Έχω κάποιες φίλες και φίλους που ζουν μέσα σε μια όμορφη φούσκα. Σαν ψάρια και εκείνοι, είναι κλεισμένοι σε αυτή τη γυάλα, η οποία είναι αρκετά διαφανής για να μην τους κρύβει τον κόσμο, αλλά εξίσου ανθεκτική για να τους κρατάει κλεισμένους μέσα. Κι κάπως έτσι βολεμένοι στον προστατευμένο μικρόκοσμό τους, δε βλέπουν, και δε θέλουν, να πάνε παραπέρα.
Ακόμα και ο Παράδεισος, είπε κάποιος συγγραφέας, μπορεί να γίνει κόλαση αν βρεις αρκετό χρόνο για να ανακαλύψεις τα τείχη του. Η ελευθερία είναι ουτοπική και πλαστή. Τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος άραγε, όταν εμείς οι ίδιοι θέτουμε τα όρια μας; Καθισμένοι αναπαυτικά στον καναπέ μας γνωρίζουμε εκείνη μονάχα την εκδοχή του κόσμου που κάποιος άλλος έχει επιλέξει να μας δείξει. Κι αυτό το δεχόμαστε, γιατί έτσι είναι τα πράγματα.
Προτιμάς να το ακούσεις; Πάτα το play!
Αυτές οι φίλες και οι φίλοι έχουν χτίσει μια ζωή, μια απλή καθημερινότητα όπου πνίγονται κάτω από αναρίθμητους σωρούς μικροτήτων. Η τάδε είπε αυτό, και ο δείνα απάντησε εκείνο, σαν ένα ζωντανό reality όπου εμείς στεκόμαστε άβουλοι θεατές. Ένα μικρό δράμα εκτυλίσσεται μπροστά μας, κι αντί να αποτραβήξουμε το βλέμμα, καθόμαστε λίγο πιο άνετα και απολαμβάνουμε. Ανακουφισμένοι που δεν είμαστε στο επίκεντρο της διαμάχης, κρυφά χαρούμενοι που βρίσκει η ζωή μας νόημα σε κούφιους τσακωμούς. Και έτσι γεμίζουν οι μέρες μας, με την επίφαση ότι είμαστε σημαντικοί. Αλλιώς γιατί να ήμασταν δέκτες τέτοιων δραμάτων; Κάποιο ρόλο πρέπει να παίζουμε και εμείς, έτσι δεν είναι;
Κι όπως γυρίζει ο τροχός, βρισκόμαστε και εμείς κάποτε από κάτω του να παλεύουμε για το δίκιο μας, ή έστω για μια ανάσα. Κι όσο «βοήθεια» κι αν φωνάξουμε, τώρα κάποιος άλλος μας κοιτάζει παθητικά, και χαίρεται με τη μιζέρια μας που επιβεβαιώνει – κάπως αυθαίρετα – τη δική του σπουδαιότητα. Και έτσι κυλάνε οι μέρες, με τα πάνω και με τα κάτω, με αυτά τα μικρά να γίνονται μεγάλα, και τα μεγάλα τόσο μεγάλα που ο κλειστός μας νους να μη μπορεί να τα συλλάβει.
Πού είναι όλα εκείνα για τα οποία μιλάνε οι ποιητές; Το νόημα της ζωής, τη βαρύτητα της ψυχής, το αξεπέραστο μυαλό; Υπήρξαν άραγε ποτέ ή μήπως ήταν φαντασιώσεις ανθρώπων που δεν άντεξαν τη ρηχή πραγματικότητα και έτσι κατέφυγαν στην ονειροπόληση;
Πόσο γερά είναι αυτά τα τείχη του μικρόκοσμου που καταφέρνει να κρατήσει έξω την ορμητική ζωή, που τρέχει σα χείμαρρος και τα παρασέρνει όλα στο πέρασμα της; Άραγε κυλάμε κι εμείς μαζί της; Και όταν φτάνουμε κάπου, είναι ακόμα ολόκληρη η γυάλα μας; Ή μήπως έχει πια ρωγμές, από όπου εισχωρεί ο κόσμος;
Όλα καλά στο μικρόκοσμό σου; Ησυχία, τάξη, ασφάλεια; Για άνοιξε λίγο το παράθυρο και δες…τι συμβαίνει εκεί έξω;
Σου άρεσε το post? Αν ναι…
Pin this
