Οι άνθρωποι

Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα. Κρύβουν μέσα τους τόσες αντιφάσεις που είναι να αναρωτιέσαι πως δεν ξυπνάνε μια μέρα, σκισμένοι στα δύο. Διχοτομημένοι, όπως οι αμοιβάδες, δίχως ελπίδα σωτηρίας.

Αν προτιμάς, μπορείς να το ακούσεις πατώντας το play!

Αυτοί οι άνθρωποι, μια ολόκληρη άβυσσος. Μαύρες τρύπες, ανεξερεύνητες, τρομακτικές και χαώδεις. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι σκέφτεται ο διπλανός του, και γι’αυτό καμιά φορά, αν διακρίνουμε ένα βλέμμα κάπως διαφορετικό, ρωτάμε “Τι σκέφτεσαι;”, λες και η απάντηση είναι απλή, όπως “Κόκκινο” ή “Δύο”. Η απάντηση δεν είναι απλή. Ποτέ δεν είναι. Σε καμία ερώτηση, ακόμα και στην πιο κοινή. Άλλωστε, οι απλές ερωτήσεις δεν πάνε χέρι-χέρι με τις απλές απαντήσεις. Το αντίθετο θα έλεγα.

Πίσω από κάθε απάντηση κρύβονται δεκάδες γρανάζια, σκέψεις, συναισθήματα, θέλω, αναμνήσεις, απωθημένα, ή έστω μια αδιαφορία, και όλα αυτά μασκαρεύονται με τα λιγοστά γράμματα μιας φράσης που αρθρώνεται αβίαστα, εύκολα, σχεδόν χωρίς προσπάθεια. Κι όμως, αν μπορούσαμε να δούμε το μυαλό μας, ή έστω την καρδιά μας, θα τρομάζαμε από αυτό το πολύπλοκο σύμπαν που κρύβουμε μέσα μας.

Οι άνθρωποι. Κάποιες φορές τους απεχθάνομαι. Όπως όταν δείχνουν τη χειρότερη πλευρά τους. Μη φανταστείς πως μιλάω για κτηνωδίες, όχι. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι πλέον, έχουν χάσει το δικαίωμα να αποκαλούνται έτσι. Όχι. Μιλάω για τις μικροπρέπειες, τα ψέματα, το θυμό, τον εγωισμό. Αμαρτίες που κανείς μας δεν αποφεύγει. Κι όμως, όταν τις αντικρίζουμε στους άλλους, ή γινόμαστε θύματα τους, τότε μόνο καταλαβαίνουμε. Τη δύναμη του χεριού άλλωστε τη νιώθεις όταν είσαι εσύ εκείνος που δέχεται το χαστούκι.

Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους θέλω. Με στεναχωρούν. Ξέρεις γιατί; Επειδή μου θυμίζουν όλα εκείνα που είμαι και εγώ, και εσύ, και όλοι αυτοί που αγαπάω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Τέτοιους ανθρώπους δεν τους θέλω. Τους φοβάμαι. Είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι άνθρωποι οι άλλοι, που στέκονται στην αντίπερα όχθη, σαν τις αχτίδες του ήλιου που σκάνε ανάμεσα στα σύννεφα. Τους έχεις δει και εσύ κάποια στιγμή. Είναι εκείνοι που θα χαμογελάσουν, έτσι, χωρίς λόγο. Που θα σου ανοίξουν την πόρτα, θα πουν ευχαριστώ, και θα σε κάνουν να νιώσεις λιγότερο μόνος στον κόσμο αυτό. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα να αξίζουν. Σαν να περπατάς στην έρημο και να συναντάς ξαφνικά μια πηγή με φρέσκο δροσερό νερό. Σε κάνει να ξεχνάς τα πονεμένα σου πόδια, το δέρμα σου που καίει, και το κεφάλι σου που κουδουνίζει. Όλα αυτά χάρη σε μια σταγόνα νερό.

Εκείνοι οι άνθρωποι. Πόσο όμορφοι είναι. Σαν θησαυροί που ξεδιπλώνονται στα πόδια σου και δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις με τόση λάμψη. Γιατί αυτό είναι: ήλιοι ολόκληροι, ζεστές αγκαλιές, απαλό αεράκι. Η πιο όμορφη πλευρά μας, κι όλα αυτά που ξεχνάμε μέσα στην τόση βαβούρα, την τόση βιασύνη.

Τέτοιους ανθρώπους να ψάχνεις πάντα. Να τους αναζητάς όπως τους ψύλλους στα άχυρα, κι αν δεν τους βρίσκεις, να μη χαμηλώνεις το βλέμμα. Ίσα-ίσα. Γιατί εκείνοι έρχονται ξαφνικά όσο εσύ κοιτάς αλλού.

Κι όταν κάποια στιγμή τους βρίσκεις, να τους κοιτάς στα μάτια. Εκεί κρύβεται η ψυχή τους, το μυστικό τους, αυτό που ψάχνεις.

Οι άνθρωποι. Πόσο θα ήθελα να είμαι και εγώ σαν τους καλούς. Με ένα χαμόγελο μου να σώζω λίγο από τον κόσμο ετούτο, να ξαναβάζω ένα κομμάτι του πίσω στη θέση του.

Οι άνθρωποι. Τι μυστήρια πλάσματα που είναι. Μια κόλαση και ένας παράδεισος. Μερικοί κόκκοι χώματος και λίγο απ’τα αστέρια. Τι όμορφο να ζεις τις αντιφάσεις, και να ξέρεις πως η επιλογή είναι δική σου, αν θα λάμψεις ή αν θα μαυρίσεις.

Εσύ τι άνθρωπος ήσουν σήμερα;

Αν σου άρεσε αυτό το post…

Pin this