Η μελωδία της ησυχίας

Για μια στιγμή, κλείσε τα μάτια σου και άκου. Εδώ που βρίσκεσαι, τώρα που διαβάζεις, ή τώρα που ακούς, κλείσε τα μάτια σου. Αφέσου μονάχα στην αίσθηση της ακοής. Τι συμβαίνει γύρω σου; Τι ήχους πιάνουν τα αυτιά σου;

Κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο, μια μοτοσικλέτα ίσως; Έναν πλανόδιο που σαν κάτι να πουλάει; Κάποιο παιδί που πέταξε μια μπάλα και του φωνάζει η μητέρα του να μη βγει στο δρόμο; Ένα μονάχο πουλί που κελαηδάει πάνω στο ξεραμένο κλαδί του πάρκου; Ή ένας σκύλος που γαβγίζει, ποιος ξέρει για τι;

Δεν προλαβαίνεις να το διαβάσεις; Άκουσε το εδώ!

Αν ανοίξεις τα μάτια σου, αυτοί οι ήχοι σαν να εξαφανίζονται. Χάνονται. Σβήνουν. Περνάνε στο πίσω μέρος το μυαλού σου, γίνονται σαν το τζιγκλάκι σε ένα ασανσέρ, για να γεμίζουν τις σιωπές. Αλλά δεν τους προσέχεις ποτέ. Δεν χρειάζεται να τους προσέξεις.

Αν προσπαθούσες να ξεχωρίσεις καθέναν από αυτούς τους ήχους, να τους εντοπίσεις, να τους κατανοήσεις και να τους κατατάξεις, θα τρελαινόσουν. Το μυαλό σου θα γέμιζε εικόνες, ναι, εικόνες, όσο αντιφατικό κι αν μοιάζει. Όταν ακούς έναν σκύλο να γαβγίζει, δε σου έρχεται αμέσως στο μυαλό ένα λευκό pitbull παρατημένο σε κάποιο μπαλκόνι πολυκατοικίας; Το παιδάκι που έχασε την μπάλα του δεν είναι μικροκαμωμένο, μελαχρινό, με ένα κόκκινο φούτερ και μπλε φόρμα; Όλους τους ήχους τους κάνεις εικόνα για να τους κατανοήσεις, να τους αισθανθείς. Να τους νιώσεις πιο οικείους, λιγότερο τρομακτικούς.

Άραγε, υπάρχε ποτέ αυτή η απόλυτη ησυχία; Μπορεί να σωπάσει αυτός ο κόσμος; Ή μήπως πάντα υπάρχει κάτι που ψιθυρίζει ή φωνάζει, κάτι που πάει κόντρα στη σιωπή, πεισματικά, σαν να φοβάται το κενό της απόλυτης απουσίας ήχων;

Κάνε ένα πείραμα. Πήγαινε σε μια βιβλιοθήκη, φόρεσε ακουστικά, κάλυψε πλήρως τα αυτιά σου, και απλά παρατήρησε τους ανθρώπους που κάθονται γύρω σου. Να δες, αυτός εκεί, φοιτητής πρέπει να είναι. Δες πώς παίζει με τη σελίδα, τσαλακώνοντας νευρικά την άκρη της. Το μολύβι του διασχίζει τις γραμμές, μα το μυαλό του δεν ακολουθεί, το βλέπεις. Το πόδι του ανεβοκατεβαίνει νευρικά, και δαγκώνει συνεχώς τα χείλη του. Δε χρειάζεται να ακούσεις οτιδήποτε για να καταλάβεις τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του.

Λίγο πιο πέρα δύο φίλες. Κάτι δείχνει η μία στην άλλη και γελάνε. Το έχεις ξαναδει αυτό το γέλιο, της ανεμελιάς, του έρωτα, της πρώτης ενηλικίωσης. Μιλάνε για τα αγόρια τους, “να, δες τι μου έστειλε”, κι ολόκληρο το σώμα τους εκπέμπει ευτυχία.

Μέσα σε αυτή τη σιωπή των ακουστικών, μπορείς να συγκεντρωθείς για τα καλά. Δε χρειάζεσαι τους ήχους για να δεις, για να καταλάβεις, και δε χρειάζεσαι τις εικόνες για να ακούσεις και να αισθανθείς. Οι αισθήσεις σου από μόνες τους είναι πλήρεις, μην κοιτάς που εμείς ψάχνουμε πάντα να γεμίσουμε το κενό.

Η ησυχία έχει τη δική της μελωδία, το δικό της ρυθμό και μουσική. Είναι υπέροχο να μπορείς να την ακούσεις, ναι, να κάτσεις για μια στιγμή ακίνητος, και να αφεθείς, στην ησυχία του κόσμου, στην ησυχία του μυαλού σου. Να κλείσεις τα μάτια και να αφήσεις τους ήχους να έρθουν σε εσένα.

Έπειτα, να ανοίξεις τα μάτια και να κοιτάξεις γύρω σου. Πόσο αλλάζει ο κόσμος όταν όλα είναι σιωπηλά; Πόσο διαφορετικά ερμηνεύεις τα πάντα όταν το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τα κοιτάζεις, στ’αλήθεια να τα κοιτάς, να τα προσέχεις, να διακρίνεις τις λεπτομέρειες που άλλοτε περνάνε απαρατήρητες;

Η σιωπή είναι μαγική. Κρύβει απίστευτη δύναμη μέσα της. Μόνο που έχουμε μάθει να τη φοβόμαστε, γιατί καμιά φορά, μας αποκαλύπτει πράγματα που δε θέλουμε να αντικρύσουμε. Αν όμως θέλεις να μάθεις τον εαυτό σου, κάτσε στη σιωπή του. Μη μιλήσεις. Απλά περίμενε. Έτσι όπως είσαι. Γερμένος λίγο μπροστά στην καρέκλα. Περίμενε και θα ακούσεις. Κάπου τρεμοπαίζει η μελωδία της ησυχίας.

*ένα κείμενο εμπνευσμένο από το The Quiet Volume, μια perfomance που φιλοξενήθηκε από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this