Όταν είμαστε παιδιά, τα πράγματα είναι απλά: αν η Καιτούλα σπάσει το παιχνίδι σου, τσακώνεστε στη Γλώσσα, και στα Μαθηματικά ψάχνετε για μια άλλη καλύτερη φίλη. Ώσπου τα ξαναβρίσκετε και ξεχνάτε τι σας χώρισε εξαρχής. Οι παιδικοί τσακωμοί δεν κρατάνε πολύ, οι πληγές έχουν κλείσει μέχρι το τελευταίο διάλειμμα.
Μπορείς να ακούσεις το κείμενο εδώ, πατώντας το play
Όσο απλά είναι όμως τα πράγματα για τα παιδιά, τόσο περίπλοκα γίνονται καθώς μεγαλώνουμε. Οι σχέσεις μοιάζουν με puzzle, ένας γρίφος που πρέπει να λύσεις. Απαιτούν σκληρή δουλειά, και η ανταμοιβή μπορεί να μην έρθει ποτέ. Αντίθετα, μπορεί να καταλήξεις με ένα μαχαίρι καρφωμένο στο πλάτη σου, και στην άκρη του να είναι το χέρι του καλύτερου σου φίλου (“Oh, I’m sorry. Did my back hurt your knife?” που έλεγε και η Rachel στα Φιλαράκια). Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι. Κάποια στιγμή ξυπνάς και έχουν όλα αλλάξει.
Τη μία μέρα είσαι φίλη με την Άννα, και την επόμενη η Άννα είναι καλύτερη φίλη με τη δική σου καλύτερη φίλη. Γίνονται αχώριστες και φτιάχνουν ακόμα και δικό τους hashtag. Κανονίζουν εξόδους και σε αφήνουν απ’έξω με τη δικαιολογία ότι «είσαι απασχολημένη», «θα βγεις μάλλον με τον Κώστα», ή απλά «είσαι κουρασμένη, πού να σε τραβάμε». Κάπως έτσι, σχηματίζεται μια απρόβλεπτη συμμαχία και εσύ νιώθεις σαν να μη χωράς πια σε αυτή τη νέα εξίσωση, που δεν έχεις ιδέα πώς προέκυψε. Είναι σαν να γυρνάς ένα απόγευμα στο σπίτι σου και να έχουν αλλάξει την κλειδαριά. Πόσο πιο ξεκάθαρο να γίνει ότι είσαι ανεπιθύμητος;
Οι άνθρωποι έχουν ημερομηνία λήξης. Πιο μακρινή από το γάλα, αλλά εξίσου δυσάρεστη όταν παρέλθει. Σε απογοητεύουν, σε στεναχωρούν, σε εξαπατούν. Συμπεριφέρονται σαν να έχετε κάτι να μοιράσετε, κι ας έχει αυτός ο κόσμος αρκετά για όλους.
Πόσο φίλος είναι άραγε αυτός ο φίλος που δε χαίρεται με τη χαρά σου; Που με την πρώτη ευκαιρία θα μιλήσει για τον εαυτό του; Που δεν σε ακούει ποτέ πραγματικά, κι απλά περιμένει να τελειώσεις για να πει τα δικά του; Είναι άραγε φίλος σου εκείνος που δε θα του εμπιστευόσουν το πιο σκοτεινό μυστικό σου;
Και τι γίνεται με τις συγνώμες που δεν ακούς ποτέ; Με τις κούφιες υποσχέσεις που σκάνε σαν μπαλόνια στον ήλιο; Και οι άδειες θέσεις που αφήνουν οι άνθρωποι πίσω τους όταν εξαφανίζονται; Μπορείς να τις γεμίσεις ξανά, ή μαθαίνεις να ζεις με το κενό;
Οι άνθρωποι έχουν ημερομηνία λήξης. Μπορεί να μην το γράφει πάνω η «συσκευασία», αλλά το ξέρεις. Μεγαλώνεις και μαθαίνεις να το περιμένεις. Και κάποια στιγμή σταματάει να σε πειράζει.
Don’t cry over spilled milk. Είναι πια πασέ.
Πώς σου φάνηκε αυτό το post? Αν σου άρεσε…
Pin this


10 comments
Οι παρέες έχουν ημερομηνία λήξης σίγουρα! Οι πραγματικές φιλίες που έχουν δοκιμαστεί στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα όχι δεν λήγουν ποτέ! Απλώς κάποιοι άνθρωποι ταιριάζουν σαν παρέα περισσότερο από ταίριαζαν πχ με εμένα.
Με το ζόρι παρέα δεν γίνεται, πόσο μάλλον φιλία! Οι άνθρωποι είμαστε περίπλοκα όντα… δυστυχώς ή ευτυχώς (καμιά φορά συμβαίνουν και για να ακολουθήσει κάτι καλύτερο) συμβαίνουν κι αυτά! Στεναχωριέσαι, πικραίνεσαι αλλά όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνοντας καταλάβαίνεις απλά ότι δεν ταιριάζατε τόσο όσο νόμιζες.
Κι εγώ θέλω να το πιστεύω αυτό Δώρα, πως οι πραγματικές φιλίες με τις βαθιές ρίζες δεν τελειώνουν, αλλά εξελίσσονται μαζί μας! Όσο για τις υπόλοιπες, είναι οι πρώτες φορές που πικραινόμαστε, αλλά μετά μαθαίνουμε, και προχωράμε παρακάτω..
Έτσι είναι… Όλα εμπειρίες είναι σε αυτή τη ζωή…!
Δυστυχώς μεγάλη αλήθεια… Παθουσα αρκετές φορές, τωρα πια περνάω από “κόσκινο” κάθε πιθανή φιλία. Τελικά, όλα έχουν ημερομηνία λήξης…
Προσέχουμε για να έχουμε Αγγελική μου, οπότε λίγο κόσκινο κακό δεν κάνει!
Έτσι είναι Άλκηστη. Όσο περισσότερο ωριμάζουμε, τόσο συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουν τελειότητες και ότι οι σταθερές μας μπορεί να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή. Το ζητούμενο είναι να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε. Ναι, είναι επώδεινο, αλλά το ταξίδι προς την ωριμότητα έχει ακριβό εισιτήριο.
Επώδυνο
Η ενηλικίωση έχει ακριβό εισιτήριο, αλλά μερικές φορές, τα ακριβά είναι αυτά που αξίζουν περισσότερο. Ή ίσως, επειδή είναι ακριβά, τα εκτιμάμε πιο πολύ… Ποιος ξέρει; Παθαίνουμε, μαθαίνουμε, και εξελισσόμαστε…
Ευχαριστώ πολύ!
Νομίζω πως σε όλες της ανθρώπινες σχέσεις αυτό συμβαίνει, και πάντα θα συμβαίνει!Όχι επειδή έγινε κάτι, αλλά επειδή Κ εμείς σαν άνθρωποι αλλάζουμε……
Είναι κάτι που συμβαίνει κι από τις δύο πλευρές, απλά καμιά φορά είναι λίγο στενάχωρο…