Υπάρχει μια θεωρία από τον περίφημο καθηγητή ψυχολογίας Jordan Peterson ο οποίος μιλάει για την θεωρία της ζέβρας. Οι ζέβρες λοιπόν έχουν αυτές τις θαυμάσιες ασπρόμαυρες ρίγες, και όπως για καθετί στη φύση, υπάρχει λόγος που είναι φτιαγμένες έτσι. Οι ασπρόμαυρες ζέβρες μοιάζουν όλες ίδιες από μακριά. Όταν κινούνται μέσα στην αγέλη, αν βάλεις στόχο μία από αυτές, μετά από μερικά δευτερόλεπτα θα την έχεις χάσει από τα μάτια σου.
Αν προτιμάς να το ακούσεις, μπορείς να το κάνεις πατώντας το play!
Οι ρίγες λοιπόν χρησιμεύουν όχι ως καμουφλάζ μέσα στη φύση (όπως ας πούμε τα λιοντάρια), αλλά ως καμουφλάζ μέσα στην ίδια την αγέλη. Η πιο ασφαλής ζέβρα είναι η ζέβρα που δεν ξεχωρίζει από την αγέλη της. Γι’αυτό, αν με κάποιο τρόπο σημαδέψεις μία με ένα μικρό κόκκινο σημάδι, η ζέβρα αυτή δε θα καταφέρει να επιβιώσει από τα θανατηφόρα ένστικτα των λιονταριών που οργανώνονται και κυνηγούν στοχευμένα.
Όπως λέει λοιπόν και ο Peterson: «Φόρα τις ρίγες σου για να μη σε φάνε τα λιοντάρια».
Οι άνθρωποι δε θέλουν να ξεχωρίζουν, όσο κι αν πιστεύουμε το αντίθετο. Στη μέση της αγέλης είμαστε πάντα πιο ασφαλείς. Όσο πιο πολύ μοιάζουμε, τόσο λιγότερο θα κινδυνεύουμε. Το ψάρι στην άκρη της ομάδας είναι πάντα το ψάρι που καταλήγει να γίνει δόλωμα, ενώ τα πιο γερά και υγιή ψάρια παλεύουν συνεχώς για μια θέση στη μέση, όπου προστατεύονται από το πλήθος.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Πάμε εκεί που πάνε οι πολλοί. Ντυνόμαστε παρόμοια, κάνουμε κοινά πράγματα, αλλά κατά βάθος, και πιο σημαντικό, έχουμε όλοι το ίδιο κίνητρο: δεν στοχεύουμε στην επιτυχία αλλά στο να μην αποτύχουμε. Δε μας ενδιαφέρει να νιώσουμε κάτι θετικό, αλλά να αποφύγουμε τον πόνο. Και έτσι, πιο πιθανό είναι να πείσεις κάποιον να κάνει κάτι το οποίο θα τον γλιτώσει από έναν μπελά, παρά να τον κάνεις να πιστέψει σε αυτό που θα του φέρει επιτυχία. Δε θέλουμε επιτυχία, θέλουμε να μην αποτυγχάνουμε, κι ας σημαίνει αυτό να μην προχωράμε ποτέ μπροστά.
Όταν λέμε «θέλω να είμαι ευτυχισμένος», στην πραγματικότητα εννοούμε «δε θέλω να έχω άγχος, ή να νιώθω δυσαρέσκεια». Και αυτό έχει τεράστια απόκλιση από την ψευδή και ωραιοποιημένη εικόνα της ευτυχίας που έχουμε στο μυαλό μας. Η επιτυχία είναι ωραία, αλλά κρύβει κινδύνους.
Ξέρεις όμως, δεν είναι κακό να είμαστε κομμάτι της αγέλης, όσο κι αν έχουμε μεγαλώσει με την ιδέα ότι είμαστε όλοι ξεχωριστοί. Δεν πειράζει να βρίσκουμε ασφάλεια στα νούμερα, και την πεπατημένη. Δε μπορούμε να κάνουμε όλοι τη διαφορά, να είμαστε όλοι μας καινοτόμοι. Και αυτό είναι εντάξει. Είναι στη φύση μας, και η φύση λειτουργεί με άλλους νόμους. Άλλωστε, όπως λέει και μια παροιμία, «το σφυρί χτυπάει εκείνο το καρφί που εξέχει».
Σου άρεσε το post? Αν ναι…
Pin this
14 comments
Πολύ όμορφο το post σου! Είναι προχωρημένη ώρα, όμως το ευχαριστήθηκα για την απλή αλλά πλούσια γραφή του! Και πραγματικά, πόσο αληθινή είναι η θεωρία της ζέβρας?! Είναι ωραίο να διαβάζεις κάτι και να σε προβληματίζει, ξέρεις να ταράζει λίγο το μυαλό… 😊
Χαίρομαι τόσο πολύ που σου άρεσε Τερέζα! Είναι μερικά πράγματα που τα διαβάζεις και έχεις μια επιφοίτηση, σαν να άναψε ένα λαμπάκι!
