Είναι η πρώτη Δευτέρα της ζωής μου που δεν χαίρομαι που δεν έχω να πάω στη δουλειά. Είναι η πρώτη Δευτέρα που εύχομαι να γύριζαν όλα πίσω στο νορμάλ τους, σε αυτό το κανονικό που θεωρούσαμε όλοι μας τόσο δεδομένο. Και η πρώτη Δευτέρα που βγήκα έξω, σαν κυνηγημένη, να ψωνίσω προμήθειες, και κάθε περαστικός μου έμοιαζε εχθρός. Είμαστε μόνοι μας, ο καθένας για τον εαυτό του, σαν επιτραπέζιο όπου νικάει αυτός που μένει όρθιος στο τέλος.
Αντί να το διαβάσεις, μπορείς να το ακούσεις πατώντας το play:
Θα πίστευα ότι σε μια τέτοια απροσδόκητη κατάσταση, το να γράφω θα ήταν η μόνη μου διέξοδος. Οι λέξεις όμως βγαίνουν δύσκολα, τι να πεις που να μην έχει ειπωθεί ήδη; Και τι να γράψεις που να μην έχει γράψει ήδη κάποιος άλλος πριν από εσένα; Ένας Κινέζος, ένας Ιταλός, ένας Ισπανός, κάποιος άλλος κλεισμένος στο σπίτι του εδώ και καιρό, που βλέπει τις μέρες να περνάνε και το φως στην άκρη του τούνελ να μην πλησιάζει ούτε σπιθαμή.
Άραγε, θα γυρίσουμε ποτέ ξανά πίσω; Σε αυτό που ήταν η ζωή μας μέχρι πριν λίγες μέρες; Θα βγούμε ξανά έξω χωρίς γάντια μιας χρήσης, χωρίς αντισηπτικό κι οινόπνευμα; Θα περπατήσουμε ανέμελοι στο δρόμο, χωρίς να κοιτάζουμε δεξιά κι αριστερά μετρώντας τις αποστάσεις σε εκατοστά;
Μου μοιάζει τόσο μακρινό αυτό το πριν, το πριν όπου κανονίζαμε καφέδες κι εξόδους δίχως δεύτερη σκέψη. Που παραγγέλναμε πίτσα τις Παρασκευές για να γιορτάσουμε το τέλος μιας ακόμα δύσκολης εβδομάδας. Τότε που ο χρόνος δεν έφτανε για τα πάντα, κι έτσι κάναμε εκπτώσεις, στη φροντίδα και στις σχέσεις.
Τώρα οι μέρες μοιάζουν ίδιες. Ίδιες η μία με την άλλη, απαράλλαχτες. Μια ρουτίνα που κάπως χτίστηκε, χωρίς καν να το αισθανθούμε. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι, για μια στιγμή, να χαζέψουμε το δρόμο, μα δε βλέπουμε τίποτα. Ίσα κανένα αμάξι, μια στιγμή, έτσι για λίγο. Κάποιον περαστικό που περπατάει γρήγορα με το κεφάλι σκυμμένο. Ακόμα και τα αδέσποτα μοιάζουν να έχουν κρυφτεί. Ποιος θα τα ταϊζει αυτά τώρα;
Εκείνα τα φασαριόζικα παιδιά που έπαιζαν στις πλατείες πού έχουν κρυφτεί; Ποιοι τέσσερις τοίχοι συγκρατούν την τόση ορμή τους; Και οι γιαγιάδες που είναι μόνες τους; Έχουν άραγε κάποιον να τις φροντίσει; Τους σκέφτομαι κάθε μέρα, όλους εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους. Πώς αντέχουν τη μοναξιά τους; Τι κόλπα βρίσκουν για να ξεγελούν το χρόνο; Αναμετρώνται με τη σκόνη, και με φανταστικούς εχθρούς; Κοιμούνται για να ξεχνάνε; Ακούνε ραδιόφωνο; Τι παρέες φτιάχνει το μυαλό τους;
