Η άσπρη και η μαύρη γάτα

Κοιτάζονται σαν να ζυγίζουν η μία την άλλη. Δε μετακινούνται, δεν αποστρέφουν το βλέμμα τους. Η μία περιμένει την άλλη να κάνει την πρώτη κίνηση. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, η μαύρη γάτα τρέχει προς τη λευκή, και η λευκή πηδάει μακριά. Μένω να τις χαζεύω για λίγο όπως κυνηγιούνται, σαν ανέμελα παιδιά που βρήκαν ένα δικό τους παιχνίδι με άτυπους όρους.

Δεν προλαβαίνεις να το διαβάσεις; Άκουσε το εδώ!

Η άσπρη και η μαύρη γάτα. Σύμβολα των αντιθέσεων από τις οποίες διέπεται η ζωή. Η καθεμία, όταν είναι μόνη της, βαραίνει η ζυγαριά προς τη μία μεριά. Και οι δύο μαζί ισορροπούν, σαν το yin και το yang. Τη μία κυριαρχεί το άσπρο, και την άλλη το μαύρο. Και η ισορροπία είναι τόσο λεπτή όσο το φύλλο που κρέμεται από το κλαδί και χαροπαλεύει σε κάθε φύσημα του ανέμου.

Η ζωή μας ισορροπεί ανάμεσα στο γνωστό και το άγνωστο. Το οικείο και το χάος. Το ζεστό κρεβάτι και τη μαύρη τρύπα του κενού. Όπως λέει ο ψυχολόγος Jordan Peterson, το χάος περιμένει πάντα να ξεσπάσει. Ο άνθρωπος είναι σαν ένα μικρό νησί που περιβάλλεται από έναν ωκεανό. Όσο μεγάλη και να είναι η γη του, ο ωκεανός, το άγνωστο είναι πάντα μεγαλύτερο, και είναι πάντα εκεί, κάνοντας αισθητή την παρουσία του με κάθε τρόπο.

Εμείς οι άνθρωποι πιανόμαστε με νύχια και με δόντια από το γνώριμο. Τη ζώνη του οικείου που ξέρουμε και που έχουμε κατακτήσει. Τίποτα τρομακτικό δε μπορεί να συμβεί εκεί, αλλά και τίποτα καινούριο. Είναι όπως το Truman Show: σαν άλλοι ήρωες και εμείς ακολουθούμε ένα προδιαγεγραμμένο σενάριο. Όταν όμως κάτι λοξοδρομήσει, έστω και μια ατάκα από το διάλογο, γκρεμίζεται αυτό το σαθρό οικοδόμημα που λέγεται καθημερινότητα.

Όταν το χάος εισβάλλει στη ζωή σου, όταν κάτι αλλάζει δραματικά, και συχνά στιγμιαία, νιώθεις σαν να έχεις πέσει στο κενό. Είναι όπως όταν το αεροπλάνο πετάει ψηλά και βουλώνουν τα αυτιά σου, και όλα τα ερεθίσματα τα προσλαμβάνεις με έναν δευτερεύοντα τρόπο. Σαν να στέκεσαι έξω από το ζαχαροπλαστείο και να χαζεύεις τον κόσμο που απολαμβάνει το προφιτερόλ του. Όπως το ψάρι στη γυάλα, όπου ο κόσμος σου, το χάος σου, έχει καλύψει τα πάντα, και η ζωή, εκεί που ήσουν μέχρι πριν λίγο, μοιάζει τόσο μα τόσο μακρινή.

Ακούς τους ανθρώπους να γελάνε, και ζηλεύεις. Το πιο τετριμμένο πράγμα στον κόσμο, ο παλιατζής, τα ταξί που κορνάρουν, τα παιδιά που τσακώνονται, σου μοιάζουν μαγικά. Γιατί η ρουτίνα είναι το πιο ασφαλές μέρος για να είσαι. Σου δίνει τη θαλπωρή, την άδεια να ζήσεις τη ζωή σου, να θυμώσεις όταν κάτι σε ενοχλεί, να γελάσεις όταν κάτι σου φαίνεται αστείο. Μπορείς να ζήσεις χωρίς σοβαρές έγνοιες, έχοντας αυτή την ανεμελιά του παιδιού όπου το αύριο πάντα θα έρχεται και ποτέ τίποτα δε θα αλλάζει δραματικά.

Κι όμως μια μέρα συμβαίνει. Η άσπρη γάτα φεύγει και η μαύρη μένει μόνη της. Διαλύει τις κουρτίνες, λερώνει το κρεβάτι, σπέρνει το χάος στο μέχρι πρότινος πεντακάθαρο σπίτι σου. Και εσύ γυρνάς με ανακούφιση μετά από μια ακόμα δύσκολη μέρα, και αντικρύζεις την καταστροφή. Από πού να ξεκινήσεις; Και πώς να το κάνεις να σταματήσει;

Το θέμα με το χάος είναι πως όταν έρχεται σε αλλάζει. Το κρεβάτι σου δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο, όσο καλά κι αν το καθαρίσεις. Θα υπάρχει πάντα αυτή η μικρή κηλίδα που θα σου θυμίζει όταν την κοιτάς. Κάποιες μέρες θα θυμάσαι πιο έντονα, κι άλλοτε θα περνάνε μήνες.

Όταν όμως έχεις αντικρύσει το χάος, είναι σαν να έχεις αφαιρέσει την προστατευτική ζελατίνα. Έχεις δει. Ξέρεις. Και αντιλαμβάνεσαι πολύ καλά ότι η άσπρη γάτα μπορεί να φύγει ανά πάσα στιγμή και να σε αφήσει μόνο σου με τη μαύρη. Έτσι, κρατάς πάντα μια επιφύλαξη γι’αυτό που θεωρείς τόσο σίγουρο.

Η άσπρη και η μαύρη γάτα κυνηγιούνται. Τις αφήνω και φεύγω, για μια ακόμα γεμάτη μέρα. Όσο είναι μαζί, όλα είναι καλά. Αύριο; Ποιος ξέρει…

Πώς σου φάνηκε αυτό το post? Αν σου άρεσε…

Pin this