Πώς είναι να είσαι μέτριος σε έναν κόσμο που θέλει μόνο το τέλειο;

Αν δεν προλαβαίνεις να το διαβάσεις, μπορείς να το ακούσεις πατώντας το play!

«Να, δες!», μου λέει η Ρ. με ένα μείγμα εντυπωσιασμού και απόγνωσης καθώς περνάω από δίπλα της, «Δες εδώ!»

Κρατάει το Βημαγκαζίνο, και μου δείχνει ένα μονοσέλιδο άρθρο. Διαβάζω…27χρονη απόφοιτος του ΕΜΠ εφηύρε έναν νέο μαγνητικό τομογράφο.

«Εντυπωσιακό,» της λέω.

«Τα βλέπεις; 27 χρονών! 27! Εμείς τι κάνουμε, πες μου;»

«Είμαστε όμορφες,» της απαντάω γελώντας, ενώ σκέφτομαι ότι μέσα σε τρεις λέξεις έχει συνοψίσει όλη την απόγνωση της γενιάς των millennials.

Εμείς τι κάνουμε. Σε έναν κόσμο που προσκυνάει τους celebrities, τους influencers, τις πανέμορφες bloggers και τους αστέρες του Hollywood και του ποδοσφαίρου, ο κοινός και καθόλα μέτριος 25άρης χάνεται στο φόντο σαν μυρμήγκι στο χώμα. Ζει μια συμπαθητική, ήρεμη, και αδιάφορη ζωή, και προσπαθεί να γεμίσει το κενό προσποιούμενος στο facebook ότι είναι intellectual, στο Instagram φωτογενής, στο snapchat παιχνιδιάρης, και στο twitter αστείος. «Μακάρι να ήταν η ζωή μας τόσο ενδιαφέρουσα όσο την κάνουμε να φαίνεται στα social media,» λέει μια ατάκα, και εγώ κουνάω το κεφάλι εμφατικά.

Ξέρεις, το internet είναι φανταστικό. Χάρη σε αυτό μαθαίνουμε κάθε μέρα δεκάδες νέα πράγματα και είμαστε σε επαφή με ολόκληρο τον κόσμο. Ωστόσο, το internet δεν αποκαλύπτει μονάχα πληροφορίες, αλλά και τις δικές μας προσωπικές ελλείψεις ως άτομα. Μας δίνει μια ακόμα πλατφόρμα για να συγκρινόμαστε με το τέλειο που βρίσκεται στην άκρη των δακτύλων μας, λες και η τηλεόραση και τα περιοδικά δεν ήταν ήδη αρκετά βασανιστικά.

Στην εποχή της γενιάς Z, η μετριότητα είναι το 8^ο αμάρτημα. Πρέπει κάτι να είσαι. Πολύ καλός ή πολύ κακός. Να ξεχωρίζεις. Να έχεις ένα skill που να σου δίνει μια ταυτότητα. Δε μπορείς να είσαι λίγο από όλα. Πρέπει να είσαι πολύ σε ένα κάτι. Κι αυτό το κάτι θυμίζει μια κακοδεμένη σφιχτή γραβάτα γύρω από τον εύθραυστο λαιμό σου.

Εμείς τι κάνουμε, λοιπόν; Άραγε αν είχαμε γεννηθεί 20 χρόνια νωρίτερα, θα βιώναμε αυτό το μεγάλο υπαρξιακό κενό; Θα νιώθαμε την ανάγκη να είμαστε «κάποιοι» για τους άλλους; Για τα εκατοντάδες μάτια που καραδοκούν στα social media; Ή μήπως οι στόχοι μας θα ήταν καθαρά προσωπικοί, καθαρά κρυφοί, και καθαρά…πεζοί; Ξέρεις, μια καριέρα, ή μια οικογένεια, ή έστω πλούτος; Πλέον έχουμε περάσει στην εποχή της καριέρας v2 (τουτέστιν, ιδιοκτήτης start-up ή side freelancer ή wannabe vlogger), της οικογένειας v2 (αρραβώνας, γάμος, εγκυμοσύνη, γέννα, και πρώτες λέξεις σε live μετάδοση), και πλούτος v2 (πόσα likes πήρε η selfie μου στον Πύργο του Άιφελ?). Η ζωή μας ένα θέαμα προς δημόσια κατανάλωση, κι ας μην είμαστε τίποτα άλλο από τις Μαρίες της διπλανής πόρτας. Κυριολεκτικά.

Είναι όμως τόσο μεγάλο αμάρτημα η μετριότητα; Αν ζούσαμε δηλαδή σε έναν κόσμο όπου όλα είναι τέλεια, τι νόημα θα είχε; Σκέψου το supermarket, με τα προϊόντα αραδιασμένα στα ράφια σε μια υπέροχη ευθεία γραμμή. Δεν είναι πολύ όμορφα; Δεν είναι πολύ κομψά; Δεν είναι πολύ βαρετά;

Η μετριότητα μας είναι στοιχείο του είναι μας. Ναι, θα θέλαμε τόσο πολύ να είμαστε στ’αλήθεια ξεχωριστοί. Να μην κάνουμε αυτές τις τετριμμένες, αδιάφορες δουλειές, αλλά κάποιος δεν πρέπει να τις κάνει; Ο κόσμος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τις βίδες που κάνουν τα γρανάζια να γυρνάνε. Έτσι δεν είναι; Όλοι θα θέλαμε να είμαστε ο εγκέφαλος, αλλά κάποιος πρέπει να είναι το λιγότερο λαμπερό στομάχι. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Get over it and move on.

Τι κάνουμε λοιπόν, αγαπημένη μου Ρ.; Το καλύτερο που μπορούμε. Με αυτά που έχουμε, το καλύτερο που μπορούμε. Τόσο απλά. Κι αν δεν γίνουμε άρθρο σε περιοδικό, μπορεί να γίνουμε κείμενο σε blog. Δε χάθηκε κι ο κόσμος. Ναι;

Σου άρεσε το post? Αν ναι…

Pin this