Μικρή έλεγα ότι θα κάνω bungee jumping, ότι μια μέρα θα γίνω στιχουργός, και ότι θα κάνω τατουάζ μια άγκυρα. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω, κι ότι μια μέρα θα το πάρω απόφαση κι απλά θα το κάνω. Σήμερα, αρκετά χρόνια αργότερα, κοιτάζω πίσω και βλέπω πιο πολύ από όλα, τα ανεκπλήρωτα, που ξεχωρίζουν σαν φάροι στη θάλασσα.

Τόσα και τόσα που ποτέ δεν έγιναν, γιατί κάποια στιγμή μεγάλωσα κι άρχισα να φοβάμαι τα ύψη, γιατί συνειδητοποίησα ότι η μουσική θέλει ταλέντο, και επειδή άλλαξα χίλιες φορές γνώμη για το σχέδιο τατουάζ που μου άρεσε πιο πολύ. Στη βάση όμως όλων αυτών, κρυβόταν πάντα η ίδια αλήθεια: όλοι εκείνοι οι δήθεν φόβοι που δε με άφηναν να κάνω τίποτα. Γιατί πίσω από κάθε επιθυμία κρύβεται πάντα ένας αντίλογος, και το ζητούμενο είναι τι αφήνεις τελικά να υπερισχύσει.

Αυτό λοιπόν είναι ένα τέτοιο κείμενο, για όλα εκείνα που θες να κάνεις αλλά δεν κάνεις.

Για το μικρό σπρώξιμο που μπορεί να χρειάζεσαι. Για το yes, I can, που πρέπει να φωνάξεις δυνατά μπροστά από τον καθρέφτη σου ενώ κάνεις το μεγάλο leap of faith.

Πριν από όλα, θα σου πω αυτό: Τόλμα. Ξάφνιασε τον εαυτό σου. Ξύπνα μια μέρα και πες «σήμερα δε θα διστάσω.» Και όταν πας να κάνεις πίσω, ψιθύρισε «Yes, I can.».

Απλά κάντο. Κλείσε τα εισιτήρια για Λονδίνο. Ξέρω, σκέφτεσαι ότι μπορεί να πέσουν οι τιμές, και ποιος προγραμματίζει άλλωστε ταξίδι έξι μήνες νωρίτερα; Θέλει πολύ αισιοδοξία, σε βαθμό ανοησίας. Και θάρρος για να πάρεις το ρίσκο γιατί ναι, μπορεί να πέσουν οι τιμές, και ναι, μπορεί να μη σου δώσουν την άδεια. Ο άνθρωπος υποφέρει από loss aversion, από το φόβο της απώλειας. Σκέφτεται πάντα την καλύτερη τιμή, ή την ευκαιρία που μπορεί να χάνει. Ξέρεις πώς είναι. Πιο καλά όμως ξέρεις πώς είναι να μετανιώνεις για όλα αυτά που άφησες να περάσουν ενώ θα έπρεπε, τελικά, να είχες κυνηγήσει.

Φάε το burger. Δώσε στον εαυτό σου ένα cheat day χωρίς να σκέφτεσαι θερμίδες, χοληστερίνη, και κυτταρίτιδα. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι αν δεν κάνεις ούτε ένα παραστράτημα θα ζήσεις μέχρι τα 100. Ίσα-ίσα. Ακόμα κι αν ζήσεις μέχρι τα 100, είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις άλλα τόσα στο μεταξύ;

Αγόρασε αυτό το βελούδινο φόρεμα υπερπαραγωγή και ορκίσου να το φορέσεις τουλάχιστον δύο φορές. Μην αφήνεις φανταστικά εμπόδια να μπαίνουν στο δρόμο σου. Μην αφήνεις φαντασιώσεις να σε σταματάνε. Πάντα θα υπάρχει ένα αλλά, να στέκεται σαν τη λαιμητόμο πάνω από το κεφάλι σου. Το αστείο όμως με αυτό το αλλά είναι ότι εμείς κρατάμε την άκρη του. Όχι οι γονείς μας, ούτε οι φίλοι μας, ούτε κάποια αόρατη συμπαντική δύναμη. Εμείς οι ίδιοι καταδικάζουμε τον εαυτό μας να είμαστε σαν τα χάμστερ που κυνηγάνε κάτι που δε θα φτάσουν ποτέ. Επέτρεψε μου να παραφράσω εδώ το quote της Rowling: “It doesn’t do well to dwell on fears and forget to live.”

Σταμάτα να μετράς, να ζυγίζεις, να τα βάζεις όλα σε κουτάκια, σαν μοδίστρα που τακτοποιεί τις κλωστές της. Άσε κάποια πράγματα να πέσουν, βγες έξω από το πρόγραμμα σου. Δοκίμασε κάτι καινούριο, τόλμα χωρίς ερωτηματικό. Ζήσε για μια στιγμή χωρίς περιορισμούς. Κάνε κάτι που θα θυμάσαι αργότερα και θα σε κάνει περήφανο. «Εγώ το έκανα αυτό;», να, με τέτοιες ερωτήσεις πρέπει να γεμίζουμε τη ζωή μας, και όχι με τις άλλες, τις αποδυναμωτικές, «Θα το έκανα εγώ ποτέ αυτό;», όπου η απάντηση είναι «Ποτέ».

Βγες το ραντεβού, κι ας μη είναι ο πρίγκιπας που πάντα ονειρευόσουν. Δώσε την ευκαιρία σε έναν καινούριο άνθρωπο να μπει στη ζωή σου. Ή σε μια διαφορετική εμπειρία. Σπάσε τη ρουτίνα της προβλεψιμότητας, αυτό το κουκούλι που μας κάνει να νιώθουμε τόσο ασφαλείς, κι ας είναι ψέμα. Γιατί τίποτα δεν είναι σταθερό, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο.

Σκέψου, ποια είναι όλα εκείνα που θες να κάνεις αλλά δεν κάνεις, και τελικά τι σε κρατάει πίσω για καθένα από αυτά; Ίσως αύριο να ξυπνήσεις, και να πεις επιτέλους το ναι.

PS: Κάπως έτσι, μια μέρα πριν καιρό ξύπνησα κι εγώ και είπα «Yes I can», και πάτησα το publish για το πρώτο μου short story, “The little little boy who turned into a star“. Μπορείς να το βρεις στο Amazon, και θα χαιρόμουν πολύ να διαβάσω τα σχόλια σου!

Σου άρεσε αυτό το post? Αν ναι…

Pin this