Άραγε, πότε θα γυρίσει η ζωή στα προηγούμενα; Θα υπάρξει ποτέ ξανά αυτό που λέγαμε κανονικό; Ή θα λέμε κάποτε στα εγγόνια μας “εγώ έχω περάσει καραντίνα”, όπως έλεγαν οι παππούδες μας σε εμάς; Έχω περάσει καραντίνα, με βιβλία, σειρές, internet να μοιράζομαι τις σκέψεις και τις ανασφάλειες μου, με στιγμές λιακάδες που με βρήκαν στο μπαλκόνι να συλλέγω βιταμίνη D. Δεν το λες και τόσο κακό. Έχω περάσει όμως καραντίνα και με φόβο, με ανασφάλεια για όλους τους ανθρώπους που συναντάω. “Κι αν;” σκέφτομαι. Κι αν κάποιος από εμάς είναι το αναμμένο σπίρτο; Πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η φωτιά; Θα προλάβει να σβήσει πριν κάψει τα πάντα στο πέρασμα της;
Πόσο ευάλωτοι είμαστε; Το έχουμε αισθανθεί άραγε; Το έχουμε νιώσει; Κανείς καλύτερος από κανέναν, όλοι βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι, απλά σε κάποιους αλλάζει λίγο η θέα. Τι σημασία έχει το πώς ταξιδεύεις αν ο προορισμός είναι ο ίδιος; Μια ψευδαίσθηση η διαδρομή, τίποτα παραπέρα.
Η μόνη σταθερά στη ζωή μας αυτοί οι κόκκοι σκόνης που αψηφούν τα πάντα και αιωρούνται νωχελικά στην ατμόσφαιρα, παίζοντας με όσες αχτίδες ηλίου τολμούν να διαπεράσουν το τζάμι ασφαλείας. Τις χαζεύω και για λίγο ξεχνιέμαι. Για λίγο νομίζω πως είναι Κυριακή, και ότι σε λίγο θα έρθει η άνοιξη και εγώ θα ανοίγω θαρραλέα το παράθυρο για να μπει μέσα η ζέστη, οι φωνές, κι εκείνη η μυρωδιά που σαν να λέει πως όλα θα γίνουν καλύτερα.
Όλα θα γίνουν καλύτερα. Για το πότε όμως, μη με ρωτήσεις…
Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…
Pin this
6 comments
Οι μέρες περνούν και οι σκέψεις γίνονται όλο και πιο δύσκολες, πιο στενάχωρες.
Μπαίνει σε δεύτερη μοίρα ο εγωισμός μας, σταματάμε να σκεφτόμαστε μόνο εμάς και αρχίζουμε να βλέπουμε την πραγματική κατάσταση.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που όντως βιώνουν πραγματικές δυσκολίες στην δεδομένη φάση.
Καθώς δεν λες καραντίνα την ζωή μέσα σε ένα σπίτι που σου παρέχει τα πάντα.
Έχεις παρέα, ένα γεμάτο ψυγείο, τηλεόραση, ίντερνετ και θέρμανση.
Υπάρχουν άνθρωποι όμως που μπορεί να μην έχουν τίποτα από αυτά.
Αυτούς τους σκέφτηκε κάποιος;
Μήπως λοιπόν να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το κοινό καλό και όχι μόνο τον εαυτό μας.
Μήπως αυτή θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα μας;
Ναι, όλοι θα θέλαμε να είναι όλα όπως πριν, αλλά αυτό έχουμε τώρα και με αυτό θα πορευτούμε.
Μην το κάνουμε μόνοι όμως, ας ρίξουμε μια ματιά και στο διπλανό διαμέρισμα, ας σκεφτούμε και την γιαγιά στον 1ο, η την μητέρα στον 3ο. Είναι ευκαιρία να γίνουν λίγο παραπάνω “άνθρωποι” απ’ότι ήμασταν.
