Όταν αφήνεις τα πάντα για αργότερα και χάνεις το τώρα

Η ιστορία είναι γνωστή. Άστο για αργότερα, σκέφτεσαι. Για όταν έχουμε κόσμο, για μια γιορτή, για τα γενέθλια της Κατερίνας. Για του χρόνου που γίνομαι 30, ή όταν κλείσω χρόνο στη δουλειά. Ή ίσως για τη μέρα που η ζυγαριά θα δείξει 52 και ούτε ένα γραμμάριο παραπάνω, και όταν τα μαλλιά μου μακρύνουν και νιώθω πιο ωραία. Πάντα υπάρχει το μετά, το αργότερα, το αύριο. Μια δικαιολογία για να περιμένεις λίγο ακόμα, και λίγο ακόμα πιο μετά από αυτό.

Ώσπου μια μέρα παύει να υπάρχει το αύριο. Ο κόσμος δεν έρχεται ποτέ στο σπίτι, η Κατερίνα δε γιορτάζει τα γενέθλια της, κι ούτε εσύ τα 30. Αλλάζεις ξανά δουλειά, παίρνεις κιλά αντί να χάνεις, και σε ένδειξη αντίδρασης, κόβεις τα μαλλιά σου κοντά. Κι έτσι όλα εκείνα τα αύριο, και τα πιο μετά δεν υπάρχουν πια. Έχουν αλλάξει σε κάτι άλλο, και μαζί τα όνειρα σου.

Προτιμάς να το ακούσεις; Πάτα το play

Πότε είναι η στιγμή που πρέπει να πεις όχι άλλο αύριο; Να αποδεχτείς ότι τώρα, ναι, τώρα είναι η στιγμή. Για να φορέσεις εκείνο το βελούδινο φόρεμα με τα στρας, για να βάλεις το κόκκινο κραγιόν, για να φας το κομμάτι τούρτα που σε γλυκοκοιτάζει από το ψυγείο. Για να τολμήσεις. Πριν να ξυπνήσεις μια μέρα και όλα σου τα αύριο να έχουν αλλάξει για πάντα.

Είναι αστείο. Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή μια Coca Cola που είχα πάρει στα γενέθλια του, στο πάρτυ έκπληξη που του ετοίμασα. Η Coca Cola δεν άνοιξε ποτέ, και κατέβηκε στο υπόγειο με τα κεράκια και το καλό τραπεζομάντιλο για αργότερα, για μια άλλη γιορτή, για όταν θα έχουμε ξανά κόσμο.

Οι μέρες περνούσαν, οι εβδομάδες, και με ρωτούσε “Να ανοίξω την Coca Cola;”, κι εγώ έλεγα, όχι, μπορεί να έρθει κάποιος. Και άλλωστε, θα πιούμε μόνοι μας ολόκληρο μπουκάλι; Όχι, να περιμένουμε. Και οι εβδομάδες έγιναν μήνες, και η Coca Cola μάζευε σκόνη στο ράφι καθώς άλλαζαν οι εποχές. Βαλίτσες έμπαιναν κι έβγαιναν συνέχεια, χαλιά, στολίδια, και ένα καινούριο τρόλευ από το ΙΚΕΑ, για “αργότερα” που θα αλλάξουμε σπίτι.

Μια μέρα όμως ήρθε κι η δική της η σειρά. Εκστασιασμένη, καθώς την πήραν επιτέλους από το ράφι, έκανε το σύντομο ταξίδι μέχρι την κουζίνα. Εκεί, κάποιος ξεβίδωσε το καπάκι, και εκείνη ξεθύμανε από ανακούφιση. Ωστόσο κάτι δεν πήγαινε καλά. Όχι, όχι, δεν γινόταν αυτό, δεν μπορεί να το ζούσε. Κάποιος την άδειαζε στο νεροχύτη, και μετά τη γέμισε με νερό, την ξέπλυνε, και την έριξε στη σακούλα της ανακύκλωσης. Μα γιατί, σκεφτόταν η Coca Cola, τι έκανα λάθος;

17/07/2018 έγραφε το καπάκι. “Δεν ήξερα ότι λήγουν τόσο γρήγορα τα αναψυκτικά”, του είπα, κι εκείνος κρατήθηκε να μη μιλήσει. Γιατί το έλεγε τόσο καιρό, και τώρα είχε πάει χαμένο.

Μια Coca Cola δεν είναι τίποτα. Δεν έχει καθόλου αξία. Όλα τα άλλα όμως; Εκείνα που αφήνουμε επίτηδες στο ράφι για αργότερα; Τι γίνεται με αυτά; Κάτι μου λέει ότι δεν είναι τόσο εύκολο να τα πετάξουμε, να τα αψηφήσουμε σαν ένα λάθος της στιγμής.

Πόσα κουτιά Coca Cola αφήνουμε άραγε για όταν οι συνθήκες θα είναι ιδανικές; Και γιατί περιμένουμε να είναι ιδανικές; Γιατί βάζουμε πάντα νοερά εμπόδια στους εαυτούς μας, αναβάλλοντας συνεχώς την ευχαρίστηση, τη χαρά που μπορεί να κρύβεται σε κάτι τόσο απλό όσο ένα ποτήρι αναψυκτικό;

Άραγε, τι είναι πιο σημαντικό: να αποδεχτούμε την ατέλεια του τώρα ή να ελπίζουμε για πάντα σε ένα ιδανικό αύριο; Σκέψου το καλά πριν αφήσεις ένα ακόμα κουτάκι Coca Cola να πάει χαμένο, γιατί ακόμα κι αυτό μπορεί τελικά να είναι πολύ σημαντικό…

Σου φάνηκε ενδιαφέρον αυτό το post? Αν ναι…

Pin this