Λένε πως η δημιουργικότητα δεν στερεύει, όσο την εξασκείς, τόσο πολλαπλασιάζεται. Τι ωραίο και ρομαντικό. Και πόσο μεγάλο ψέμα είναι άραγε, όταν η ζωή τρέχει πιο γρήγορα κι από το φως, παρασέρνοντας τα πάντα στο πέρασμα της;
Προσπαθώ με κόπο να γράψω αυτό εδώ το κείμενο. Έχω μια γενική και αόριστη ιδέα για το τι θέλω να πω, αλλά το πώς μου διαφεύγει, σαν τη λέξη που έχεις στην άκρη της γλώσσας αλλά τη βρίσκεις όταν η ευκαιρία έχει πια χαθεί. Είναι μέρες, εδώ και πολλές μέρες (να τολμήσω να πω εβδομάδες;) που ανασκαλεύω συνεχώς τα ίδια, αναζητώντας σε ακρογιαλιές και δειλινά τη Μούσα μου, μόνο και μόνο για να τη βλέπω να προχωράει προς το ηλιοβασίλεμα φορώντας ένα t-shirt από τα ZARA με τυπωμένη τη φράση «out of office».
Στύβω το μυαλό μου να σκεφτώ ιδέες. Να πιέσω την έμπνευση μπας και έρθει, μα γυρίζω συνεχώς στα ίδια. Η κάνουλα έχει μπλοκάρει, κι ό,τι πέφτει – με το σταγονόμετρο – είναι τουλάχιστον ανεπαρκές. Πώς να σε ξεδιψάσουν δύο γουλιές νερό σε τέτοιο καύσωνα;
Είναι στιγμές που φοβάμαι μήπως δεν αρχίσει ξανά η μηχανή. Μήπως μείνει κολλημένη στην άμμο, σαν εγκαταλειμμένο όχημα, ελπίζοντας στο έλεος του δήμου και την καταστροφική δύναμη του χρόνου. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι μένει στη μέση, μια ακόμα άνω τελεία, σαν ανάσα που δε βρήκε την εκπνοή της.
Νιώθω ενοχές, απέναντι στον εαυτό μου, απέναντι σε σένα που διαβάζεις, σαν να μας κοροϊδεύω όλους αναμασώντας τα παλιά, ψάχνοντας τρόπους να κοροϊδέψω το πέρασμα του χρόνου, να κρυφτώ πίσω από άλλα, από υποχρεώσεις, ανοιχτές εκκρεμότητες, και πρέπει. Αφήνω την καλοκαιρινή ραστώνη να με παρασύρει, καθώς η στοίβα με τα δημοσιευμένα μεγαλώνει, όσο τρώω από τα έτοιμα. Είμαι σαν τον τζίτζικα, αφήνομαι στη χαλαρότητα του καλοκαιριού και ξεχνάω, ξεχνάω το χειμώνα που έρχεται (πάντα έρχεται, ακόμα κι όταν περνάει), τότε που ο χρόνος θα αρχίσει να τρέχει ξανά γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα.
Φοβάμαι αυτό το μεγάλο μπλοκάρισμα, που ξεκίνησε με την πραγματική έλλειψη χρόνου όταν υπήρχαν άλλα πιο επείγοντα, συνεχίστηκε με τη φυσική απουσία από τις συνήθειες και τους γνώριμους χώρους, και τώρα, τώρα απλά έχει παγιωθεί. Όπως ο ανεπιθύμητος συγγενής που γίνεται βραχνάς, ενοχλητικό βηχάκι που ξεχνάς πως κάποτε απλά δεν υπήρχε.
