Την πρώτη φορά που τον είδα τον αγάπησα. Τόσο εύκολα και αυτονόητα, όπως αναπνέω, χωρίς καν να το σκεφτώ. Ήταν μικροσκοπικός, κόκκινος, και λερωμένος. Μας κοίταζε σκεφτικός, με σουφρωμένο το μικρό του μέτωπο με τις δέκα τρίχες. Τον άγγιξα διστακτικά, με την αναστροφή του χεριού μου, και το απαλό του δέρμα με έκανε να αναρριγήσω. Άρχισα να τον τραβάω φωτογραφίες.
Δεν προλαβαίνεις να το διαβάσεις; Άκουσε το!
«Προσοχή, το φλας!» φώναξε η πριν μία ώρα επισήμως ανακηρυγμένη γιαγιά.
Απενεργοποίησα το εικονίδιο, και συνέχισα να τον τραβάω. Μετά από λίγο, τον έπιασε λόξυγκας. Ακόμα το βλέπω αυτό το βίντεο, και γελάω, παρόλο που δεν αναγνωρίζω πια σε εκείνο το ταλαιπωρημένο πλασματάκι το σκαθάρι ανιψάκι μου που πλέον ουρλιάζει και τρέχει με τα τροφαντά του πόδια πάνω-κάτω αναστατώνοντας όλη την πολυκατοικία.
Κάθε μέρα αλλάζει. Από βδομάδα σε βδομάδα μαθαίνει και μια καινούρια λέξη. Τον ρωτάς τι ώρα είναι και σου δείχνει το χέρι του, όπου μερικές φορές φοράει ένα χαριτωμένο γαλάζιο ρολόι με ζωάκια. Ξέρει ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν ένα παιδάκι και υψώνει το δάχτυλο του ως απόδειξη. Όταν θέλει νερό, φωνάζει εό, και όταν έρχεται η ώρα για βόλτα, σου λέει πάμε, και σε τραβάει από το χέρι.
Όταν του ζουμπάς τα μάγουλα, σε δαγκώνει, κι αν πλησιάσεις κοντά του για φιλάκι, απλώνει τα χέρια του και σε γρατζουνάει ή σου τραβάει τα μαλλιά, ίσως γιατί δεν έχει βρει ακόμα άλλο τρόπο να δείχνει την τρυφερότητα του.
Όταν είναι κουρασμένος, παραπατάει σαν μεθυσμένος. Πέφτει κάτω, αλλά ξανασηκώνεται, πολύ δραστήριος και πεισματάρης για να το βάλει κάτω. Σηκώνει το τηλέφωνο και το βάζει στο αυτί του, όπως μας έχει δει να κάνουμε τόσες φορές. Αγαπάει το τηλεκοντρόλ, και να πετάει πράγματα στον αέρα. Εξερευνεί τα συρτάρια με πάθος, και λατρεύει τα ποδηλατάκια, και οτιδήποτε κάνει υπερβολικά πολύ θόρυβο. Τρώει συνέχεια, ακόμα και όταν η κοιλιά του έχει φουσκώσει σαν μπαλόνι. «Μαμ», σου λέει, και σε κοιτάζει στα χέρια, να δει τι θα του δώσεις.
Είναι ένα χαριτωμένο πλασματάκι με καστανόξανθα μαλλιά και στρογγυλά μάτια, που μου θυμίζει τα παιδάκια από τα παλιά μας άλμπουμ. Μεγαλώνει πιο γρήγορα από ό,τι φανταζόμασταν, κι αυτό είναι καλό γιατί μπορούμε να παίζουμε όλο και πιο πολύ. Μα είναι ταυτόχρονα και κακό, γιατί κάθε μέρα που περνάει, αφήνει ακόμα ένα κομμάτι της παιδικότητας του πίσω. Κάποια στιγμή δε θα μυρίζει πια μωράκι. Θα θέλω να τον αγκαλιάσω και θα με διώχνει. Αλλά μέχρι τότε, θα συνεχίσω να του λέω τη λέξη θεία, περιμένοντας τη μέρα που θα την πει κοιτάζοντας με στα μάτια.
Μέχρι να έρθει λοιπόν αυτή η μέρα, δώσε μου το χέρι σου, και πάμε μια βόλτα σε αυτό το μαγικό μέρος που λέγεται κόσμος.
