Κάποιος είχε πει ότι αν θέλουμε να μάθουμε πώς να ζούμε τη ζωή σωστά πρέπει να κοιτάξουμε τα παιδιά. Καθώς βλέπω και εγώ τον ανιψιό μου να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο τη βαθύτερη αλήθεια αυτής της φράσης. Ο τρόπος που παίζει, που γελάει, που ανακαλύπτει τον κόσμο μου θυμίζουν αλήθειες καιρό ξεχασμένες.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι 11 κανόνες ζωής που μας μαθαίνουν τα παιδιά;

Μπορείς και να το ακούσεις πατώντας το play

Τα παιδιά αγαπάνε τον ύπνο, αναγνωρίζουν την αξία του, και γι’αυτό ξεκλέβουν λίγη ξεκούραση όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, αδιαφορώντας για το ποιος τους βλέπει, τι θα σκεφτεί, και αν θα τα κρίνει.

Τραγουδάνε και χορεύουν όχι απλά σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά σαν να ακούνε μια δική τους μουσική που παίζει με ένα ξεχωριστό ρυθμό τον οποίο μόνο εκείνα μπορούν να καταλάβουν.

Λένε τη γνώμη τους και μιλάνε θαρραλέα. Συχνά μάλιστα πετάγονται στα ξαφνικά, διακόπτοντας την κουβέντα, επειδή ξέρουν ότι οι σκέψεις είναι σαν τα πουλιά, λίγο να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω τους και έχουν πετάξει για άλλους ουρανούς. Ό,τι περνάει από το μυαλό τους, θέλουν να το μοιράζονται γιατί η φωνή τους είναι πραγματικά πολύτιμη για να σωπαίνει.

Τρώνε συνεχώς, με φανερή προτίμηση στα αγαπημένα τους πιάτα, και δεν φοβούνται να σου δηλώσουν περίτρανα πόσο απαίσια είναι τα μπροκολάκια. Συχνά μάλιστα λερώνονται, χωρίς να τα νοιάζει, αφού το πασάλειμα είναι μια ακόμα αφορμή για παιχνίδι. Αδιαφορούν ξεκάθαρα για το savoir vivre, αφού δε μπορούν ούτε καν να το προφέρουν.

Κάνουν συνεχώς ερωτήσεις, για οτιδήποτε τα απασχολεί, ενώ κάποιες φορές φέρνουν το κοινό τους σε δύσκολη θέση. Ξέρουν όμως ότι όποιος έχει τις απαντήσεις, δεν είναι σωστό να τις κρατάει για τον εαυτό του.

Έχουν άπλετη φαντασία με την οποία μετατρέπουν το πιο απλό πράγμα σε έναν ολόκληρο κόσμο, μέσα στον οποίο μπορούν να ξοδέψουν ώρες ατελείωτες παλεύοντας δράκους και ξωτικά. Από το τίποτα γίνεται ο κόσμος όλος, που λέει και ο ποιητής.

Σκοντάφτουν, πέφτουν, χτυπάνε, κλαίνε λίγο, αλλά μετά το ξεπερνάνε και στέκονται πάλι στα πόδια τους. Κανένας τραυματισμός, καμιά πληγή, καμιά οδύνη δεν είναι αρκετά σημαντική για να τα κρατήσει μακριά από την ζωή που κυλάει απέρισπαστη κάθε στιγμή. Γι’αυτό και δεν εγκαταλείπουν, όταν μαθαίνουν να περπατάνε ή δοκιμάζουν να κολυμπήσουν, προσπαθώντας ξανά και ξανά μέχρι να τα καταφέρουν.

Δίνουν απλόχερα ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά, χωρίς να ζητάνε ανταπόδοση, και χωρίς να φοβούνται μήπως πληγωθούν. Ξέρουν ότι δε δίνεις για να πάρεις, γιατί δίνοντας κερδίζεις και εσύ ο ίδιος.

Εκφράζουν τα συναισθήματα τους με τον πιο ξαφνικό, απρόσμενο και χαριτωμένο τρόπο, ενώ μόλις πουν ότι σε αγαπάνε, γυρνάνε πίσω στο παιχνίδι τους, αφού το νιώθουν ότι η αγάπη δεν έχει ανάγκη το «και εγώ» για να σταθεί.

Ζουν τις μεγαλύτερες τραγωδίες του κόσμου, τσακώνονται με τους δικούς τους, φωνάζουν και θυμώμουν, αντιδρούν εγωιστικά, γιατί βλέπουν ότι μονάχα έτσι επιβιώνεις, αλλά στο τέλος της ημέρας, τα αφήνουν όλα πίσω τους, και μόλις ξημερώσει, το χτες μοιάζει σαν όνειρο μακρινό. Ο χρόνος άλλωστε είναι σχετικός για τα παιδιά, διαστέλλεται και συστέλλεται ανάλογα με τις συνθήκες.

Τα παιδιά ξέρουν ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο παιχνίδι και γι’αυτό δεν πρέπει να την παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Μπορεί να τρέχει πάντα κάποιος για να τα φροντίσει, αλλά εκείνα νιώθουν οι άρχοντες του κόσμου. Πιστεύουν ότι τα καταφέρνουν και μόνα τους μια χαρά, καθώς όλα είναι τελικά πιο απλά από ό,τι φαίνονται.

Αν θέλουμε να ξαναβρούμε λοιπόν τη μαγεία της ζωής που αφήσαμε πίσω μας μεγαλώνοντας, πρέπει απλά να κοιτάξουμε τα παιδιά και να εφαρμόσουμε αυτούς τους 11 κανόνες ζωής που μας θυμίζουν κάθε μέρα.

Εσένα ποιοι είναι οι δικοί σου κανόνες ζωής;

Σου φάνηκε χρήσιμο αυτό το post? Αν ναι…

Pin this