Υπάρχουν πολλά πράγματα που δε μπορώ να κάνω. Δε μπορώ να κάνω κατακόρυφο, να οδηγήσω μηχανή, να φάω σέλινο, και να μιλήσω κινέζικα. Αν το σκεφτείς, αυτά που δε μπορώ να κάνω είναι σίγουρα περισσότερα από εκείνα που μπορώ, κι όμως σηκώνομαι κάθε πρωί και νιώθω γεμάτη δυνατότητες, against all odds.
Το σώμα συχνά δεν αντέχει, το μυαλό μπορεί να μην λειτουργεί, η ψυχή να είναι αδύναμη. Ο χρόνος να είναι περιορισμένος, και τα εφόδια λιγοστά. Τα εμπόδια είναι συχνά περισσότερα από τις δυνατότητες, κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς επιλέγουμε να δίνουμε την προσοχή μας στα ναι, και στα ίσως, αγνοώντας εκείνα τα δεν.
Άκουσε το ηχογραφημένο πατώντας το play!
Αυτά τα δεν όμως δεν αγνοούν εμάς. Και έτσι, μια στο τόσο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με όλα εκείνα τα «δε μπορώ», βλέποντας παντού εμπόδια και δυσκολίες. Στις πιο δύσκολες στιγμές μας, όλες μας οι αδυναμίες έρχονται στην επιφάνεια όπως τα φύκια που βρωμίζουν τη θάλασσα. Μεγαλώσαμε με γονείς να μας λένε πως δεν υπάρχει «δε μπορώ» μα «δε θέλω», και όσο #inspirational κι αν ακούγεται αυτό, η αλήθεια είναι πως κανένας άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει τα πάντα, όσο κι αν θα το ήθελε. Όταν όμως ζεις σε έναν κόσμο που δε δέχεται το όχι, κι η αδυναμία είναι το χειρότερο αμάρτημα, πώς μπορείς να αποδεχτείς και να ζήσεις με έναν εαυτό κατώτερο των προσδοκιών; Και πώς μπορείς να μην αυτομαστιγώνεσαι για όσα δεν καταφέρνεις;
Πώς μπορείς να χωνέψεις την ιδέα ότι όσα δε μπορείς να κάνεις δεν είναι ο κρυπτονίτης σου, αλλά ένα ακόμα στοιχείο του εαυτού σου, μια πλευρά σου που ολοκληρώνει το σύνολο και σε κάνει αυτό που είσαι;
Είναι σαν να πηγαίνεις να ψωνίσεις και αντί να κοιτάζεις όλα τα ρούχα που σου κάνουν, να μετράς ένα-ένα εκείνα που δε σου χωράνε, που δε σου ταιριάζουν, που δεν είναι φτιαγμένα για σένα τελοσπάντων. Πες μου, αν το έκανες αυτό, δε θα ένιωθες εξαιρετικά δυστυχισμένος; Κι όμως, είναι φορές που ακριβώς έτσι επιλέγεις να βασανίζεσαι.
Όσο κοιτάζουμε εμμονικά τις αδυναμίες μας, βυθίζουμε τον εαυτό μας όλο και πιο βαθιά στη γη. Μας καταδικάζουμε σε μια ζωή γεμάτη «δε μπορώ». Πώς να βρεις λοιπόν έστω και λίγη ευτυχία όταν κατά βάθος πιστεύεις πως δεν την αξίζεις;
Εγώ έρχομαι να σου πω λοιπόν ότι δεν πειράζει να μη μπορείς. Είναι εντάξει να έχεις όρια. Και δε θα βλάψεις κανέναν με μερικά, δικαιολογημένα, όχι. Αρκεί να μπορείς να δεις τα ναι σου, να αναγνωρίσεις όλα αυτά που μπορείς να κάνεις, κι αντί να νιώσεις περιορισμένος, να αγκαλιάσεις την ελευθερία των αναρίθμητων επιλογών σου. Εμείς κρίνουμε το πού βάζουμε τα όρια του σύμπαντος μας, και σε τι θα επιλέγουμε να στρέφουμε την προσοχή μας κάθε μέρα. Και το αν θα συγκρινόμαστε με ένα άπιαστο άλλο ή με την καλύτερη δυνατή εκδοχή του δικού μας εαυτού.
Τα εμπόδια και τα δε μπορώ είναι εκεί για να μας προστατέψουν. Είναι η πυξίδα μας που μας κατευθύνει. Αν το σκεφτείς καλά, αν μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα, στο τέλος δε θα κάναμε τίποτα, πνιγμένοι σε μια θάλασσα ατέλειωτων επιλογών. Και ναι, θα ήταν ωραίος ένας κόσμος όπου το όχι δε θα υπήρχε, αλλά ακόμα πιο ωραίος θα ήταν αυτός ο κόσμος όπου τα όχι θα γινόντουσαν κίνητρο για να κυνηγήσουμε τα ναι.
Όσα δε μπορώ να κάνω; Όλα όσα μπορώ να κάνω.
Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…
Pin this