Σου άρεσε το post? Αν ναι…
Pin this


8 comments
Αγαπητό μου παιδί (παίρνω και το ανάλογο δασκαλίστικο ύφος, κατάλαβες),
θα ήθελα από σένα να επιστρέφεις και να διαβάζεις αυτό το μελιστάλακτο ποστ σου όταν πια γίνεις και η ίδια μητέρα. Όταν θα θες να κοιμηθείς και θα χοροπηδάει πάνω στην κοιλιά σου, όταν θα το τραβάς να φύγετε απ’την παιδική χαρά στις 10 το βράδυ τρίτης και θα σε αγνοεί επιδεικτικά, όταν θα θες να το καρυδώσεις επειδή αντιμιλά συνεχώς. 🤣
Όχι σοβαρά τώρα, κάν’το. Είναι τόσο γλυκό κείμενο, θα σου δίνει κουράγιο…
😚
Ηλέκτρα
Αγαπητή μου Ηλέκτρα (δεν τρομάζω με το ύφος, μεγάλωσα με μητέρα δασκάλα οπότε τρέχει στις φλέβες μου που λένε!), όλα αυτά που γράφεις τα φαντάζομαι να συμβαίνουν, ειδικά αν βγει τσαούσικο σαν εμένα (ΩΧ). Και για να είμαστε και ειλικρινείς, μη βλέπεις που γράφω τα γλυκούλικα. Όταν ο μικρός αφηνιάζει γιατί θέλει να δει ένα ακόμα βίντεο με τον μικρό Νικόλα, δεν αφήνει τους γονείς του να φάνε στα οικογενειακά τραπέζια, ή θέλει αλλαγή πάνας, η θεία κάνει την Κινέζα και σφυρίζει ανέμελα. Τα πρώτα 18 χρόνια είναι δύσκολα. Φαντάζομαι. Σε φιλώ!
Αχχχχχ 21 ημερων θεια ειμαι και νομιζω οτι με καλυψες απολυτα!Τον αγαπησα με το που τον ειδα,τον περιμενα αυτον τον ανθρωπακο-μαλλιαρος ο δικος μας-που ειχε φωλιασει στην κοιλια της αδερφης μου για 9 μηνες.Περιμενω να μεγαλωσει πολυ πιο γρηγορα απο οσο πιστευω κ να λιωσω οταν τα χειλακια του με πουν θεια! Με συγκινησες με την περιγραφη,Αλκηστη!
Να σας ζήσει το νέο μέλος! Εύχομαι να είναι γερός, και εσείς καλά για να αντέχετε! Δεν μπορώ να σου περιγράψω πώς είναι το συναίσθημα. Απλά να ξέρεις ότι μετά τα 1,5-2 που αρχίζει να μιλάει, θα σου λείπει όλο και πιο πολύ! Να τραβάς φωτογραφίες και βίντεο για να του τα δείχνεις αργότερα. Θα το εκτιμήσει 🙂
Έγινα θεία πριν ενάμιση χρόνο. Δυστυχώς την απολαμβάνω μέσω βίντεο, φωτογραφιών και τηλεφώνων γιατί μας χωρίζουν 500 χλμ στην κυριολεξία. Ωστόσο κάθε της λέξη, κάθε της πρόοδο τη ρουφάμε και την πανηγυρίζουμε τρελά. Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω άπειρα! Να χαιρόμαστε λοιπόν τα ζουζούνια μας xxx
Να σας ζήσει η μικρούλα σας! Εύχομαι να καταφέρνεις να τη βλέπεις πιο συχνά. Ευτυχώς που υπάρχει η τεχνολογία η οποία μας φέρνει πιο κοντά! Το σίγουρο είναι ότι η αγάπη ξεπερνάει τα τόσα χιλιόμετρα 🙂
Να τον χαίρεσαι, να τον καμαρώνεις και να κλέβεις όσο μπορείς από την παιδικότητα του, την έχουμε ανάγκη, μας γεμίζει!
Είμαι κι εγώ θεία και τα λατρεύω όλα μου τα ζουζούνια. Κάθε ένα διαφορετικό, με άλλη αύρα, άλλο χαρακτήρα, το καθένα σε κατακτά αλλιώς και τα λατρεύεις όλα! Δεν γίνεται διαφορετικά!
Να ‘σαι πάντα καλά Θεία, να χαίρεσαι το ανιψάκι σου και με το καλό να έρθουν κι άλλα, να σου κλέψουν κι εκείνα την καρδιά!
Σε ευχαριστώ πολύ Μαρίνα μου! Εύχομαι το ίδιο και σε εσένα, να τα χαίρεσαι όλα, να τους δίνεις απλόχερα τα συναισθήματα σου, αλλά να κλέβεις και λίγο από την αγάπη τους, που τη χαρίζουν με τόσο μοναδικό τρόπο! Να είμαστε καλά να τα κακομαθαίνουμε 🙂