Τα 30α μου γενέθλια εκτός από το μεγάλο σοκ των πρώτων -αντα που έφεραν μαζί τους, σημαδεύτηκαν από μια πολύ μεγάλη συνειδητοποίηση. Ένα aha moment, που με έκανε να αναθεωρήσω όλα εκείνα που είχα στο μυαλό μου για τα 30, και να σκεφτώ κάτι απρόσμενο μα σημαντικό. Κάτι που εκ των υστέρων μοιάζει τόσο αυτονόητο που είναι σχεδόν αστείο να μιλάω γι’αυτό.
Αυτό το aha moment λοιπόν, αυτό που συνειδητοποίησα ήταν το πόσο μεγάλη σημασία έχουν τα μικρά πράγματα.
Γιατί όλοι κοιτάζουμε τα μεγάλα, αλλά ξεχνάμε όλα αυτά που κανείς ποτέ δεν προσέχει, αλλά τελικά είναι εκείνα που απαρτίζουν την πιο όμορφη πλευρά της ζωής μας.
Άκουσε το πατώντας το play!
Με αφορμή εκείνα τα γενέθλια μου λοιπόν, με είχε πάρει τηλέφωνο μια φίλη μου για να μου ευχηθεί, και λίγο πριν κλείσουμε, μου είπε: “Θέλω να ξέρεις πως μπορεί να μη μιλάμε συχνά, αλλά σε θεωρώ έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου”. Κι αυτό ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει.
Όλοι μας έχουμε ένα μεγάλο όνειρο. Έναν κρυφό, παράλογο, σουρεάλ στόχο, που στο πίσω μέρος του μυαλού μας, πιστεύουμε ή ελπίζουμε πως με κάποιο μαγικό (?) τρόπο θα πετύχουμε. Κι ας ξέρουμε ότι οι πιθανότητες δεν είναι υπερ μας, μα κυρίως, ότι δεν είμαστε αρκετοί, εμείς κι όλα εκείνα που κάνουμε για να τα καταφέρουμε.
Η -σκληρή- αλήθεια είναι πως δε γίνεται να κερδίσουμε όλοι το Νόμπελ Ειρήνης. Το Πούλιτζερ. Να γίνουμε best-seller συγγραφείς, ή έστω συγγραφείς των εκατό αντιτύπων. Οδηγοί Formula 1, το πιο πετυχημένο μοντέλο της Victoria Secret. Απλά δε γίνεται. Αν μπορούσαμε να το κάνουμε όλοι μας, τότε όλα αυτά θα έπαυαν να είναι ξεχωριστά, και θα γινόντουσαν τόσο κοινά όσο το να πίνεις νερό από τη βρύση.
Ακούγοντας λοιπόν αυτή την τόσο όμορφη κουβέντα, σκέφτηκα πως ίσως δεν πειράζει τελικά. Δεν πειράζει που είμαι 30 και κάποιοι στόχοι έχουν μείνει στο ράφι να σκονίζονται. Που είμαι αρκετά δειλή για να τους κυνηγήσω, από φόβο πως δεν είμαι αρκετά καλή. Δεν πειράζει που έχω όνειρα απραγματοποίητα. Γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού, εκεί που βρίσκονται οι κρυφές φαντασιώσεις, σε ένα δωμάτιο πιο πέρα, πιο σκοτεινό και στενάχωρο, ελλοχεύει η μεγάλη αλήθεια: ίσως η ζωή μου να είναι αυτό ακριβώς που είναι. Τίποτα περισσότερο, μα και τίποτα λιγότερο. Και ίσως αυτό να είναι (τελικά) εντάξει.
Γιατί δε θα κερδίσω το Νόμπελ. Και δε θα κάνω κάποια φοβερή ανακάλυψη. Μπορεί να μην ξεκινήσω καν μαθήματα photoshop όπως λέω τόσα χρόνια. Αλλά ίσως όλα αυτά να μην έχουν και τόση σημασία. Γιατί υπάρχει κάτι άλλο, κάτι πιο μεγάλο και πιο ιερό από όλα αυτά: το πόσο αγγίζω τους ανθρώπους γύρω μου. Όλους εκείνους που θα ζητήσουν τη συμβουλή μου, που θα στηριχτούν πάνω μου, που θα με νιώσουν δικό τους άνθρωπο.
Τα μεγάλα είναι ωραία. Είναι σημαντικά. Τα μαθαίνουν όλοι. Τα μικρά όμως, δεν ακούγονται ποτέ. Χάνονται σαν ψίθυροι στο δάσος. Αλλά τι πιο όμορφο από το να μπορείς να πεις στο τέλος της ημέρας πως βοήθησες έστω και έναν άνθρωπο, να νιώσει λίγο καλύτερα, να βρει την απάντηση που έψαχνε, ή έστω να ανακουφίσει προσωρινά τις έγνοιες του;
Η αξία βρίσκεται στα μικρά πράγματα που κάνουμε για τους άλλους. Όχι για να πάρουμε κάτι πίσω, μα ούτε και για να νιώσουμε εμείς καλά. Όχι, βρίσκεται σε όλα αυτά που βγαίνουν από μέσα μας, που μας κάνουν να αισθανθούμε πως η παρουσία μας έχει αξία, και να αντιληφθούμε ότι η προσφορά δε μετριέται ποσοτικά, μα ποιοτικά.
Τα μικρά είναι τα νέα μεγάλα πράγματα. Αν βλέπεις τη ζωή σου με αυτό τον τρόπο, τότε όλα χρωματίζονται κάπως διαφορετικά. Με μια απόχρωση που μόνο εσύ μπορείς να δεις, μα που είναι η ομορφότερη του κόσμου.
Σου άρεσε αυτή η ανάρτηση; Αν ναι…
Pin this
