How about no?

Έχω μια φίλη, ας την πούμε Α., η οποία ήταν το παιδί του «ναι». Κάθε φορά που είχα διάθεση να κάνω κάτι, στις τρανές εποχές των φοιτητικών μου χρόνων, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έπαιρνα τηλέφωνο. Πάμε για καφέ; Ναι. Πάμε θέατρο; Ναι. Πάμε για πεζοπορία; Ναι. Πάμε τριήμερο στο Ναύπλιο; Ναι. Η Α. ήταν ο αγαπημένος μου άνθρωπος. Δε μου έκανε ποτέ τη ζωή δύσκολη με τα δεν ξέρω, ίσως, όχι. Ήταν ο πιστός μου σύντροφος σε κάθε μου έξοδο, και εν τέλει, μία από τις φίλες μου που έχω μοιραστεί τα περισσότερα.

Όλα αυτά μέχρι που η Α. μεγάλωσε λίγο και κουράστηκε να λέει συνέχεια «ναι». Θες γιατί δεν είχε πια την ίδια όρεξη; Θες γιατί μειώθηκαν οι αντοχές της; Ή μήπως γιατί αντιλήφθηκε την αξία του «όχι»;

Υπάρχει μια ταινία, με τον Jim Carrey, ο οποίος υποδύεται έναν μουντρούχο τύπο που λέει συνέχεια όχι. Σαν άλλο κοινωνικό πείραμα, αποφασίζει να αλλάξει στάση και να λέει μόνο ναι. Και τότε αρχίζουν να του συμβαίνουν διάφορα περίεργα πράγματα. Το «ναι» τού ξεδιπλώνει δυνατότητες που δε φανταζόταν ότι υπήρχαν. Γνωρίζει νέους ανθρώπους, δοκιμάζει δραστηριότητες, και κάνει λάθη. Πολλά λάθη.

Γιατί τα αλόγιστα ναι δεν αποτελούν απόδειξη θετικής διάθεσης και αισιοδοξίας, αλλά ένδειξη ενός ανθρώπου ο οποίος δεν έχει κριτήριο και μέτρο. Αυτός που λέει σε όλα ναι δεν είναι η Πολυάννα που βλέπει μόνο τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Αντίθετα, είναι εκείνος που τον εκμεταλλεύονται όλοι οι υπόλοιποι.

Το να λες «όχι» εκεί που πρέπει είναι η μέγιστη αρετή. Απαιτεί αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση και δυναμισμό. Το «ναι» είναι η πιο εύκολη λύση. Σε βγάζει από τη δύσκολη θέση να διαπληκτιστείς, ή να δώσεις εξηγήσεις. Λες «ναι» και ξεμπλέκεις, τουλάχιστον μέχρι να έρθει η στιγμή να κάνεις αυτό που υποσχέθηκες.

Οι εργοδότες θέλουν υπαλλήλους που τους λένε μόνο «ναι». Που δεν υψώνουν ανάστημα, δε λένε τη γνώμη τους, δε διεκδικούν το δίκιο τους. Οι φίλοι θέλουν φίλους που είναι μέσα για ξενύχτι, για club, και μπουζούκια, για εκδρομές, και για να κρατάνε το φανάρι. Οι γονείς θέλουν παιδιά που δε γκρινιάζουν ποτέ για όλα αυτά τα όχι που πρέπει να γίνουν ναι. Όλοι μας θέλουμε το ναι. Από τους άλλους. Γιατί εμείς πρώτοι θα πούμε το όχι.

Είναι όμως τόσο κακό αυτό το «όχι»; Γιατί το φοβόμαστε τόσο πολύ; Να το ακούσουμε και να το πούμε; Είναι παράλογο να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε, φιλτραρισμένο και δοσμένο με τον σωστό τρόπο; Πίσω από κάθε όχι, μπορεί να κρύβεται μια αλήθεια πιο σωτήρια από ένα ναι. Οφείλουμε να λέμε και να ακούμε αυτά τα όχι, όταν τα νιώθουμε πιο σωστά για εμάς και για τους άλλους, απ’ό,τι είναι τα ναι.

Πες όχι στις εξόδους που δε σε ενδιαφέρουν. Στις παρέες που σε κουράζουν. Πες όχι σε αυτό που σε προσβάλλει. Σε οτιδήποτε σου χτυπάει το καμπανάκι. Άκου τη διαίσθηση σου, εκείνη ξέρει τι απάντηση πρέπει να δώσεις.

Όσο για την Α.; Όταν ξεκίνησε να λέει τα πρώτα της «όχι», έχασε κάποιους φίλους. Και μερικά ταξίδια και νέες γνωριμίες. Βρήκε όμως περισσότερο χρόνο για τον εαυτό της, και έμαθε την αξία του να λες «ναι» όταν πραγματικά το εννοείς. Έτσι έμαθε να απολαμβάνει περισσότερο τη ζωή της, και κράτησε δίπλα της μονάχα τους ανθρώπους που την ήθελαν ανεξάρτητα από τα ναι και τα όχι που τους έλεγε. Αν θέλεις να σε αγαπάνε όλοι, να λες παντού ναι. Αν θέλεις να σε αγαπάει ο εαυτός σου, να λες (και) όχι. Choose wisely.

Σου άρεσε το post? Αν ναι…

Pin this