Κοινωνικές προσδοκίες, αυτή η μάστιγα

Κοινωνικές προσδοκίες. Όλες αυτές οι κορυφές που πρέπει να έχεις κατακτήσει μέχρι την Χ ηλικία. Η πίεση που μας ασκούν οι άνθρωποι και τα πιστεύω τους, και το μεγάλο ερώτημα αν πρέπει να μας νοιάζει τελικά ή όχι.

Μπορείς να ακούσεις το κείμενο πατώντας το play

Καθώς πλησιάζω τα 30, πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται μερικές φορές ενοχές για τις επιλογές που κάνω. Είναι σαν κάποιες φορές να μην μου ανήκει η ζωή μου, αλλά σε όλους εκείνους εκεί έξω, που μπορεί να λέγονται γονείς, φίλοι, ή κοινωνία. Λες και κάθε επιλογή πρέπει να γίνεται μετά από προσεκτική ενδοσκόπηση και εξέταση για το τι είναι αποδεκτό.

Για παράδειγμα, δε νοείται να είσαι 30 και να σπουδάζεις ακόμα. Αντίθετα, σε αυτή την ηλικία πρέπει να έχεις θέσει ήδη τα θεμέλια για μια καριέρα. Στα 30 σου δε μπορείς να πίνεις και να ξενυχτάς παρέα με τους φοιτητές. Δε μπορείς να γυρνάς κάθε βράδυ και με άλλη παρέα, και προς Θεού, να μην έχεις ένα πλάνο για τη ζωή σου. Στα 30 σου πρέπει να έχεις φύγει από το πατρικό, να έχεις μια σταθερή σχέση, να έχεις στόχους. Να είσαι σοβαρός, ώριμος, και συνειδητοποιημένος.

Λοιπόν. Ναι. Πολύ ωραία όλα αυτά. Ιδανικά σχεδόν. Αλλά ποιος είναι αυτός που βάζει όλα αυτά τα πρέπει, και γιατί πρέπει εσένα να σε νοιάζει;

Ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσους 30άρηδες ξέρεις που έχουν κατακτήσει όλα αυτά τα milestones; Που έχουν καριέρα, σχέση, σπίτι, και στόχους; Που έχουν αποφασίσει τι θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους; Και αυτοί οι λίγοι ακόμα περνάνε πολλά βράδια άυπνοι με το κεφάλι τους να είναι γεμάτο έγνοιες για το αύριο.

Οι κοινωνικές προσδοκίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά κουτάκια, ένα σετ κανόνων που ελέγχουν το χάος που απειλεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή. Όπως όμως δε μπορούν όλοι να ταιριάξουν στην ίδια στολή, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις ζωές μας απέναντι στις κοινωνικές προσδοκίες.

Πλησιάζω τα 30 και υπάρχουν ακόμα πτυχές της ζωής μου που είναι κάπως θολές στα περιθώρια. Οι μεγάλοι στόχοι, η πραγματική ανεξαρτησία, οι σχέσεις μου και το πού πηγαίνουν. Αυτές οι αδιάκριτες ερωτήσεις του κεκαλυμμένου ενδιαφέροντος που πρέπει να αποκρούω καθημερινά.

Η σύγκριση με τους άλλους, πάντα με τους άλλους που είναι πιο μπροστά από εμάς. Αλλά ποτέ με τον προηγούμενο εαυτό μας, αυτόν που αφήσαμε πίσω όταν ανεβήκαμε ένα ακόμα σκαλί.

Είμαστε πάντα στο μικροσκόπιο, σε μια σταθερή υπενθύμιση ότι η ζωή μας δεν είναι η δική μας για να τη ζήσουμε.

Όμως ξέρεις κάτι;

Οι κοινωνικές προσδοκίες είναι λάθος. Η ζωή δεν είναι video game, όπου μόλις περάσεις μία πίστα, προχωράς αμέσως στην επόμενη. Κάποιες πίστες είναι πιο δύσκολες. Μπορεί να σου πάρουν χρόνια. Μπορεί και να μην τις τελειώσεις ποτέ. Δεν υπάρχει cheat mode, ούτε πολλές ζωές. Δεν μπορείς να κάνεις save στις ευτυχισμένες στιγμές και να τις ξαναζείς κατά βούληση, ούτε skip στα δύσκολα. Αν πέσεις στο κενό, τίποτα δε σε φέρνει πίσω. Κάποιοι είναι καλύτεροι στο να τρέχουν, και άλλοι στο να παλεύουν. Κάποιοι μπορεί να μην είναι ικανοί γι’αυτό το παιχνίδι. Δεν έχουν όμως άλλη επιλογή.

Κοινωνικές προσδοκίες ή μη, στο τέλος της ημέρας το πιο σημαντικό είναι να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Να πέφτεις για ύπνο και το μόνο πράγμα που να σε βαραίνει να είναι το πάπλωμα. Και ίσως το χέρι εκείνου που σε αγκαλιάζει στοργικά.

Ονειρέψου λοιπόν και άσε τις κοινωνικές προσδοκίες να γρυλίζουν σαν τις γάτες στην αυλή. Πού θα πάει, θα βαρεθούν κι αυτές κάποια στιγμή.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this