Μήπως ήρθε η ώρα να αποδεχτείς τις ατέλειες σου;

Δεν προλαβαίνεις να το διαβάσεις; Άκουσε το εδώ!

Σπαστά μαλλιά. Μικρά δόντια. Μεγάλη και στραβή μύτη. Γοφοί δύο νούμερα πιο μεγάλοι από τα σύγχρονα πρότυπα ομορφιάς. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και σκέφτεσαι “mirror mirror on the wall, am I the ugliest of them all?” Αλλάζεις μπλούζα για τρίτη φορά και κλείνεις πίσω σου την πόρτα του δωματίου, προσπαθώντας να αφήσεις κλειδωμένες εκεί μέσα όλες σου τις ανασφάλειες. Κι ας ξέρεις ότι είναι ύπουλες, ξεγλιστράνε, και σε ακολουθούν κατά πόδας, πιο γρήγορα κι από τη σκιά σου. Όμως κάποια στιγμή πρέπει να βρεις επιτέλους ένα τρόπο να τις αφήσεις πίσω.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα συνέκρινα την εμφάνιση μου με τους άλλους. Με κάποια πιο όμορφη από εμένα, ένα μοντέλο, μια ηθοποιό, ή τη δημοφιλή συμμαθήτρια μου. Πάντα έβρισκα ένα ή περισσότερα, συνήθως περισσότερα, σημεία όπου υστερούσα, και καταριόμουν τα γονίδια που δε μου χάρισαν και μένα χαμόγελο Crest ή γαλλική μύτη. Πώς μπορείς να αποδεχτείς τον εαυτό σου άραγε όταν υπάρχουν τόσα περιοδικά γύρω σου που σου λένε πώς να τον αλλάξεις; Πώς μπορείς να νιώσεις ότι είσαι αρκετή όταν όλα σου θυμίζουν εκείνα ακριβώς που σου λείπουν;

Οι φωτογραφίες μου στα social media ποτέ δεν έχουν ξεπεράσει τα 200 likes. Ούτε έχω αναρίθμητους followers στο Instagram κι ας βάζω όλη μου την τέχνη για να στήσω το τέλειο flatlay. Το burger που έφαγα προχτές πήρε πιο πολλές καρδούλες από την selfie στη Fontana di Trevi. Είναι άραγε πιο νόστιμο από εμένα; Ή μήπως το burger είναι αυτό που είναι, όσο εγώ προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο;

Διάβαζα πριν λίγο καιρό ένα άρθρο από μια φίλη blogger. Έγραφε λοιπόν ότι ένας τρόπος να συνειδητοποιήσεις τις δυνατότητες σου είναι να αποδεχτείς ότι είσαι αρκετός. Όχι ότι δε μπορείς να βελτιωθείς, αλλά ότι ακόμα κι έτσι, ακατέργαστος και φυσικός, δεν είσαι ανεπαρκής. Ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Και ότι πολλές φορές οι ελλείψεις μας είναι πρώτα από όλα, και κυρίως, μέσα στο μυαλό μας.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε μπορούμε, ότι δεν πρέπει, ότι δε χρειάζεται να γίνουμε καλύτεροι. Αλλά όχι με τον τρόπο που μας έρχεται πρώτος στο μυαλό. Με λευκαντικές δοντιών, κερατίνες, και ψεύτικες βλεφαρίδες. Αυτό δεν είναι βελτίωση. Είναι ένα ψέμα, ένα live φίλτρο στο πρόσωπο μας. Όχι, η βελτίωση μας πρέπει να γίνεται κάπου αλλού.

Η θεωρία της εξέλιξης μας δίδαξε πρώτα απ’όλα αυτό: ό,τι δεν αλλάζει, πεθαίνει. Έτσι λοιπόν, η αλλαγή πρέπει να είναι πάντα ο στόχος μας. Το να γινόμαστε καλύτεροι. Να εντοπίζουμε τα ελαττώματα μας, τα σημεία όπου υστερούμε, εκεί όπου δυσκολευόμαστε και να δουλεύουμε για να τα ξεπεράσουμε. Πάντα υπάρχει κάτι που μπορούμε να βελτιώσουμε. Το πείσμα μας; Ο εγωισμός μας; Η ξεροκεφαλιά; Το ενοχλητικό σπάσιμο των δαχτύλων; Ναι, ακόμα κι αυτό.

Η τελειότητα είναι ουτοπική. Ανήκει στον παράδεισο, και όχι στη γη. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να κυνηγάμε το μονόκερο, αλλά να αναγνωρίζουμε την ομορφιά του αλόγου. Το ζητούμενο είναι να είμαστε καλύτεροι από χθες. Να κοιτάζουμε πίσω και να βλέπουμε πόσα χιλιόμετρα έχουμε διανύσει.

Είναι εύκολο να στέκεσαι μπροστά από τον καθρέφτη και να κρίνεις όλα τα ελαττώματα που εντοπίζουν τα μάτια σου. Το δύσκολο είναι να σταθείς απέναντι από τον εαυτό σου και να ξεγυμνώσεις όλες σου τις αδυναμίες. Να σκύψεις το κεφάλι, να αποδεχτείς ποιος είσαι, και να μάθεις να βαδίζεις χέρι-χέρι με τις ατέλειες σου. Το burger δεν είναι λιγότερο νόστιμο αν του λείπει λίγη σάλτσα, ή αν το μπιφτέκι είναι λίγο πιο λεπτό από όσο πρέπει. Είναι αυτό που είναι, και εσύ έχεις μάθει να το απολαμβάνεις παρ’όλα αυτά. Γιατί δεν κάνεις το ίδιο και με τον εαυτό σου;

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this