Να σταματάς

Αν θέλεις να ζήσεις, πρέπει πρώτα να σταματήσεις. Για να τρέξεις πρέπει πρώτα να περπατήσεις. Για να πάρεις ανάσα να αφήσεις την αναπνοή σου να βρει το δικό της ρυθμό.

Πρέπει να σταματάς.

Να αφήνεις το χρόνο να κυλάει, αυτό τον ίδιο χρόνο που τόσο πολύ προσπαθείς να γεμίζεις με κάθε λογής πράγματα κι υποχρεώσεις. Κι ας νιώθεις πως τίποτα δε μπορεί να περιμένει όταν οι εκκρεμότητες σου γεμίζουν τρεις σελίδες.

Άκουσε το εδώ!

Δεν έχεις χρόνο, ποτέ δεν έχεις χρόνο, όχι πια. Κάποτε είχες, όταν ήσουν παιδί κι οι μέρες σού έμοιαζαν αιώνες, γεμάτες με βαρετές κι αδιάφορες στιγμές ξοδεμένες σε βόλτες με γονείς και φίλους που δε θα ήθελες να είχες. Τότε ο χρόνος σου ήταν αστείρευτος, ένα πηγάδι που δεν άδειαζε ποτέ. Τώρα τίποτα δεν είναι ατελείωτο, ίσως μονάχα η μοναξιά ή ο φόβος, αυτός ο φόβος της ενηλικίωσης όταν συνειδητοποιείς πως εκείνα που μπορείς να ελέγξεις είναι τα πιο ασήμαντα, ίσα για να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου κάθε βράδυ πως κάτι κάνεις. Τα μεγάλα όμως κανείς δεν τα ελέγχει, όσο κι αν προσπαθεί.

Αυτά τα μεγάλα τα κατευνάζει μονάχα η ποίηση, η τέχνη, το ποτό ή οι καταχρήσεις, ίσως καμιά φορά κι ο έρωτας, στην αρχή του, εκεί που σε συνεπαίρνει σε κάθε του βλέμμα, ή πιο μετά, όταν η γνώριμη αγκαλιά σε κρατάει μέσα της σφιχτά, ίσαμε να ανασάνεις και να συνέλθεις. Αυτό όμως το βρίσκεις δύσκολα, ενώ τα άλλα, τα κακά, αιωρούνται στην άκρη των χεριών σου, σε μια ατέλειωτη σειρά στα ράφια του σούπερ μάρκετ.

Το είχε πει κι ο Μπουκόφσκι, πίνεις για να ξεχάσεις, για να κάνεις τους δαίμονες σου να σωπάσουν. Όμως εκείνοι έρχονται πάντα, ξανά και ξανά, επίμονοι σαν μικροπωλητές που είναι αποφασισμένοι να σπρώξουν την πραμάτεια τους. Και εσύ τους ανοίγεις την πόρτα, τους αφήνεις να κάτσουν στους δερμάτινους καναπέδες σου, μα δεν τολμάς να τους κοιτάξεις. Απλά ακούς, έτσι όπως τρίζει το μαξιλάρι κόντρα στο ιδρωμένο δέρμα, ένας αμήχανος βήχας, ή ένα ξύσιμο της μύτης που αρκεί για να σου τραβήξει το βλέμμα.

Είναι σαν παλιοί φίλοι, έρχονται συχνά για να σε δουν και εσύ πάντα τους ανοίγεις. Δεν έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις ότι λείπεις, ξέρεις πως δεν τους ξεγελάς. Τέτοιες παρουσίες είναι πιο έξυπνες από εσένα, έχουν καταδυναστεύσει αλλώστε χιλιάδες πριν και χιλιάδες μετά από τη δική σου ταπεινή ύπαρξη.

Σε ξέρουν τόσο καλά που σου χτυπάνε το κουδούνι μονάχα από ευγένεια. Μα κι όταν δεν είναι στο σαλόνι, είναι κάπου αλλού, στην κουζίνα ίσως, εκεί που καίγεσαι λίγο από το λάδι του τηγανιού, ή στο μπάνιο, όταν γλιστράς καθώς βγαίνεις και πιάνεσαι από την κουρτίνα τελευταία στιγμή, ή και στο δωμάτιο σου, αμέσως μόλις σβήσεις το φως κι ανοίξει μια πόρτα γι’αυτό τον άλλο κόσμο που καταφέρνεις να κρατάς σιωπηλό όσο είσαι ξύπνιος. Εκείνοι ξέρουν όμως πώς να μπουν μέσα, χωρίς να σπρώξουν καν την πόρτα. Μάλιστα, καμία φορά βασανίζουν και τα όνειρα σου, κι εκεί παίρνουν μορφές που σπάνια αναγνωρίζεις. Κι όταν ξυπνάς, αλαφιασμένος και φοβισμένος, προσπαθείς να θυμηθείς τι ήταν αυτό που σε τρόμαξε πιο πολύ: ο εφιάλτης ή η επίγνωση πως ό,τι είδες θα μπορούσε να γίνει αληθινό;

Για να ζήσεις, πρέπει να σταματήσεις. Πρέπει να μείνεις ακίνητος για λίγο, να βάλεις τα alarm σου και να σταθμεύσεις στην άκρη. «Επείγον;» θα αναρωτηθείς, καθώς μπλοκάρεις τη ΛΕΑ. «Επείγον,» θα αποφασίσεις, ενώ η ανάσα σου τρέχει για να προφτάσει τις σκέψεις σου που ήδη έχουν πηδήξει, μέρες, μήνες, και τρομακτικές φαντασιώσεις.

Σταμάτα λοιπόν λίγο. Επέτρεψε στον εαυτό σου να χασομερήσει, να πει πως δεν κάνει τίποτα. Να μιλήσει στο άλλο του εγώ με αυτή τη φωνή που σου μιλούσε η μαμά σου όταν ήσουν μικρός. Δεν είναι τίποτα, θα περάσει. Είμαι εγώ εδώ. Εγώ. Μαζί θα τα βρούμε όλα. Μονάχα σταμάτα λίγο κι άκουσε με.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this