Όσο γράφω αυτό το κείμενο, όντας μαμά μερικών μηνών, νιώθω πως το μωρό που βλέπω να μπουσουλάει στο πάτωμα και να πιάνεται από κάθε υπερυψωμένη επιφάνεια, σαν να μην είναι δικό μου. Σαν να είμαι μια νταντά που το υπεραγαπάει (κλέβω την ατάκα μιας φίλης μου) αλλά όχι η μαμά του. Γιατί το να είσαι μαμά θα έπρεπε να σε κάνει να νιώθεις κάτι, έτσι δεν είναι; Κάτι διαφορετικό, κάτι έξω από εσένα; Έτσι δε σου λένε όλες οι ταινίες, οι σειρές, και τα βιβλία; Πως υπάρχει ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, όσο παράλογο κι αν ακούγεται αν σκεφτείς ότι αυτό που θα κρατήσεις στα χέρια σου θα μοιάζει πιο πολύ με γκρέμλιν (ναι, το είπα) από ό,τι με τα μωρά των pampers;
Η πραγματικότητα είναι πως όταν ετοιμάζεσαι να γίνεις για πρώτη φορά μαμά, τίποτα δε μπορεί να σε προετοιμάσει για τη χαοτική, υπέροχη, μοναδική, ανατρεπτική αλλαγή που θα συντελεστεί στην καθημερινότητα στο σώμα στον εαυτό σου. Μια αλλαγή που συμβαίνει ταυτόχρονα λίγο-λίγο μα και ξαφνικά.
Για πρώτη φορά μαμά λοιπόν.
«Πόσο καιρό σου πήρε να νιώσεις ξανά εσύ;» με ρώτησε κάποια στιγμή η Μ.
Την κοίταξα προβληματισμένη. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα ακριβώς τι σήμαινε αυτό. Τι σήμαινε, τι σημαίνει, να είμαι εγώ. Τι συνιστά το εγώ και πόσα επίπεδα του εαυτού μου πρέπει άραγε να αποδομήσω για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση;
Μπορώ να σου πω τι έχει αλλάξει αφότου έγινα για πρώτη φορά μαμά. Είμαι πολύ πιο στοργική, πιο υπομονετική, και πιο ψύχραιμη. Άρχισα να εκτιμάω ακόμα περισσότερο την αξία της οργάνωσης και της τάξης, και είμαι σε ένα συνεχές mode τακτοποίησης και ξεκαθαρίσματος. Όταν κάπου τα βρίσκω σκούρα, θυμίζω στον εαυτό μου πως γέννησα έναν άνθρωπο και ότι επιβιώσαμε παρέα το πρώτο δύσκολο διάστημα. Προσπαθώ να μην ξεχνάω τις δύσκολες στιγμές που έζησα και να εκτιμάω το πού βρίσκομαι τώρα. Ταυτόχρονα, όταν με πιάνει αυτό το συναίσθημα του missing out, κάθε φορά που βλέπω μια φίλη μου να ταξιδεύει οπουδήποτε, σταματάω τις αρνητικές σκέψεις και επικεντρώνομαι σε αυτό που έχω στα χέρια μου (ή μάλλον στο πάτωμα, στον καναπέ, στο κρεβάτι…) και στις σκέψεις για το μέλλον.
Γιατί όταν γίνεσαι για πρώτη φορά μαμά νομίζεις πως όλα έχουν τελειώσει. Και όταν λέμε «όλα», εννοούμε το προ-μωρού lifestyle σου. Το να κοιμάσαι μέχρι ό,τι ώρα θέλεις τα Σαββατοκύριακα. Το να ξαπλώνεις μετά το μεσημεριανό. Να κανονίζεις εξόδους την τελευταία στιγμή, και να μπορείς να βγεις χωρίς να κινητοποιήσεις το δίκτυο των εν δυνάμει babysitter σου. Το να πας έστω μια βόλτα στα μαγαζιά αφότου σχολάσεις, ή να αγοράσεις ένα ακόμα ζευγάρι μπότες που δε χρειάζεσαι, χωρίς να σκέφτεσαι ότι θα στερήσεις αυτά τα χρήματα από το παιδί σου.
Και don’t get me wrong, γίνομαι γονιός δε σημαίνει διαγράφω κάθε ίχνος του εαυτού, της προσωπικότητας, και των αναγκών μου. Όχι. Σημαίνει αλλαγή των προτεραιοτήτων, που συνεπάγεται και αλλαγή της απλής, καθημερινής, ζωής σου. Κι όσο ανεπαίσθητο κι αν ακούγεται, θα το βιώνεις κάθε μέρα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
Από την άλλη όμως υπάρχουν και αυτά τα άλλα, τα μικρά, τα ανεπαίσθητα που σε συνεπαίρνουν και σε κάνουν να ξεχνάς την ΠΜ (προ μωρού) ζωή σου. Όπως το πρώτο του χαμόγελο, το πρώτο του γέλιο, η πρώτη του λέξη, το πρώτο του μπάνιο στη θάλασσα ή τα πρώτα του Χριστούγεννα. Όλες αυτές οι πρωτιές που εσύ έχεις την τύχη να βιώνεις. Μαζί με τις αγκαλιές, τις πρωινές, όταν μόλις έχει ξυπνήσει και είναι ζεστό-ζεστό σαν φραντζολάκι, τα φιλιά που ξεκλέβεις, τα χαμόγελα που σου χαρίζει απλόχερα, και τόσα άλλα που ανακαλύπτεις λίγο-λίγο κάθε μέρα.
Και για να απαντήσω στην ερώτηση της Μ., δε θα είμαι ποτέ ξανά εγώ. Το εγώ που ήμουν πριν δεν υπάρχει πλέον, κι αυτό δε με στεναχωρεί καθόλου, μα με γεμίζει χαρά και περηφάνεια που έχω αλλάξει. Επέλεξα να αλλάξω, κι αυτό είναι απίστευτα τρομακτικό, αλλά η εναλλακτική, όσο ανακουφιστική κι αν μοιάζει στην αρχή, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
Για πρώτη φορά μαμά λοιπόν. Και θα το έκανα ξανά από την αρχή. Ξανά και ξανά, για να είμαι εδώ μαζί σου σήμερα και να χορεύουμε παρέα ακούγοντας Beatles.
Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…
Pin this
