Γιατί να αγαπάς το φθινόπωρο

Φθινόπωρο. Αυτό το γλυκό μεταίχμιο, ανάμεσα στη ραστώνη και την ακαμψία. Το μετέωρο βήμα των εποχών. Το τέλος και η αρχή ταυτόχρονα. Η αρχή πριν το τέλος. Δεν είναι περίεργο που το φθινόπωρο σηματοδοτεί την αρχή μιας σεζόν, αλλά ταυτόχρονα, είναι και τόσο κοντά στο τέλος μιας χρονιάς;

Το φθινόπωρο είναι από τις αγαπημένες μου εποχές. Ίσως λίγο περισσότερο από το καλοκαίρι, γιατί είναι η εποχή των πρώτων βροχών, της νοσταλγίας, της βραδινής ψύχρας, και του δροσερού καφέ στο μπαλκόνι το πρωί, καθώς προσπαθείς απεγνωσμένα να επιμηκύνεις το καλοκαίρι.

Άκουσε το εδώ!

Το φθινόπωρο, που τα χρώματα αλλάζουν και γίνονται όλα πιο μουντά, είναι η ιδανική εποχή για να δημιουργήσεις. Εκεί που μακραίνουν τα μανίκια, στενεύουν τα παπούτσια, και το δέρμα ασπρίζει, επιστρέφοντας στην πρότερη μορφή του. Η μετάβαση γίνεται τόσο γλυκά, που ίσα που το παίρνεις είδηση.

Στην αρχή μικραίνει η μέρα. Πολύ αργά, ανεπαίσθητα σχεδόν. Ώσπου κάποια στιγμή, ανάβεις το φως στο σαλόνι πιο νωρίς, και το πρωί έχει τόσο σκοτάδι που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι μέρα θα κάνει. Μετά, σταματάς τις μακριές φούστες, και ξαναπιάνεις τα τζιν, που πια τα φοράς άνετα, ευχάριστα σχεδόν, χωρίς να ασφυκτιάς τα μεσημέρια στο λεωφορείο. Και τις νύχτες, κάθεστε ακόμα στις ταράτσες, με την επίγνωση πως είναι μετρημένες οι βραδιές που θα μετράτε τ’άστρα.

Όμως δε σε πειράζει. Γιατί το φθινόπωρο είναι ευγενικό. Έρχεται κομψά, ευγενικά, όπως το κουτάβι που τρίβεται στα πόδια σου για λίγη προσοχή. Θα ήσουν άκαρδος αν το έδιωχνες, και γι’αυτό σκύβεις και του δίνεις την αγάπη σου απλόχερα.

Όλες οι εποχές κάτι μας παίρνουν, αλλά κάτι μας δίνουν πίσω. Λίγο ήλιο παραπάνω, τη θαλπωρή του χιονιού, τις αμυγδαλιές που ανθίζουν. Υπάρχει πάντα μια ισορροπία στη φύση, μα η πιο ισορροπημένη από όλες τις εποχές είναι το φθινόπωρο. Δεν έχει εξάρσεις. Σε προετοιμάζει. Δεν έχει την εξωστρέφεια του καλοκαιριού, ή το μεγαλείο του χειμώνα. Μα ούτε και την υπερβολή της άνοιξης. Το φθινόπωρο είναι μετρημένο. Είναι η εποχή για εμάς τους εσωστρεφείς που θέλουμε τόσο όσο. Λίγο έξω και λίγο μέσα. Παρέες και ενδοσκόπηση. Βόλτες και σειρά στο σπίτι. Το φθινόπωρο στα δίνει όλα. Το φθινόπωρο μπορείς να τα κάνεις όλα.

Αυτή είναι η εποχή των αρχών. Νέα σεζόν. Νέοι στόχοι. Νέο κούρεμα, και καινούρια γκαρνταρόμπα. Κατεβάζεις τα βαριά σου ρούχα και είναι σαν να τα ανακαλύπτεις από την αρχή. Θυμάσαι τη χαρά του χουζουρέματος, και του ζεστού καφέ που αχνίζει στην κούπα. Το air-condition κλείνει επιτέλους, και βγαίνουν οι κουβέρτες. Τώρα μπορείς να πεις πως κρυώνεις στ’αλήθεια, κι όχι γιατί ο κλιματισμός είναι μονίμως ανοιχτός στους 23°C. Φοράς κάλτσες με το σορτς (μέσα στο σπίτι), ώσπου το σορτς γίνεται φόρμα, και το κοντό μπλουζάκι φούτερ.

Στην πραγματικότητα, όσο και να γκρινιάζουμε, κανείς δε λυπάται στ’αλήθεια όταν τελειώνει το καλοκαίρι. Είναι υπέροχο, αλλά όπως ο υπερβολικά εξωστρεφής σου φίλος, κάποια στιγμή σε κουράζει. Όχι άλλο έξω, όχι κοκτέιλ, όχι γάμοι στην παραλία, όχι νησιά και σοκάκια. Κάποια στιγμή θέλεις να πάρεις μια ανάσα, και να κλειστείς λίγο μέσα χωρίς να νιώσεις ενοχές πως χαραμίζεις τις καλοκαιρινές βραδιές για τους τέσσερις τοίχους.

Ωραίο το καλοκαίρι, μα είναι φορτωμένο με προσδοκίες που δεν εκπληρώνονται ποτέ. Ενώ το φθινόπωρο, το φθινόπωρο δε μαρτυράει τίποτα. Γεμάτο με τους προσωπικούς μας στόχους, που κρατάμε κλεισμένους μέσα μας ή κολλημένους σε έναν τοίχο, με την κρυφή αισιοδοξία πως αυτή η εποχή θα φέρει όλα όσα θελήσουμε.

Μα γιατί να αγαπάς το φθινόπωρο τελικά;

Για την ησυχία του. Σώπασε για μια στιγμή, και άκου. Δεν είναι υπέροχη η απουσία του κονσέρτου των τζιτζικιών; Σαν να μπορούμε να ακούσουμε ξανά τις σκέψεις μας.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this