Ο Φεβρουάριος είναι ένας εκ φύσεως αγαπησιάρικος μήνας χάρη στον Άγιο Βαλεντίνο, μα και χάρη σε όλα αυτά τα blog challenges (όπως αυτό εδώ!) που μας έκαναν να θυμηθούμε ξανά τι είναι αγάπη, τι και ποιους αγαπάμε, και τελικά, γιατί η αγάπη είναι τόσο σημαντική.

Ένα από τα challenges λοιπόν που μου κέντρισαν την προσοχή ήταν αυτό της Ρίας, η οποία έκανε μια πολύ στοχευμένη ερώτηση: “Με ποιο τρόπο δείχνεις αγάπη στον εαυτό σου;”

Άραγε, εσύ αγαπάς τον εαυτό σου; Και πώς (και πότε) του το δείχνεις;

Go and love yourself.

Προτιμάς να το ακούσεις αντί να το διαβάσεις; Πάτα το play!

Άραγε πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες στον εαυτό σου “μπράβο” για κάτι που κατάφερε; Τον έχεις ευχαριστήσει ποτέ μετά από μια δύσκολη ώρα προπόνησης στο γυμναστήριο; Όταν δοκιμάζεις μια νέα συνταγή, και την πετυχαίνεις, αναγνωρίζεις αυτή τη μικρή (την τόσο μικρή) νίκη; Και όταν τα βγάζεις πέρα με ένα δύσκολο project, σκέφτεσαι ποτέ, με κάποια περηφάνεια, “τα κατάφερα”; Αντί να ζυγίζεις μόνο τις ήττες σου, αναλογίζεσαι ποτέ και τις νίκες σου; Ή αυτοτιμωρείσαι συνεχώς για τα λάθη σου, και δεν αυτοεπιβραβεύεσαι ποτέ για τις επιτυχίες σου;

Υπάρχει μια ενοχή πίσω από την αποδοχή της επιτυχίας, της μικρής ή της μεγαλύτερης. Σαν να είναι κάποιου είδους παραστράτημα το να δώσουμε τα εύσημα στον εαυτό μας, την ίδια στιγμή που το κάνουμε τόσο απλόχερα για όλους τους άλλους. Γιατί όμως; Ποιον φοβόμαστε, και κυρίως τι; Μη μας κρίνει κανείς αν μας ακούσει να συγχαίρουμε τον εαυτό μας; Ε και; Κι αν μας ακούσει; Κι αν μας κρίνει; Τι έγινε; Τι είναι άραγε πιο σημαντικό,  η γνώμη ενός τρίτου, ή η αγάπη προς τον ίδιο τον εαυτό σου; Σαν να ζυγίζουμε ανόμοια πράγματα…

Αγάπη όμως προς τον εαυτό σου δεν είναι μόνο το μπράβο. Είναι και το όχι που θα του πεις, εκεί που εκλιπαρεί για ένα ναι. Όπως το “ναι, θέλω κι άλλη σοκολάτα”, “ναι, σήμερα θα φάω σουβλάκι”, “ναι, δεν πειράζει να μην πάω πάλι γυμναστήριο, “ναι, είναι φίλη μου κι ας μου λέει ψέματα”. Μέσα μας ζει ένα παιδί (το id κατά τον Freud) και ένας γονιός (το super-ego). Αγάπη για τον εαυτό σου είναι να αφήνεις τον γονιό να μιλήσει και να πει όλα τα όχι που δε θέλει (αλλά πρέπει) να ακούσει το παιδί.

Αγάπη όμως είναι και λίγη φροντίδα. Λίγος ύπνος, λίγο μασάζ, μια ενυδατική στα ξεραμένα χέρια. Καμιά φορά βλέπουμε το σώμα μας σαν ένα ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού μας, σαν να είναι το μεταφορικό μας μέσο στη γη, και το αντιπαθούμε για όλα εκείνα που δεν είναι ή είναι ενώ δε θα έπρεπε να είναι (έπρεπε; για ποιον άραγε;). Κι όμως είναι τόσο σημαντικό. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει τίποτα. Χωρίς αυτό δεν υπάρχεις ούτε εσύ. Αγάπησε το, με τις ατέλειες αλλά κυρίως, με τις ομορφιές του και μάθε, όχι να συμβιβάζεσαι, αλλά να μην αυτομαστιγώνεσαι για όλα αυτά τα πρότυπα που δε μπορείς να φτάσεις. Και κυρίως, να θυμάσαι αυτό: φόρα την αντηλιακή σου.

Αν είναι να κάνεις λοιπόν ένα μόνο πράγμα σήμερα, κάνε αυτό: δείξε λίγη αγάπη στον εαυτό σου. Χαμόγελα στον καθρέφτη σου. Φόρεσε κραγιόν. Κάνε κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις όμορφη. Άφησε ένα post-it στο μαξιλάρι σου για να το βρεις το βράδυ. Go and love yourself.

Εσύ με ποιο τρόπο δείχνεις την αγάπη προς τον εαυτό σου; Του δείχνεις άραγε αγάπη; Μήπως του δείχνεις υπερβολική και γίνεται κακομαθημένος; Ή μήπως ελάχιστη, και είναι στερημένος; Για μια στιγμή, κάνε μια παύση, και κοίτα προς τα μέσα. Εκεί κρύβονται πολλά.

Go and love yourself. It’s f**** worth it.

Πώς σου φάνηκε αυτό το post? Αν σου άρεσε…

Pin this