Αναρωτιέμαι αν θα επιστρέψει η Μούσα μου ξανά. Τι πρέπει να κάνω άραγε; Να την παρακαλέσω; Να πέσω στα πόδια της και να ζητήσω ταπεινή συγχώρεση; Να θυμώσω, να φωνάξω, να τσακωθώ με τον εαυτό μου, λέγοντας κι αντιλέγοντας, σαν cartoon;
Τι γίνεται όταν νιώθεις πως η δημιουργικότητα σου σε έχει αφήσει χρόνους και καιρούς;
Όταν οτιδήποτε άλλο είναι πιο εύκολο από το να κάτσεις κάτω και να γράψεις, να σχεδιάσεις, να ζωγραφίσεις; Όταν φοβάσαι μήπως όλα όσα έχεις φτιάξει μέχρι τώρα μαραθούν, σαν δέντρο που ξέχασες να ποτίσεις;
Πώς ξεπερνάς το φόβο της στέρφας γης που δεν έχει τίποτα πια να προσφέρει, όσους σπόρους κι αν προσπαθείς να τις φυτέψεις; Είναι άραγε ξηρασία, ή μήπως ήρθε η ώρα για άλλους σκοπούς και επιδιώξεις;
Συγχώρεσε με. Είναι αυτή η ζέστη που όλα τα θολώνει. Αύριο. Ίσως αύριο να είναι καλύτερα. Γιατί πάντα υπάρχει αυτό το αύριο που τα κάνει όλα να μοιάζουν λίγο πιο υποφερτά.
Βρήκες ενδιαφέρον αυτό το κείμενο; Αν ναι…
Pin this
4 comments
Αχ Άλκηστη! Σε νιώθω όσο δε μπορείς να φανταστείς! Διάβασα πρόσφατα για τον Στήβεν Πρέσφιλντ ότι διαβάζει κάθε πρωί μια προσευχή στη Μούσα για να μη παθαίνει writer’s block. Και μάλιστα είναι αυτή του Ομήρου. Οπότε καταλαβαίνεις ότι αυτή η άτιμη Μούσα περιφέρεται και εξαφανίζεται εν μιά στιγμή και ενοχλεί όλους τους καλλιτέχνες. Φταίει και το Καλοκαιράκι, λίγο πολύ η ζέστη. Θα περάσει όμως και αυτός ο μήνας που θα πάει! Δες το θετικά. Ότι μάλλον κουράστηκες πολύ και θέλησε η Μούσα να σε ξεκουράσει! 🙂
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε και εμείς τις προσευχές;; Μπορεί και να δουλεύει για να το κάνει!
Αλλά εντάξει, όπως και να το κάνουμε, ένα μικρό διάλειμμα δεν κάνει ποτέ κακό, και μερικές φορές, αντί να πιέζουμε τον εαυτό μας, πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα να πάρουν το δικό τους δρόμο.
Ευχαριστώ πολύ Βιβή!
Δυστυχώς εγώ υποφέρω από το ακριβώς αντίθετο… Έχω συνέχεια τόσες καινούριες ιδέες που θα έπρεπε να είμαι 5 άνθρωποι για να πραγματοποιηθούν! Έχει όμως και αυτό τα αρνητικά του… Γιατί το μυαλό σου δε σταματάει ποτέ να λειτουργεί ακόμα κι αν θέλεις να σε αφήσει να ξεκουραστείς… Πραγματικά δε ξέρω ποια κατάσταση από τις δυο είναι χειρότερη… Ίσως απλά να χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση και θα επανέλθεις! Έτσι κι αλλιώς όλοι κατεβάζουμε ρυθμούς τώρα το καλοκαίρι… 🙂
Νομίζω ότι τα άκρα δεν είναι ποτέ καλά, ούτε στο πάρα πολύ, ούτε στο τίποτα, αφού η ισορροπία είναι πάντα κάπου στη μέση. Θα ήθελα βέβαια να είχα λίγη από τη δημιουργικότητα σου, δε θα πήγαινε χαμένη! 😛
Το καλοκαίρι τελειώνει, για να δούμε, πόσο (και πότε) θα επανέλθουμε;…