Οι άνθρωποι έχουν ημερομηνία λήξης

Όταν είμαστε παιδιά, τα πράγματα είναι απλά: αν η Καιτούλα σπάσει το παιχνίδι σου, τσακώνεστε στη Γλώσσα, και στα Μαθηματικά ψάχνετε για μια άλλη καλύτερη φίλη. Ώσπου τα ξαναβρίσκετε και ξεχνάτε τι σας χώρισε εξαρχής. Οι παιδικοί τσακωμοί δεν κρατάνε πολύ, οι πληγές έχουν κλείσει μέχρι το τελευταίο διάλειμμα.

Μπορείς να ακούσεις το κείμενο εδώ, πατώντας το play

Όσο απλά είναι όμως τα πράγματα για τα παιδιά, τόσο περίπλοκα γίνονται καθώς μεγαλώνουμε. Οι σχέσεις μοιάζουν με puzzle, ένας γρίφος που πρέπει να λύσεις. Απαιτούν σκληρή δουλειά, και η ανταμοιβή μπορεί να μην έρθει ποτέ. Αντίθετα, μπορεί να καταλήξεις με ένα μαχαίρι καρφωμένο στο πλάτη σου, και στην άκρη του να είναι το χέρι του καλύτερου σου φίλου (“Oh, I’m sorry. Did my back hurt your knife?” που έλεγε και η Rachel στα Φιλαράκια). Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι. Κάποια στιγμή ξυπνάς και έχουν όλα αλλάξει.

Τη μία μέρα είσαι φίλη με την Άννα, και την επόμενη η Άννα είναι καλύτερη φίλη με τη δική σου καλύτερη φίλη. Γίνονται αχώριστες και φτιάχνουν ακόμα και δικό τους hashtag. Κανονίζουν εξόδους και σε αφήνουν απ’έξω με τη δικαιολογία ότι «είσαι απασχολημένη», «θα βγεις μάλλον με τον Κώστα», ή απλά «είσαι κουρασμένη, πού να σε τραβάμε». Κάπως έτσι, σχηματίζεται μια απρόβλεπτη συμμαχία και εσύ νιώθεις σαν να μη χωράς πια σε αυτή τη νέα εξίσωση, που δεν έχεις ιδέα πώς προέκυψε. Είναι σαν να γυρνάς ένα απόγευμα στο σπίτι σου και να έχουν αλλάξει την κλειδαριά. Πόσο πιο ξεκάθαρο να γίνει ότι είσαι ανεπιθύμητος;

Οι άνθρωποι έχουν ημερομηνία λήξης. Πιο μακρινή από το γάλα, αλλά εξίσου δυσάρεστη όταν παρέλθει. Σε απογοητεύουν, σε στεναχωρούν, σε εξαπατούν. Συμπεριφέρονται σαν να έχετε κάτι να μοιράσετε, κι ας έχει αυτός ο κόσμος αρκετά για όλους.

Πόσο φίλος είναι άραγε αυτός ο φίλος που δε χαίρεται με τη χαρά σου; Που με την πρώτη ευκαιρία θα μιλήσει για τον εαυτό του; Που δεν σε ακούει ποτέ πραγματικά, κι απλά περιμένει να τελειώσεις για να πει τα δικά του; Είναι άραγε φίλος σου εκείνος που δε θα του εμπιστευόσουν το πιο σκοτεινό μυστικό σου;

Και τι γίνεται με τις συγνώμες που δεν ακούς ποτέ; Με τις κούφιες υποσχέσεις που σκάνε σαν μπαλόνια στον ήλιο; Και οι άδειες θέσεις που αφήνουν οι άνθρωποι πίσω τους όταν εξαφανίζονται; Μπορείς να τις γεμίσεις ξανά, ή μαθαίνεις να ζεις με το κενό;

Οι άνθρωποι έχουν ημερομηνία λήξης. Μπορεί να μην το γράφει πάνω η «συσκευασία», αλλά το ξέρεις. Μεγαλώνεις και μαθαίνεις να το περιμένεις. Και κάποια στιγμή σταματάει να σε πειράζει.

Don’t cry over spilled milk. Είναι πια πασέ.

Πώς σου φάνηκε αυτό το post? Αν σου άρεσε…

Pin this