Γιατί η κρίση ηλικίας είναι καλή

Μπορεί να μην την έχεις βιώσει ακόμα, να τη ζεις τώρα, ή να την έχεις περάσει. Η κρίση ηλικίας του πρώτου τετάρτου δεν αφήνει άλλωστε κανέναν παραπονεμένο. Αν είσαι λοιπόν 25, ή λίγο παραπάνω, κάποια στιγμή θα αρχίσεις να αναλογίζεσαι όλα εκείνα τα υπαρξιακά ερωτήματα που μέχρι τώρα απέφευγες πανηγυρικά. Αυτά τα «πού πάω», «τι θέλω από τη ζωή μου», και «με ποιον πρέπει να είμαι». Όσο τρομακτική κι αν μοιάζει όμως, αυτή η κρίση ηλικίας είναι καλή.

Γιατί; Συνέχισε να διαβάζεις.

…ή να ακούς, πατώντας το play!

Μέχρι κάποια ηλικία, όλα στη ζωή σου είναι δομημένα και δεδομένα. Η καθημερινότητα σου, το σχολείο πρώτα και μετά η σχολή, οι παρέες σου, και η οικογενειακή σου ζωή είναι οι σταθεροί, ακλόνητοι, πυλώνες. Κι έτσι, όταν κάποια στιγμή ξυπνάς και τα πράγματα έχουν αλλάξει, η κρίση σού χτυπάει την πόρτα.

Η μέρα που αποφοιτείς όλο χαρά και περηφάνια, με τους φίλους σου να επευφημούν σαν να πήρες χρυσό στους Ολυμπιακούς, είναι μια από τις πιο κομβικές στιγμές της ζωής σου. Παύεις να είσαι φοιτητής και γίνεσαι ένας ακόμα νέος, άνεργος, πτυχιούχος. Η ώρα που πρέπει να πάρεις δύσκολες αποφάσεις έχει φτάσει. Το μέλλον σου, το σπίτι όπου θα μένεις, και οι φιλίες σου ακόμα, όλα τίθενται επί τάπητος. Και σαν το χαλί του Αλαντίν, έχει τη δική του βούληση και δεν ξέρεις ποτέ πού σε πηγαίνει.

Η κρίση ηλικίας είναι τρομακτική. Είναι απρόβλεπτη και γεμάτη εκπλήξεις. Καλές και κακές. Όμως, όπως κάθε κρίση, κρύβει ευκαιρίες. Σου δίνει τη δυνατότητα να αναθεωρήσεις τη ζωή σου, τους στόχους σου, και τον κύκλο σου. Κι όσο κι αν σε τρομάζει η ιδέα, είναι η μόνη σου ευκαιρία να πάρεις δύσκολες αποφάσεις οι οποίες θα καθορίσουν την πορεία που θα ακολουθήσεις.

Όταν βιώνεις την κρίση ηλικίας του πρώτου τετάρτου, αμφισβητείς τις επαγγελματικές επιλογές σου. Μήπως τελικά η δημοσιογραφία δεν ήταν τόσο καλή ιδέα; Επιτρέπει άραγε η εποχή την ονειροπόληση; Ή πρέπει να θυσιάσεις το μεγάλο όνειρο για μια πιο ρηχή καθημερινότητα η οποία θα σου παρέχει ωστόσο μια ασφάλεια, ή έστω μια σταθερότητα για να προχωρήσεις παρακάτω; Ο 20χρονος εαυτός σου δε θα δεχόταν ποτέ να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο από το ιδανικό. Ο 25χρονος θα δεχτεί οτιδήποτε αρκεί να βγαίνει από το σπίτι και να έχει δικό του εισόδημα. Οι προτεραιότητες αλλάζουν μαζί με σένα.

Έτσι λοιπόν, η κρίση ηλικίας είναι καλή γιατί σε βοηθάει να αντιληφθείς τι είναι το πιο σημαντικό. Να ζυγίσεις τα θέλω με τα πρέπει (τα δικά σου πρέπει, όχι των άλλων), και να πάρεις πάνω σου το βάρος των αποφάσεων σου.

Η κρίση ηλικίας σε κάνει να μη θέλεις πια ανθρώπους-παλτά, που σε βαραίνουν χωρίς να σε ζεσταίνουν. Έτσι, ξεκαθαρίζεις τις σχέσεις σου (αφού κάποιες έχουν ημερομηνία λήξης) και το τι ψάχνεις από εκείνους που θα βάλεις στη ζωή σου. Αυτό σημαίνει να κόψεις φιλίες που δεν τραβάνε άλλο, ή να χωρίσεις τον Γιώργο που παίζει Playstation όλη μέρα και ζει με χαρτζιλίκι από τους γονείς του. Όταν κολυμπάς, δε θέλεις ένα βαρίδι στο πόδι σου. Γιατί να θέλεις στη ζωή σου;

Ναι, είναι δύσκολο. Γιατί αν ήταν εύκολο δε θα λεγόταν κρίση αλλά πανηγύρι. Όμως η κρίση ηλικίας είναι καλή. Σε κάνει να φύγεις από το πατρικό σου, και να σταθείς στα πόδια σου. Σε οδηγεί σε αυτές τις άβολες συζητήσεις που πρέπει να κάνεις με το φίλο σου για να δεις αν βαδίζετε προς την ίδια κατεύθυνση. Είναι η αφορμή σου για να γίνεις λίγο εγωιστής, να πεις όχι εκεί που πρέπει, και να μάθεις να βάζεις τον εαυτό σου πάνω από τους άλλους. Από εκείνους τους άλλους δηλαδή που δε νοιάζονται για σένα αλλά για τη δική τους ικανοποίηση.

Μη σε τρομάζει λοιπόν η κρίση ηλικίας. Να σε τρομάζει η κρίση ηλικίας που δεν έρχεται, όχι αυτή που βιώνεις ήδη. Όπως κάθε χωματόδρομος τελειώνει κάποια στιγμή, έτσι και εσύ θα ξυπνήσεις μια μέρα στο καινούριο σου κρεβάτι, και το μόνο που θα πρέπει να τακτοποιήσεις θα είναι οι άδειες κούτες στο πάτωμα. Καλημέρα καινούριε μου εαυτέ.

Σε βοήθησε αυτό το post? Άφησε το σχόλιο σου, ή μοιράσου το στο facebook και το twitter!

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this