Έχω ένα καλό. Είμαι πολύ πεισματάρα. Έχω όμως και ένα κακό. Είμαι πολύ πεισματάρα. Για τον εαυτό μου, το πρώτο έχει αποδειχτεί σωτήριο. Για τους γύρω μου, το δεύτερο είναι εν μέρει εκνευριστικό. Δεν εγκαταλείπω εύκολα, δεν τα παρατάω, κι αν κάποια στιγμή λυγίσω, μετά από λίγο ξανασηκώνομαι.
Όμως σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι ίσο. Ούτε οι χαρές, ούτε οι λύπες, μα ούτε και οι μάχες που δίνουμε. Κάποιες είναι πιο δύσκολες από άλλες, και κάποιες απαιτούν όλο μας το είναι, κι ακόμα παραπάνω. Για κάποιες σκαλίζουμε τον πάτο των αντοχών μας, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουμε πως έχουμε λίγο ακόμα να δώσουμε. Όχι γιατί είχαμε ένα θάρρος κάπου βαθιά μέσα μας κρυμμένο, μα γιατί σαν τον άνθρακα γινόμαστε διαμάντι κάτω από την πίεση.
Άκουσε το online πατώντας το play!
Δεν είναι βέβαια όλοι οι άνθρωποι έτσι. Αυτό καμιά φορά το ξεχνάω, και θυμώνω ίσως με την αδυναμία των άλλων, με το πόσο εύκολα τα παρατάνε, ή που δεν ξεκινάνε καν, αφήνοντας τον φόβο και μια υποθετική καταστροφολογία να μπει εμπόδιο στα όνειρα τους, και σε μια ζωή που θα μπορούσε να είναι, αν όχι τέλεια, τουλάχιστον πολύ καλύτερη από αυτή που ζούνε. Προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται να κάνουν πίσω, να αφήνουν σε έναν αόρατο εχθρό να κατευθύνει τα νήματα τους, να γίνονται μαριονέτες στο δικό τους θέατρο. Όταν μου περνάει βέβαια ο θυμός, και αυτή η κάποια στεναχώρια για όλες τις δυνατότητες που βλέπω να πηγαίνουν χαμένες, σαν το φαγητό που ξέμεινε στο τάπερ και χάλασε, τότε θυμάμαι. Πως δεν είμαστε φτιαγμένοι όλοι από την ίδια πάστα.
Τότε προσπαθώ να θυμηθώ τι είναι αυτό που με κάνει να συνεχίζω. Να επιμένω. Να ξανασηκώνομαι, ακόμα κι αν τρέμω στην ιδέα ενός ακόμα γύρου με τον ίδιο αντίπαλο. Τι είναι αυτό που με πάει παρακάτω; Που μου δίνει δύναμη όταν τίποτα άλλο δε μπορεί; Είναι άραγε κάτι που έχω μέσα μου; Κάποια κρυφή δύναμη; Κάποια φωνή που ουρλιάζει να σηκωθώ; Ή μήπως δεν ξέρω άλλο τρόπο εκτός από το να συνεχίζω;
Ή μήπως τίποτα από όλα αυτά; Όταν άρχισα να το σκέφτομαι, και να προσπαθώ να βρω τη λύση, αυτό το κάτι που θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σου για να αποκτήσεις κι εσύ το ίδιο πείσμα με μένα, η απάντηση μου φανερώθηκε από μόνη της. Και ήταν τόσο απλή, όπως όλες οι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα.
Για να συνεχίζεις να προσπαθείς όταν όλα έχουν αρχίσει να γίνονται (πιο) δύσκολα, αρκεί να θυμάσαι το εξής: αρκεί μονάχα μία φορά. Μία φορά να ξεπεράσεις κάτι. Αν το ξεπεράσεις έστω και μία φορά, κάθε φορά θα γίνεται πιο εύκολη. Είναι κάπως σαν το τρέξιμο: αν καταφέρεις να κάνεις έναν γύρο, γιατί να μην το καταφέρεις και την επόμενη φορά, και αύριο, και μεθαύριο; Δε θα έχει αλλάξει τίποτα στις δυνατότητες σου. Το μόνο που μπορεί να έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι. Κι αυτός μπορεί να πάρει δύο μορφές: “χτες ήταν τόσο δύσκολο, δε νομίζω να τα καταφέρω ξανά”. Ή “χτες ήταν τόσο δύσκολο, αλλά θα τα καταφέρω ξανά”. Λίγες λέξεις κι αλλάζει το νόημα ολόκληρης της πρότασης. Λίγες λέξεις κι αλλάζεις εσύ ο ίδιος.
Κι αν είναι η πρώτη φορά, και δεν ξέρεις καν μέχρι πού μπορείς να φτάσεις; Ευκαιρία να το ανακαλύψεις, και στην πορεία, να δεις τα όρια του εαυτού σου, και την επόμενη φορά να προσπαθήσεις να τα ξεπεράσεις. Αρκεί μονάχα μια φορά. Αν μία φορά πιέσεις τον εαυτό σου να κάνει κάτι, αυτό το δύσκολο θα μοιάζει λιγότερο τρομακτικό. Και κάθε επόμενη φορά θα γίνεται όλο και πιο εύκολη, γιατί θα ξέρεις ότι μπορείς. Κι αυτό κάνει ολόκληρη τη διαφορά.
PS: Το πείσμα δεν είναι κακό. Αλλά όπως καθετί, ακόμα κι αυτό θέλει το μέτρο του.
Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…
Pin this
