Οι σχέσεις είναι σαν ουράνιο τόξο

Τις προάλλες είχαμε βγει για καφέ με τη φίλη μου τη Μ. Η Μ. είναι από αυτά τα άτομα που πάνω στην κουβέντα, μπορεί να σου πει έτσι αβίαστα μια ατάκα η οποία θα σε βάλει σε πολλές σκέψεις.

Έτσι λοιπόν, εκεί που συζητούσαμε για ένα από τα αγαπημένα μας θέματα, aka τις σχέσεις, μου λέει το εξής:

“Ίσως οι σχέσεις να είναι τελικά σαν ουράνιο τόξο.”

Προτιμάς να το ακούσεις; Πάτα το play!

Την κοίταξα με απορία, περιμένοντας να μου εξηγήσει τι εννοούσε.

“Ξέρεις,” μου είπε, “ίσως να έχουν όλες τις αποχρώσεις.”

Τι μπορεί να σημαίνει άραγε ότι οι σχέσεις είναι σαν ουράνιο τόξο;

Ίσως ότι υπάρχουν εκεί έξω σχέσεις για όλα τα μεγέθη και γούστα. Οι καλές σχέσεις, και οι κακές. Αυτές που σου βγάζουν το λάδι, ή αντίθετα εκείνες που θυμίζουν ταινία. Οι ανιαρές και χλιαρές όπου οι εμπλεκόμενοι απλά έχουν ξεχάσει να το λήξουν. Ή αντίθετα, οι διάττοντες αστέρες που ξεκινάνε με απίστευτη δυναμική μόνο και μόνο για να ξεθυμάνουν σαν σαμπάνια μια μέρα μετά την Πρωτοχρονιά. Οι σχέσεις που κουβαλάνε στην πλάτη τους προσδοκίες, ή αντίθετα, φορτία από προηγούμενες εμπειρίες. Το σίγουρο είναι ότι όσο ζεις, αναπνέεις, και έχεις μέσα σου το ένστικτο της αναπαραγωγής, θα βιώσεις κάποιου είδους σχέσης.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι απλά όλα εκείνα τα χρώματα, οι πτυχές αν θες, που παίρνουν οι σχέσεις. Ίσως είναι και κάτι ακόμα, κάτι περισσότερο. Μια κρυφή αλληγορία.

Τι αλληγορία, θα ρωτήσεις τώρα.

Το ουράνιο τόξο βγαίνει μετά τη βροχή, το βλέπεις μόνο αν βρίσκεσαι στην κατάλληλη οπτική γωνία, είναι μια οφθαλμαπάτη, και κυρίως, κυρίως, στην άκρη του, σύμφωνα με το μύθο, κρύβεται πάντα ένας θησαυρός.

Ίσως λοιπόν και οι σχέσεις να είναι κάπως έτσι. Ξεκινάνε (συνήθως) όταν τελειώνει κάτι άλλο, έρχονται όταν βρεθείς στο «σωστό» χώρο και χρόνο, εκεί ακριβώς δηλαδή όπου θα βρεθεί και ο άλλος έτοιμος να σε συναντήσει, ενώ οι ενδορφίνες του έρωτα θολώνουν την κρίση σου και σε κάνουν να μην βλέπεις ούτε καν τα προφανή.

Μα πιο πολύ από όλα, οι σχέσεις μοιάζουν με το ουράνιο τόξο σε αυτό: πολλοί τις ακολουθούν γιατί πιστεύουν ότι στο τέρμα τους υπάρχει ένας θησαυρός. Τι απογοήτευση λοιπόν, όταν περνάει ο καιρός, όταν αρχίζει να χαμηλώνει η μουσική και να ανάβουν τα φώτα. Πόσοι και πόσοι δε θυσιάστηκαν άραγε στο βωμό του έρωτα πιστεύοντας με αφέλεια ότι κάπου υπάρχει ένας θησαυρός, ότι βρήκαν την τέλεια σχέση και ότι όλα τα προβλήματα στη ζωή τους θα λυθούν ως δια μαγείας; Κι όταν έρθει η ώρα όπου αποκαλύπτεται η αλήθεια, όταν το ουράνιο τόξο χάσει την πρώτη του γοητεία, τα παρατάμε. Φεύγουμε κυνηγημένοι, γιατί ποιος έχει χρόνο για να προσπαθήσει για οτιδήποτε δεν είναι αυτονόητο;

Κι όμως, η ομορφιά του ουράνιου τόξου δε βρίσκεται σε αυτά που κρύβει αλλά σε αυτά που σου δίνει τόσο απλόχερα: σε όλες εκείνες τις αποχρώσεις που σου θυμίζουν ότι υπάρχει ομορφιά εκεί που δεν το περιμένεις.

Σε ευχαριστώ Μ.

Πώς σου φάνηκε αυτό το post? Αν σου άρεσε…

Pin this