Πίσω από κλειστές πόρτες

Ποτέ δεν ξέρεις. Δε μπορείς να ξέρεις, να μαντέψεις ή να φανταστείς τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Τι ανείπωτα δράματα ή κινηματογραφικές στιγμές ευτυχίας λαμβάνουν δράση. Πόσα συναισθήματα χρωματίζουν τους τοίχους κάθε σπιτιού, και αν σφίγγει ή πεταρίζει η καρδιά διασχίζοντας το κατώφλι.

Πίσω από κλειστές πόρτες κρύβεται η ζωή.

Άκουσε το πατώντας το play.

Στα χαρτιά ήταν ιδανικοί. Εκείνοι και η ζωή τους. Όμορφοι, νέοι. Με αρκετά χρήματα για να ταξιδεύουν και να κάνουν όνειρα για πιο μεγάλο σπίτι, και χωρίς την ανασφάλεια του κάθε επόμενου μισθού. Είχαν μια κόρη, ένα χαμογελαστό μωρό έτοιμο να αδράξει τη ζωή στην ασφάλεια των γονικών χεριών. Τα είχαν όλα. Το έλεγαν όλοι. Από το όλα μέχρι το τίποτα όμως μια σπιθαμή δρόμος.

Εκείνος έμεινε μόνος. Εκείνη έφυγε, όχι γιατί το διάλεξε μα γιατί κάποιος άλλος, άλλοι, το επέβαλαν. Τα όνειρα γκρεμίστηκαν, η ευτυχία έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια, κι όπου κι αν πατούσε εκείνος έβρισκε ένα ακόμα θραύσμα που έμπαινε όλο και πιο βαθιά στη μονίμως ανοιχτή πληγή του. Έξω από τους τοίχους έβλεπαν όλοι μια ευτυχισμένη ζωή. Μέσα από τους τοίχους όμως, ποιος κάθεται να σκεφτεί τι έχει απομείνει όταν όλα καταρρεύσουν;

Πίσω από κλειστές πόρτες. Κανείς δε μας λέει, δε μας προειδοποιεί ότι η αληθινή ζωή κρύβεται εκεί. Σε αυτά που ο πολύς ο κόσμος αγνοεί. Στην καθημερινότητα, στο σπίτι όπου επιστρέφεις κάθε βράδυ. Στο σπίτι που για άλλους είναι καταφύγιο και για άλλους φυλακή. Στους τοίχους που σου θυμίζουν όσα θέλεις να ξεχάσεις, ή αν είσαι τυχερός, σε γεμίζουν με όμορφες αναμνήσεις. Δεν έχει σημασία πόσο μεγάλος ή μικρός ο χώρος, μπορείς να νιώθεις εξίσου εγκλωβισμένος στα 10 ή στα 100 τετραγωνικά. Το σπίτι μας είναι πρώτιστα το μυαλό μας, κι από αυτό δε μπορούμε να ξεφύγουμε ποτέ.

Λέμε, κάνουμε, δείχνουμε, με αυτή ακριβώς τη σειρά. Μιλάμε για κάποιον και η πρώτη μας κίνηση είναι να δούμε τη διαδικτυακή «ζωή» του. Τι κάνει, πού πηγαίνει, με ποιους. Ποιος είναι, ή ποιος θέλει να δείχνει ότι είναι στους γύρω του. Κρίνουμε, κρίνουμε, κρίνουμε. Δικάζουμε με ελλιπή στοιχεία και μετά συγκρίνουμε το πόρισμα με τη δική μας ζωή. Αν βγαίνουμε λιγότεροι, τρέχουμε να γλείψουμε τις πληγές μας σαν λαβωμένα γατιά. Αν περισσότεροι, βγαίνουμε νικημένοι από τη σύγκριση αυτή και ηρεμούμε για λίγο.

Τι γίνεται όμως μετά; Πώς βγάζουμε συμπεράσματα τόσο αλόγιστα κι ανεύθυνα; Πού ξέρουμε, πώς ξέρουμε, τι ζωή κάνει ο καθένας; Γιατί αφήνουμε αυτό που φανταζόμαστε να ορίζει την ποιότητα της δικιάς μας ζωής; Κι αν οι δικές μας κλειστές πόρτες είναι παλατιού και όχι υπογείου; Κι αν όχι, τι διαφορά κάνει; Αυτό που έχει ο άλλος δεν το στερεί από εσένα. Το κέρδισε ή του δόθηκε αλλά δεν στο έκλεψε για να τον ζηλεύεις. Και η ζωή που ζει τώρα δεν του εγγυάται κανείς πως θα είναι η ίδια κι αύριο. Ούτε η δικιά σου. Όλα αλλάζουν σε μια στιγμή, και οι πιθανότητες είναι 50-50 για το πού θα γείρει η πλάστιγγα.

Πριν κρίνεις λοιπόν, πριν αποφασίσεις ή καταδικάσεις, σκέψου: τι κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες; Η σιωπή μπορεί να είναι καμιά φορά εκκωφαντική.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this