Ο κάκτος που ανθίζει

Πριν από καιρό, είχα διαβάσει ένα πολύ ωραίο e-mail από την Πριγκιπέσα των Βαλκανίων (ή αλλιώς Χριστίνα), το οποίο ανέφερε μια πολύ ωραία μεταφορά. Τα παιδιά λέει είναι σαν τους σπόρους: όταν τους σπέρνεις, δε μπορείς να ξέρεις ποτέ τι ακριβώς θα βγει. Έχεις προσδοκίες, έχεις ελπίδες, και μερικές φορές, μπορεί το χώμα που βάζεις να είναι επίτηδες τέτοιο για να βγάλει τους καρπούς που θέλεις. Αλλά η φύση είναι αναρχική, ακολουθεί τους δικούς της κανόνες, και κάνει του κεφαλιού της. Γι’αυτό άλλωστε και εμείς, ο καθένας από εμάς, είναι φορές που νιώθουμε πως δεν ανήκουμε πουθενά. Είπαμε, είμαστε κομμάτι από τα αστέρια, αλλά είμαστε και κομμάτι από τη γη. Ό,τι έχει η φύση, το έχουμε και εμείς μέσα μας.

Αυτό το πολύ όμορφο e-mail της Χριστίνας λοιπόν, με έβαλε σε σκέψεις. Σε πολλές σκέψεις. Όχι τόσο για τις προσδοκίες που έχουμε (ως γονείς, σύντροφοι, φίλοι, παιδιά…), αλλά για το πώς τις προβάλλουμε προς τα έξω, και κυρίως προς τους άλλους.

Τι εννοώ όμως;

Θέλεις να το ακούσεις; Πάτα το play!

Κάποια στιγμή είχα πάει στην εβδομάδα μόδας που γίνεται στην Αθήνα δύο φορές το χρόνο. Εκεί βλέπεις πολλά. Εκτός από πασαρέλες δηλαδή, και εκκεντρικά ντυσίματα, αν κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά, μπορείς σχεδόν να διακρίνεις μικρές ταμπέλες πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων που δείχνουν πόσο ματαιόδοξος ή ωραιοπαθής είναι κανείς. Το διακρίνεις στις κοπέλες με τα αθεράπευτα mini, σε εκείνους που ποζάρουν για ώρα μέχρι να πετύχουν την τέλεια λήψη, και σε όλους αυτούς που προσπαθούν να δείξουν ότι έχουν στυλ, άποψη, προσωπικότητα τελοσπάντων.

Αυτό όμως που μου έμεινε πιο πολύ, και σε συνάρτηση με το e-mail της Χριστίνας, ήταν η εξής εικόνα που αντίκρυσα. Μια γυναίκα, ηλικίας 35-40, με δύο παιδιά, η οποία καθόταν στην πρώτη σειρά, με τα παιδιά της να βαριούνται στο πίσω κάθισμα. Όσο εκείνα μετρούσαν τα λεπτά μέχρι να φύγουν, η μητέρα τους έβγαζε selfies, φουσκώνοντας τα χείλη, τραβώντας μία μπροστά και μία πίσω αυτή την τούφα που ποτέ δεν κάθεται σωστά, κοιτάζοντας παθιάρικα τον φακό, και πατώντας εν τέλει το publish. Μετά από λίγο, φώναξε τον εξαιρετικά καλοντυμένο και πολύ όμορφο 8χρονο γιο της, για να βγάλει φωτογραφία και μαζί του.

Γιατί με ενόχλησε αυτό που είδα; Ίσως γιατί μου φάνηκε ξένη η εικόνα μιας τέτοιας γυναίκας να ποζάρει στο φακό του instagram σαν έφηβη. Ίσως γιατί δε μου άρεσε που παρέσυρε σε όλο αυτό και τα παιδιά της. Μα πιο πολύ από όλα, αυτό που με ενόχλησε ήταν η σκέψη που έκανα εγώ η ίδια: “κοίτα πόσο όμορφος είναι ο γιος της.” Γιατί θα μου πεις τώρα. Γιατί τη φαντάστηκα να του λέει το ίδιο πράγμα κάθε πρωί. Να τον μεγαλώνει με την ιδέα ότι η ομορφιά του είναι το ατού του, κι ότι δεν πρέπει να ρίξει ποτέ τα στάνταρ του. Ότι ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να του φερθεί καλά επειδή του έτυχαν καλά γονίδια. Και ότι η αξία του βρίσκεται σε όλα αυτά που δε μπορεί να ελέγξει.

Όταν είσαι γονιός πρέπει (φαντάζομαι) να βάλεις στην άκρη τις προσδοκίες που έχεις για το “σποράκι” σου. Να αποδεχτείς ότι είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος αυτός που έχεις απέναντι σου, ανεξάρτητος από εσένα, με δικά του όνειρα και βλέψεις. Κι ίσως αυτό να είναι το πιο δύσκολο που θα χρειαστεί να κάνεις. Να μη μεγαλώσεις το παιδί σου λέγοντας του δηλαδή πόσο όμορφο είναι γιατί αναγνωρίζεις την ομορφιά του και ξέρεις πόσο θα τον βοηθήσει στη ζωή του. Να μη μάθει να τα περιμένει όλα από τους άλλους, να μην κρίνει από αυτό που βλέπει, και να μην υποτιμάει το διαφορετικό. Να μη νιώθει καλύτερος επειδή είναι ομορφότερος. Να μη νιώθει ανώτερος επειδή είναι ομορφότερος. Να μην τον επιβραβεύεις γι’αυτό που φαίνεται, αλλά για όλα τα καλά που κρύβονται στην ψυχή του, και που αυτά μπορεί να κάνουν λίγο καλύτερο τον κόσμο, και όχι τα γαλάζια μάτια ή τα συμμετρικά ζυγωματικά του.

Αυτό θα ήθελα να πω σε εκείνη τη μητέρα. Μην γεμίζεις το μυαλό του με άχρηστες φιλοφρονήσεις. Γέμισε το με εικόνες, με εμπειρίες, με μαθήματα ζωής, που θα τον κάνουν έναν αξιόλογο άνθρωπο.

Γιατί το φαίνεσθαι είναι καλό, και εξαιρετικά σημαντικό για τις πρώτες εντυπώσεις. Αλλά ακόμα και ο κάκτος, κάποια στιγμή ανθίζει, κι όπως όλα, θέλει χρόνο, υπομονή, και φροντίδα.

Εσύ λοιπόν, τι σπόρος είσαι (όπως ρώτησε και η Χριστίνα), και κυρίως, με τι γη και ύδωρ φροντίζεις τους σπόρους γύρω σου; Να μια καλή ερώτηση για να κάνεις στον εαυτό σου σήμερα.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this