Τέτοια εποχή, ακριβώς πριν από ένα χρόνο, άνοιξε τις βαλίτσες του για τελευταία φορά. Άδειασε τις τσάντες του, έβαλε τον υπολογιστή του στο μικρό λευκό γραφείο ΙΚΕΑ, και κλείδωσε το σπίτι πριν πέσουμε για ύπνο. Από τότε, δεν έφυγε ξανά παρά μόνο μαζί μου για διακοπές.

Πώς έχει αλλάξει η ζωή μας πια ως ζευγάρι που συγκατοικεί;

Και τι έμαθα μετά από ένα χρόνο συγκατοίκησης;

Ο γάμος λένε, σκοτώνει τη σχέση. Εμείς δεν είμαστε παντρεμένοι, αλλά όταν μοιράζεσαι το μπάνιο, τους λογαριασμούς, και περνάτε μαζί αρρώστιες και στρες, είναι σχεδόν σαν να είστε παντρεμένοι. Κι όμως, αντί να βαλτώσει η σχέση μας, έχει γίνει πιο δυνατή. Γιατί εκεί που κάποτε μιλούσαμε στους γονείς μας όταν γυρνούσαμε σπίτι τα απογεύματα, πλέον μιλάμε ο ένας στον άλλο. Όταν με παίρνει τηλέφωνο ενώ είμαι στη δουλειά, χαμογελάω και σκέφτομαι τη μαμά μου που παίρνει τον μπαμπά μου. Είδες που ένα κομμάτι σου γίνεται οι γονείς σου;

Κάποιες φορές βαριόμαστε. Ναι, βαριόμαστε να βγούμε “ραντεβού”. Να ντυθούμε, να στολιστούμε, και να ξεβολευτούμε. Κι ας ξέρουμε ότι “πρέπει” για το καλό της σχέσης μας. Αντί να βγούμε όμως, βάζουμε κρασί, ταινία, και ποπ κορν, και φτιάχνουμε το δικό μας in house cinema. Το καλύτερο; Μπορούμε να σταματήσουμε την ταινία όποια στιγμή θέλουμε, και δεν έχει διαφημίσεις *θριαμβευτική κραυγή*.

Όταν όμως φτιαχνόμαστε για έξω, μόνοι ή με παρέα, με κοιτάζει με έναν θαυμασμό ή μια έκπληξη που δε φοράω τα μικρά κόκκινα γυαλιά μου και αφήνω επιτέλους τα μαλλιά μου κάτω. Κι εγώ ξαναθυμάμαι τι όμορφα μάτια που έχει όταν τον βλέπω με τους φακούς του.

Αν είμαστε με παρέα, νιώθω ασφάλεια που είναι δίπλα μου. Θα μιλήσει εκείνος, ο πιο κοινωνικός εκ των δύο, κι εγώ, η εσωστρεφής, απλά θα ακούω. Θα μου σφίξει το χέρι για να μου δείξει ότι είναι εκεί, ενώ μερικές φορές, δε χρειάζεται καν να μιλήσουμε. Απλά κοιταζόμαστε και έχουμε καταλάβει και οι δύο τι σκέφτεται ο άλλος.

Μετά από ένα χρόνο συγκατοίκησης, έχουμε αναπτύξει κάτι σαν τηλεπάθεια. Συμπληρώνει ο ένας τον άλλο, ή σκεφτόμαστε συχνά το ίδιο, κι όταν το λέμε, γελάμε και εκπλησσόμαστε που συγχρονιζόμαστε κι ας συμβαίνει όλο και πιο συχνά.

Κάποιες στιγμές με θυμώνει, κι εγώ τον ενοχλώ. Όταν θέλουμε να δουλέψουμε, αλλά ένας από τους δυο μας μπαινοβγαίνει. Όταν εγώ πάω ταξίδι, το μικρό μας γραφείο μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο (ρούχα, παπούτσια, τσάντες παντού), ενώ όταν γυρνάει εκείνος από ταξίδι, η βαλίτσα μαζεύει σκόνη στο υπνοδωμάτιο αντί για το υπόγειο. Είμαστε αντιφατικά τακτικοί, εκείνος επιμένει εκεί όπου εγώ είμαι χαλαρή, και το αντίθετο. Αυτό όμως σημαίνει να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο.