Ως Υδροχόος πάντα ήθελα να διαφέρω έστω και λίγο από τους άλλους. Μου άρεσε να φοράω λίγο πιο εξαντρίκ ρούχα, για παράδειγμα ή να έχω διαφορετικά μαλλιά από τους άλλους. Ωστόσο η θεωρεία της ζέβρας (που δεν την γνώριζα ως θεωρεία και χάρηκα πολύ που την έμαθα) σε καταπίνει πολλές φορές…. ή μάλλον σε ρουφάει. Και θέλει πολύ θάρρος και δύναμη για να αντέξεις και να παλέψεις με τα κύμματά της αλλά και με τις συνέπειες του ξεχωρίζειν. Σήμερα είμαι με το ένα πόδι εκεί και το άλλο εκεί και ακόμα παλεύω μέσα μου καθώς προέρχομαι κι εγώ από ένα αστικό περιβάλλον που πρέπει να ξεχωρίζεις τόσο όσο να μην σε πιιάσουν στο στόμα τους οι άλλοι. Και τα δεσμά αυτού του κατεστημένου είναι γερά! Σε ευxαριστώ for the food for thought. Κάλη από http://www.anthomeli.com
Αγαπημένη Κάλη, εσείς οι Υδροχόοι είστε βασανισμένες ψυχές ενός άλλου κόσμου! Είναι μια λεπτή ισορροπία, ανάμεσα στο να θέλεις να νιώθεις μοναδικός, αλλά να μην είσαι τόσο μοναδικός ώστε να καταλήγεις δακτυλοδεικτούμενος. Φαντάζομαι ότι όσο περνάει ο καιρός βρίσκεις λίγο καλύτερα αυτή την ισορροπία, αν και πάντα παλεύεις μέσα σου με αυτόν τον κόσμο, που πάντα κάτι θα λέει… Ευχαριστώ πολύ!
Αχ αυτό το να ξεχωρίζεις τόσο όσο να μην σε πιάσουν στο στόμα τους. . . πόσο εύστοχα το είπες ! Καιρό τώρα προσπαθούσα να βρω που βρίσκετα το όριο αυτό (με διάφορες αφορμές σε διάφορες καταστάσεις)… μέχρι που είναι ‘αποδεκτό’ για τους άλλους να ξεχωρίζει κάποιος. . .
Η λύση είναι μάλλον μία…η αδιαφορία! (έκανα και ρίμα :p)
Πολύ ωραίο το άρθρο. Συμφωνώ απόλυτα πως το να είμαστε ένα με την αγέλη δεν είναι κακό τη στιγμή που μας κάνει να νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια και ψυχική ηρεμία.Το κακό είναι να μην θέλουμε να το αποδεχτούμε. Άλλωστε τα αρνητικά συναισθήματα (πόνος, ανασφάλεια, θυμός) είναι περισσότερα από τα θετικά οπότε λογικό είναι να τείνουμε να είμαστε ‘ζεβρες’.
Παλεύουμε για την ανεξαρτησία μας και την αυτονομία μας με κάθε τρόπο, αλλά όπως λες, πρέπει κάποια στιγμή να αποδεχτούμε όλα εκείνα που δε μπορούμε να αλλάξουμε…
Ωραίο θέμα έθεσες και τέλειο το “φόρα τις ρίγες σου”
Θέμα που με απασχολεί καιρό τώρα … Νομίζω ότι είναι στον άνθρωπο αν θα γίνει ένα ή αν θα κρατήσει κάτι. Και ακριβώς επειδή είναι στον άνθρωπο θεωρώ το βασικό είναι να μπορείς να υποστηρίξεις αυτό που είσαι για να μπορείς να αντέξει να βρίσκεσαι όπου επιλέξεις.
Είναι λίγο πρωί για να γράψω όλα όσα μου περνάνε ανακατεμένα από το μυαλό 🙂 αλλά ήθελα να ξέρεις ότι το διάβασα και πρόσθεσε κάτι στη σκέψη μου. Καλημέρα
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο! Ακριβώς αυτό, να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στον ποιοι είμαστε και στο ποια είναι η κοινωνία, γιατί καλώς ή κακώς ζούμε μέσα της και πρέπει να προσαρμοζόμαστε με κάποιο τρόπο…
Εξαιρετικό κείμενο. Πιστεύω το καλύτερο σου. 👏
Ευχαριστώ τόσο πολύ! :-*
Καλησπέρα Άλκηστη. Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση του πώς θέλουμε να είμαστε στην κοινωνία.
Νομίζω πως η απάντηση θα αλλάζει καθώς αλλάζουν οι συνθήκες της ζωής μας, οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας. Κάποτε θα θέλουμε να είμαστε στη μέση, και άλλοτε στην άκρη της ομάδας. Αν είναι μία συνειδητή επιλογή, θα είμαστε εντάξει.
Έτσι είναι Τζοάννα, μετακινούμαστε ανάλογα με τις συνθήκες και τα θέλω μας, αλλά το πιο σημαντικό είναι να είμαστε, όπως γράφεις, συνειδητοποιημένοι για το πού βρισκόμαστε, και κυρίως, για ποιο λόγο.
Σε ευχαριστώ πολύ!