Όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν τη γενιά Υ και γιατί πρέπει να τα αλλάξουμε

Άκουσε πατώντας το play εδώ!

Ξέρεις ότι ανήκεις στη γενιά Υ αν έχεις γεννηθεί στα χορευτικά 80s, και τα κακόγουστα 90s που λάτρεψαν τις βάτες και το neon. Πολλοί κοινωνιολόγοι μας αποκαλούν ακόμα Millennials, Net Generation, και Generation Me. Ο χειρότερος χαρακτηρισμός ωστόσο που έχω ακούσει είναι ο τίτλος «γενιά Peter Pan». Ένας χαρακτηρισμός που πηγάζει από την άρνηση μας να εγκαταλείψουμε το πατρικό, να αναλάβουμε ευθύνες, και να ενηλικιωθούμε, αφήνοντας πίσω την παιδικότητα μας. Και την Wendy φυσικά.

Συχνά όταν μιλάμε για τη «γενιά μας», υιοθετούμε αυτό το νοσταλγικό ύφος του παππού που μιλάει για τα νιάτα του, καθώς αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, τα παιχνίδια στη γειτονιά, τα καρτοτηλέφωνα, τα κινητά που είχαν μια κεραία δύο φορές το μπόι τους, τα αθώα φλερτ, και φυσικά, αυτό το connection ανάμεσα στο στυλό και την κασέτα που κανένα σημερινό παιδί δε μπορεί να κατανοήσει.

Ναι, μεγαλώσαμε σε cult εποχές, όπου ηχογραφούσαμε τραγούδια από το ραδιόφωνο, τσακωνόμασταν για το Walkman, καπνίζαμε τσίχλες με περιτύλιγμα τσιγάρου, και αγοράζαμε με δραχμές. Η παιδική μας ηλικία μύριζε καλτίλα πριν καν περάσει, και γι’αυτό είμαστε όλοι μας τόσο φοβερά παιδιά. Και εκεί είναι το πρόβλημα.

Τι εννοώ; Ήμασταν η πρώτη τόσο μορφωμένη ενήλικη γενιά, αλλά ταυτόχρονα, και η πιο αποπροσανατολισμένη και ανώριμη. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν τι εστί Κάφκα, μιγαδικοί αριθμοί, και το σημείο ιππόκαμπος στον εγκέφαλο, αλλά δυσκολεύονται στις απλές καθημερινές αλληλεπιδράσεις, όπως ένας καφές, ένα ποτό, και λίγο φλερτ. Οι γνώσεις μας βρίσκονται σε τάξη και τα αισθήματα μας σε αταξία. Μοιάζει σαν να έχουμε αποστηθίσει όλο το savoir vivre και να έχουμε ξεχάσει το savoir sentir, το πώς να αισθανόμαστε, χωρίς φόβο και αιδώ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της γενιάς Υ είναι ότι μεγαλώσαμε όλοι μας σε ένα τόσο υπερ-προστατευτικό περιβάλλον, μην πέσουμε, μην χτυπήσουμε, μην πληγωθούμε, που βάλαμε την καρδιά και το μυαλό μας σε ένα γυάλινο αλεξίσφαιρο κουβούκλιο, πιστεύοντας ότι ήμασταν αλώβητοι. Όμως ο χρόνος είναι ένας ύπουλος εχθρός. Παρεισφρέει ασυναίσθητα, σου κλέβει τη ζωή όσο εσύ παίζεις ακόμα το χαρτί της μεταεφηβείας. Έτσι λοιπόν, η γενιά Υ είναι μπερδεμένη, ανώριμη, και ανεπανόρθωτα πληγωμένη. Έχασε το τρένο της ενηλικίωσης και τώρα τρέχει να προλάβει.

Να διορθώσει τα λάθη, να πάψει να θεωρεί πιο σημαντικά τα υλικά αγαθά από τους ανθρώπους, τα likes από τη φιλία, το six-pack από την εμπιστοσύνη. Ή να ξαναχτίσει τις αρχές, τα ήθη, και τις αξίες της. Και να αποδεχτεί ότι πρέπει επιτέλους να ξεβολευτεί, να παραδεχτεί τα συναισθήματα και την ανθρώπινη φύση της, και να μάθει να κατασταλάζει. Υπάρχει ελευθερία στη δέσμευση, ναι, κι όμως. Κι ακόμα και η ενηλικίωση μπορεί να είναι εξίσου, ή και περισσότερο όμορφη, κι αυτό γιατί ως ενήλικας είσαι κύριος της ζωής σου.

Ο Peter Pan περνούσε όμορφα. Όμως, όταν έπεφτε για ύπνο, υπήρχε πάντα ένα κομμάτι του που σκεφτόταν τη Wendy, και αναλογιζόταν όλα εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να είχαν υπάρξει. Άλλωστε, η μαγεία σε κάθε τι οφείλεται εν μέρει και στην ημερομηνία λήξης του. Έτσι δεν είναι;

Πώς σου φάνηκε αυτό το κείμενο; Αν σου άρεσε…

Pin this