Γιατί δυσκολευόμαστε να μείνουμε καιρό σε μία σχέση;

Είμαστε η γενιά του fast food. Του γρήγορου, εύκολου, και αναλώσιμου. Του όσο όσο, και όχι και πολλά-πολλά. Μεγαλώσαμε με προνόμια, χωρίς να στερηθούμε τίποτα ουσιαστικό για την επιβίωση μας. Δεν αγχωθήκαμε ποτέ για το αν θα έχουμε φαγητό στο σπίτι, ή καινούρια παπούτσια. Αντίθετα, τα είχαμε όλα διπλά, και τριπλά. Οι γονείς μας μάς έδωσαν τα πάντα, κι έτσι, δε μάθαμε ποτέ να παλεύουμε για τίποτα. Περιμέναμε ότι ο κόσμος, το σύμπαν, θα μας δώσει απλόχερα ό,τι θελήσουμε με μια απλή επίκληση μας. Η θετική σκέψη αρκεί, αυτό διαβάζαμε στα εφηβικά περιοδικά. Πλέον, πολύ αργά, ως ενήλικες, μάθαμε ότι δε λειτουργεί έτσι η ζωή. Αν θέλεις κάτι, δεν αρκεί να το ζητήσεις. Πρέπει να το διεκδικήσεις. Κι ακόμα και τότε, μπορεί να μη γίνει ποτέ δικό σου. Δε δικαιούσαι τίποτα, και το τίποτα είναι όλα όσα σου χρωστάει ο κόσμος.

Αν θέλεις να το ακούσεις, απλά πάτα το play!

Στην εποχή του «καινούριο iphone κάθε χρόνο», δε μαθαίνουμε να δεσμευόμαστε. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλές επιλογές εκεί έξω, και έτσι, όταν στραβώνει το παραμικρό, το αφήνουμε στην άκρη, για το νέο και άσπιλο. Το καθαρό, το χωρίς γρατζουνιές και εμφανή ελαττώματα. Γιατί λοιπόν μας κάνει εντύπωση που δε μπορούμε να δεσμευτούμε με τίποτα, με ένα αμάξι, μια δουλειά, ή μια σχέση;

Μπορεί να φταίει το ότι νιώθουμε πως είμαστε υπερβολικά καλοί για τους άλλους, και συχνά για τον εαυτό μας. Ίσως το ότι δεν έχουμε κάτι να χάσουμε: υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Η ζωή είναι πολύ μικρή για συμβιβασμούς. Όλα τα media προβάλλουν τους άπιαστους κούκλους και κούκλες αυτού του κόσμου, τι να μας πει η Μαρία της διπλανής πόρτας; Κι ας μην είμαστε παρά ένας ακόμα average Joe.

Ναι λοιπόν, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Είμαστε επιλεκτικοί, γιατί έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε επιλεκτικοί. Αλλά δεν τελειώνει εδώ το ζήτημα. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο.

Το να δεσμεύεσαι σημαίνει ότι παίρνεις ένα ρίσκο. Δίνεις χρόνο και κομμάτια του εαυτού σου, κι αν η σχέση αποδειχτεί άκαρπη, αυτά τα δύο δεν θα τα πάρεις ποτέ πίσω. Το ρίσκο είναι μεγάλο, και όταν έχεις μάθει να έρχονται όλα εύκολα, η λέξη θυσία σού είναι άγνωστη. Κι όμως, και πάλι, δεν είναι μόνο αυτό.

Το να επενδύεις σε μια σχέση σημαίνει να εκτίθεσαι. Να δείχνεις αναπόφευκτα πτυχές του εαυτού σου που θα προτιμούσες να κρατήσεις κρυφές. Να παραδεχτείς ανοιχτά ότι είσαι περίεργος, γκρινιάρης, τσιγκούνης, τσαπατσούλης, με ελαφρύ σύνδρομο OCD, ή κάτι από όλα αυτά. Να δώσεις δηλαδή το περιθώριο στον άλλο να σε κρίνει, και να σε απορρίψει γι’αυτό που είσαι. Να σε απορρίψει; Ο άλλος; Δε σε έχει απορρίψει ποτέ κανένας. Τι σημαίνει όχι; Οι γονείς σου λένε ότι είσαι τέλειος, εσύ ποιος είσαι για να λες το αντίθετο;

Η έμφυτη ανάγκη μας να ψάχνουμε συνέχεια το καινούριο αντανακλά την έμφυτη ανάγκη μας να επιβεβαιώνουμε τη σπουδαιότητα και εγκυρότητα της ύπαρξης μας. Όταν δεν αφήνεις τίποτα να παλιώσει, δεν αφήνεις και τον εαυτό σου να εκτεθεί. Το πρόβλημα όμως δεν είναι το παλιό. Είμαστε εμείς. Πρέπει να δεχτούμε πρώτα τον εαυτό μας για να δεχτούμε και τους άλλους. Όσοι άνθρωποι κι αν περάσουν από τη ζωή μας, δε θα καλύψουν ποτέ αυτή την αξεπέραστη επιθυμία της επιβεβαίωσης. Το καινούριο αποδεικνύει ότι αξίζουμε. Ότι μπορούμε. Ότι είμαστε κάποιοι.

Αλλά αν ρωτήσεις έναν παλιό, θα σου πει ότι το αγαπημένο του πράγμα στον κόσμο είναι εκείνο με τις μικροφθορές. Το ξεθωριασμένο χρώμα, τις χαλασμένες γωνίες και τους μεντεσέδες που τρίζουν. Έχει μια ιστορία να πει. Και αποτελεί τρανή απόδειξη της ύπαρξης μας. Αντί να αλλάζεις, μάθε πρώτα να ξεχωρίζεις. Άλλωστε το παλιό έχει άλλη χάρη. Έτσι δεν είναι;

Σου άρεσε το post? Αν ναι…

Pin this