Πες “θεία”

Την πρώτη φορά που τον είδα τον αγάπησα. Τόσο εύκολα και αυτονόητα, όπως αναπνέω, χωρίς καν να το σκεφτώ. Ήταν μικροσκοπικός, κόκκινος, και λερωμένος. Μας κοίταζε σκεφτικός, με σουφρωμένο το μικρό του μέτωπο με τις δέκα τρίχες. Τον άγγιξα διστακτικά, με την αναστροφή του χεριού μου, και το απαλό του δέρμα με έκανε να αναρριγήσω. Άρχισα να τον τραβάω φωτογραφίες.

Δεν προλαβαίνεις να το διαβάσεις; Άκουσε το!

«Προσοχή, το φλας!» φώναξε η πριν μία ώρα επισήμως ανακηρυγμένη γιαγιά.

Απενεργοποίησα το εικονίδιο, και συνέχισα να τον τραβάω. Μετά από λίγο, τον έπιασε λόξυγκας. Ακόμα το βλέπω αυτό το βίντεο, και γελάω, παρόλο που δεν αναγνωρίζω πια σε εκείνο το ταλαιπωρημένο πλασματάκι το σκαθάρι ανιψάκι μου που πλέον ουρλιάζει και τρέχει με τα τροφαντά του πόδια πάνω-κάτω αναστατώνοντας όλη την πολυκατοικία.

Κάθε μέρα αλλάζει. Από βδομάδα σε βδομάδα μαθαίνει και μια καινούρια λέξη. Τον ρωτάς τι ώρα είναι και σου δείχνει το χέρι του, όπου μερικές φορές φοράει ένα χαριτωμένο γαλάζιο ρολόι με ζωάκια. Ξέρει ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν ένα παιδάκι και υψώνει το δάχτυλο του ως απόδειξη. Όταν θέλει νερό, φωνάζει εό, και όταν έρχεται η ώρα για βόλτα, σου λέει πάμε, και σε τραβάει από το χέρι.

Όταν του ζουμπάς τα μάγουλα, σε δαγκώνει, κι αν πλησιάσεις κοντά του για φιλάκι, απλώνει τα χέρια του και σε γρατζουνάει ή σου τραβάει τα μαλλιά, ίσως γιατί δεν έχει βρει ακόμα άλλο τρόπο να δείχνει την τρυφερότητα του.

Όταν είναι κουρασμένος, παραπατάει σαν μεθυσμένος. Πέφτει κάτω, αλλά ξανασηκώνεται, πολύ δραστήριος και πεισματάρης για να το βάλει κάτω. Σηκώνει το τηλέφωνο και το βάζει στο αυτί του, όπως μας έχει δει να κάνουμε τόσες φορές. Αγαπάει το τηλεκοντρόλ, και να πετάει πράγματα στον αέρα. Εξερευνεί τα συρτάρια με πάθος, και λατρεύει τα ποδηλατάκια, και οτιδήποτε κάνει υπερβολικά πολύ θόρυβο. Τρώει συνέχεια, ακόμα και όταν η κοιλιά του έχει φουσκώσει σαν μπαλόνι. «Μαμ», σου λέει, και σε κοιτάζει στα χέρια, να δει τι θα του δώσεις.

Είναι ένα χαριτωμένο πλασματάκι με καστανόξανθα μαλλιά και στρογγυλά μάτια, που μου θυμίζει τα παιδάκια από τα παλιά μας άλμπουμ. Μεγαλώνει πιο γρήγορα από ό,τι φανταζόμασταν, κι αυτό είναι καλό γιατί μπορούμε να παίζουμε όλο και πιο πολύ. Μα είναι ταυτόχρονα και κακό, γιατί κάθε μέρα που περνάει, αφήνει ακόμα ένα κομμάτι της παιδικότητας του πίσω. Κάποια στιγμή δε θα μυρίζει πια μωράκι. Θα θέλω να τον αγκαλιάσω και θα με διώχνει. Αλλά μέχρι τότε, θα συνεχίσω να του λέω τη λέξη θεία, περιμένοντας τη μέρα που θα την πει κοιτάζοντας με στα μάτια.

Μέχρι να έρθει λοιπόν αυτή η μέρα, δώσε μου το χέρι σου, και πάμε μια βόλτα σε αυτό το μαγικό μέρος που λέγεται κόσμος.

Σου άρεσε το post? Αν ναι…

Pin this