Πραγματικά Ντένια, αυτούς τους ανθρώπους σκέφτομαι συνέχεια, που δεν έχουν κανέναν να ψωνίσει για εκείνους, που δεν έχουν παρέα, που δεν ξέρουν από ιντερνετ και υπολογιστές για να παραγγείλουν ονλάιν, που ζουν μέσα στο φόβο και την ανασφάλεια. Αυτό με κάνει να εξετάσω ακόμα περισσότερο τις επιλογές μου και να σκεφτώ πως θα ήθελα εγώ στην ηλικία τους να έχω έναν κύκλο γύρω μου, θέλεις παιδιά, ανίψια, εγγόνια, οτιδήποτε, έναν κύκλο αγάπης, προστασίας, και φροντίδας. Ας μην γκρινιάζουμε, ας μην παραπονιόμαστε, έχουμε την υγεία μας και όλα τα καλά του κόσμου, και ένα κράτος που αν μη τι άλλο προσπαθεί να μας προστατέψει, ακόμα κι αν μας κόβει πράγματα που θέλουμε ή έχουμε ανάγκη. Κάποια στιγμή θα περάσει όλο αυτό και θα ξεθωριάσει η ανάμνηση της καραντίνας στο μυαλό μας, οπότε ας φροντίσουμε να αντλήσουμε μαθήματα και να βγούμε καλύτεροι μέσα από όλο αυτό, και με μεγαλύτερη συμπόνοια.
Διαβάζοντας το άρθρο σου συνειδητοποιώ ακόμα περισσότερο πόσο έχει αλλάξει η πραγματικότητα όλου του πλανήτη αυτή τη στιγμή. Με την πίστη πως όλα θα γίνουν καλύτερα είναι ο μόνος τρόπος να πορευτούμε μπροστά. Εγώ μένω στο σπίτι κι ας είμαι από τους ελάχιστους εδώ στην Αγγλία. Περνούσαμε με το αυτοκίνητο προχτές έξω από ενα fish and chips μαγαζί και είδαμε μέσα σε ένα χώρο αναμονής 1*2 να περειμένουν πάνω από 6 άνθρωποι λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Καταλαβαίνω ότι ο υπόλοιπος κόσμος ζει μια διαφορετική πραγματικότητα από τη δική μου. Νιώθω ότι είμαι η μόνη που καταλαβαίνει τη σοβαρότητα της κατάστασης σε μια ολόκληρη χώρα. Ελπίζω όταν αρχίσουν να παίρνουν μέτρα και εδώ να μην είναι πολύ αργά.
Πραγματικά απορώ με την κατάσταση στην Αγγλία και εντυπωσιάζομαι που η Ελλάδα πήρε τόσο γρήγορα μέτρα συγκριτικά με άλλες “πιο ανεπτυγμένες” χώρες. Η λογική του προσέχουμε για να έχουμε δεν είναι καθόλου παράλογη, αλλά μάλλον δεν την ενστερνίζονται όλοι οι αρχηγοί κρατών. Ευτυχώς που εσύ μένεις μέσα και έχεις τη σύνεση να προσέξεις. Τι θα γίνει, πώς και πότε θα τελειώσει όλο αυτό δεν το ξέρει κανείς μας. Ευχόμαστε και ελπίζουμε μόνο για το καλύτερο…
Θα συμφωνήσω με τη Ντένια. Είναι για όλους μας δύσκολο να το να περιορίζεται η ελευθερία μας και να μας “απαγορεύεται” η επιλογή του να βγούμε έξω για το κοινό καλό. Όμως, όπως πολυ σωστά ειπώθηκε, δεν είναι τόσο άσχημα το να είσαι στο σπίτι, αρκεί να έχεις εξασφαλίσει τα απαραίτητα. Το δύσκολο είναι να μη διαθέτεις τα είδη πρωτης ανάγκης ή να ζεις μόνος και να δυσκολεύεσαι… Εκεί πρέπει να φανεί η αλληλεγγύη μας…
Πραγματικά Αγγελική, εκεί είναι τα δύσκολα, σε αυτές τις περιπτώσεις όπου υπάρχουν δυσκολίες έτσι κι αλλιώς, ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι “φυσιολογικές”. Ας είμαστε τουλάχιστον προσεκτικοί και με αυτό τον τρόπο συνεισφέρουμε στο σύνολο, όσο μικρό κι αν μοιάζει…