατί ελέγχεις μονάχα τον εαυτό σου, και μονάχα για εκείνον είσαι υπεύθυνη, και είναι δική σου επιλογή να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που σε εξυψώνει, όχι κάποιον που σε εκμηδενίζει για να καλύψει τις δικές του σκοτεινές ανασφάλειες.
Φύγε μακριά. Στην αρχή θα είναι τρομακτικό. Μα μετά θα νιώσεις σαν να αναπνέεις για πρώτη φορά, και τότε θα καταλάβεις πως τόσο καιρό ήσουν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα άνοιγμα. Το άνοιγμα είσαι εσύ. Φύγε.
Αν υπάρχει κάποια που πιστεύεις ότι πρέπει να διαβάσει αυτό το κείμενο, μοιράσου το μαζί της.
