Πόσα λάθη πρέπει να κάνεις για να αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο;
Μερικές φορές μια ατάκα αρκεί. Όπως ας πούμε η παρακάτω.
«Με έπιασε η κρίση μέσης ηλικίας. Ξέρεις, λένε ότι το παθαίνεις και στα 30, και στα 40, αλλά τα 50 είναι αλλιώς. Νιώθεις ότι πλέον δεν έχεις το περιθώριο να κάνεις λάθη, και όλα μοιάζουν πιο δύσκολα.»
Κρίση μέσης ηλικίας. Σαν να χτυπάει κατευθείαν στο συναίσθημα. Μπορεί εγώ να πλησιάζω μόλις τα 30, αλλά νιώθω όλο και περισσότερο αυτή την πίεση του χρόνου. Σαν να τελειώνουν τα περιθώρια για ανεμελιά, σαν να πρέπει να μπω επιτέλους στη ρότα των σοβαρών αποφάσεων. Άραγε εμείς έχουμε το περιθώριο λάθους; Με άλλα 20 χρόνια μπροστά μας; Ή μήπως είναι προτιμότερο να αποφύγουμε εξαρχής τις λανθασμένες αποφάσεις; Και πώς το κάνουμε αυτό τελοσπάντων;
Οι άνθρωποι είναι εκπληκτικά πλάσματα. Διαθέτουν αυτό που ο ψυχολόγος Jordan Peterson ονομάζει αντίληψη «low resolution». Τι σημαίνει αυτό; Καθημερινά, τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε είναι εκατοντάδες χιλιάδες, αλλά ο εγκέφαλος μας είναι φτιαγμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να τα αγνοεί όλα εκτός από εκείνα που σχετίζονται άμεσα με την επιβίωση ή την επίτευξη των στόχων μας. Για σκέψου, τώρα που κάθεσαι ήρεμος στο δωμάτιο σου, τι ήχους ακούς; Το τικ τακ του ρολογιού; Τα πουλιά έξω από το παράθυρο σου; Ή το ραδιόφωνο του διπλανού; Ίσως τίποτα από όλα αυτά. Επικεντρώνεσαι σε αυτό που κάνεις, και οτιδήποτε είναι περιττό, μπαίνει στο mute. Αν δεχόσουν ενεργά όλα αυτά τα ερεθίσματα, όχι μόνο δε θα μπορούσες να συγκεντρωθείς, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα τρελαινόσουν.
Είναι σαν το περίφημο πείραμα με τον γορίλλα. Δεν προσέχεις το μεγάλο αυτό μαλλιαρό ζώο γιατί δεν έχει καμία σχέση με τον άμεσο σκοπό σου, να μετρήσεις δηλαδή τις μπαλιές που ανταλλάσσουν οι παίκτες. Σκέψου πόσα τέτοια ερεθίσματα αγνοούμε καθημερινά. Η ζωή είναι ένα σκάκι σε πολλαπλά επίπεδα, και εμείς δε βιώνουμε παρά μονάχα μια μικροσκοπική κίνηση του πιο ασήμαντου πιονιού.
Ξέρεις, από τη μία είναι τρομακτικό το πόσα αγνοούμε. Πόσα χιλιάδες πράγματα συμβαίνουν γύρω μας ενώ εμείς ζούμε τη μέρα της Μαρμότας. Από την άλλη όμως, αν ο άνθρωπος είχε απόλυτη επίγνωση του χάους που απειλεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή, δε θα τολμούσε να ξεμυτίσει από το σπίτι του. Είμαστε το μόνο είδος που έχει τόσο καλή αντίληψη της θνητότητας του, αλλά παρ’όλα αυτά, ξυπνάμε κάθε πρωί σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα. Ο θάνατος είναι μια μακρινή ιδέα, ο δικός μας, ο προσωπικός και καθόλα ατομικός, αλλά τον αντιμετωπίζουμε όπως το θάνατο του ήλιου: σαν ένα μακρινό συμβάν που θα γίνει κάποια στιγμή μετά από εκατομμύρια χρόνια, και τελοσπάντων, δε μας αφορά και τόσο.
Λοιπόν; Τι κάνουμε τελικά; Η απάντηση βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το χάος που τόσο κομψά, ή απερίσκεπτα αγνοούμε. Σε όλα εκείνα τα άλλα ερεθίσματα. Σε αυτές τις λύσεις που μπορούμε να βρούμε στα προβλήματα μας, στις μικρές αλλαγές που πρέπει να κάνουμε στην καθημερινότητα μας. Μήπως το πιο τρομακτικό δεν είναι τελικά το ίδιο το λάθος, αλλά αυτό το λάθος που κάνουμε ξανά και ξανά και ξανά; Και για να μπορέσουμε να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο να πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας, να ανοίξουμε τα αυτιά μας, να δούμε και να ακούσουμε αυτό το κάτι, το άλλο, το ξένο, που μπορεί να μας οδηγήσει σε ένα καινούριο μονοπάτι;
Η κρίση λένε κάποιοι, κρύβει και μια ευκαιρία. Τη δυνατότητα ίσως να δούμε τον κόσμο και τον εαυτό μας μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω, πιο δυνατοί, πιο σοφοί, και με το φτερό να βαραίνει τη ζυγαριά, και όχι η συνείδηση μας.
Σου άρεσε το post? Αν ναι…
Pin this