Οι δουλειές ποτέ δε θα είναι ίσα μοιρασμένες. Απλά γιατί οι περισσότεροι άντρες δεν το έχουν στο DNA τους με την τάξη, ή ίσως γιατί εγώ το έχω υπερβολικά πολύ. Ό,τι όμως έχει αναλάβει, το κάνει, με τους δικούς του ρυθμούς. Μετά από ένα χρόνο συγκατοίκησης, έμαθα να μη θέλω να γίνονται τα πράγματα εδώ και τώρα, αλλά να τον αφήνω να κάνει ό,τι πρέπει να κάνει όταν μπορεί. Απαιτεί πολύ αυτοέλεγχο αυτό, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να νιώσει ο άλλος ότι τον σέβεσαι και τον εμπιστεύεσαι.

Μετά από ένα χρόνο συγκατοίκησης, έμαθα ότι τη μοναξιά την καταλαβαίνεις μονάχα όταν έχεις νιώσει την παρέα. Η μοναξιά δεν εμφανίζεται από μόνη της, αλλά είναι επακόλουθο του κενού που μένει από την απώλεια, την απομάκρυνση, την ηθελημένη ή αθέλητη. Γι’αυτό, όταν λείπει και είμαι μόνη μου, βάζω την τηλεόραση να παίζει δυνατά, κι ας μην παρακολουθώ. Προσπαθώ να γεμίσω τη σιωπή, που ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να είναι τόσο εκκωφαντική.

Η συγκατοίκηση θέλει συμβιβασμούς. Να πεις όχι, αλλά να δεχτείς και το όχι του άλλου. Απαιτεί αυτοέλεγχο, όπως όταν ψωνίζεις στο σουπερ μάρκετ και σου έχει πει να μην πάρεις σοκολάτα γιατί κάνει διατροφή. Θέλει γερά νεύρα κάποιες φορές, και υπομονή. Να μην πεις το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι, γιατί ξέρεις ότι θα τον πληγώσεις, κι ας νιώθεις την ανάγκη να κερδίσεις τη μάχη. Όπως όμως λέει και ένα ρητό, όταν χάνεις τη μάχη, τη χάνεις, κι όταν κερδίζεις τη μάχη, τη χάνεις. Τι νόημα έχει να κερδίσεις αν η σχέση σας έχει δεχτεί πλήγμα;

Μετά από ένα χρόνο συγκατοίκησης, έμαθα να κάνω περισσότερη υπομονή, να είμαι πιο οργανωτική, να τον συμπεριλαμβάνω στα πλάνα και τα προγράμματα μου. Να ζητάω τη γνώμη του, και να είμαι έτοιμη να τον ακούσω όταν εκείνος χρειάζεται τη συμβουλή μου. Να κάνω καλύτερο budgeting, και να μαγειρεύω περισσότερο και καλύτερα. Και τέλος, να βγαίνω έξω από τη ζώνη ασφαλείας μου, να ξεπερνάω τον εαυτό μου, και σε κάθε μου κίνηση, να σκέφτομαι και εκείνον.

Γιατί η συγκατοίκηση με το φίλο σου δεν είναι απλά η συμβίωση κάτω από την ίδια στέγη. Είναι η συμπόρευση προς την ίδια κατεύθυνση μέσα σε ένα αμάξι με δύο τιμόνια. Λίγο να ξεχαστεί ο ένας, το αυτοκίνητο ξεφεύγει από την πορεία του. Eyes on the road, chica. Γιατί εκείνος πάντα θα σου αφήνει την τελευταία τηγανιτή πατάτα.

Σου άρεσε αυτό το post? Αν ναι…

Pin this