Ίσως αυτό το κείμενο να είναι το πιο περιττό κείμενο που έχει δημοσιευτεί ποτέ στο internet. Ίσως να δεις τον τίτλο και να γελάσεις. «Μα καλά,» θα σκεφτείς, «ποιος δεν ξέρει πώς είναι να έχεις γενέθλια;». Και θα έχεις δίκιο. Αυτό το κείμενο ενδεχομένως να μη χρειάζεται. Αλλά ποιος είπε ότι γράφουμε μόνο αυτά που χρειάζονται, και όχι και αυτά που απλά μας έρχονται στο μυαλό;
Αυτό λοιπόν είναι ένα κείμενο που μιλάει για το πώς είναι να έχεις γενέθλια.
Καταρχήν, ας ξεκινήσουμε από κάτι πολύ βασικό: είτε κλείνεις τα 15, τα 35, ή τα 70, η μέρα των γενεθλίων σου θα φτάσει κάπως ξαφνικά. Δηλαδή θα την περιμένεις, δεν είναι ότι θα ξυπνήσεις μια μέρα και θα έχεις μεγαλώσει ένα χρόνο. Ίσα-ίσα, όσο πλησιάζουν οι μέρες, θα το σκέφτεσαι, και ένα κομμάτι σου θα αδημονεί, ενώ ένα άλλο θα γκρινιάζει. Το πρώτο θα χαίρεται στην ιδέα των ευχών, των μαζώξεων, και εντάξει, των δώρων (παρόλο που από μία ηλικία κι έπειτα δε νιώθεις πως σου λείπει τίποτα πραγματικά), ενώ το δεύτερο θα αναριγεί μπροστά «στα φώτα της δημοσιότητας» και θα ξινίζει στην ιδέα της ηλικίας που απλά δε σταματάει να αλλάζει. Και παρόλο που τα περιμένεις όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα, κατά κάποιο τρόπο η μέρα των γενεθλίων σου φτάνει κάπως ξαφνικά.
Ξυπνάς δηλαδή μια μέρα και το ημερολόγιο σού δείχνει μια ημερομηνία που σαν κάτι να σου θυμίζει, και δεν είναι μόνο το pin της κάρτας σου. Είναι αυτή η μέρα που πριν Χ χρόνια ολοκλήρωσες το μεγάλο σου ταξίδι προς τον κόσμο. Βγήκες έξω γυμνός, κατακόκκινος, και κλαψιάρικος, μα με ένα περίεργο τρόπο, πιο όμορφος από ποτέ. Δεν είχες ιδέα πού βρισκόσουν και τα έβλεπες όλα λίγο θολά καθώς σε μετέφεραν από τη μία ξένη αγκαλιά στην άλλη, σαν τρόπαιο ή πολύτιμο κόσμημα. Πεινούσες, διψούσες, νύσταζες, και όλα σε ενοχλούσαν. Μέχρι που κάποια μέρα σταμάτησαν να σε ενοχλούν. Άρχισες να βγάζεις φωνούλες, μικρές κραυγές, να μπουσουλάς, να περπατάς, να παίζεις, να μιλάς, να μετράς, να γελάς, να φιλάς. Άρχισες να γίνεσαι εσύ, πιο εσύ δηλαδή από ό,τι ήσουν πριν, ώσπου κάποια στιγμή, έπαψες να είσαι παιδί. Η φωνή σου βάρυνε, το σώμα σου άλλαξε, και άρχισες να ξεχνάς πως υπήρξες κι εσύ κάποτε ένα αθώο, άβουλο μωρό. Σαν το ενήλικα Peter Pan, ξέχασες. Ξέχασες να πετάς όταν οι καλές σκέψεις άρχισαν να γίνονται λιγότερες από τις κακές.
Δε θυμάσαι εκείνες τις μέρες, της ανεμελιάς, του φωτός που γέμιζε το δωμάτιο σου και τα έκανε όλα να φαίνονται πιο όμορφα. Ξεχνάς πως κάποτε ήθελες πολύ λίγα, και ότι η αγάπη, που είχες τόσο ανάγκη, κυλούσε άπλετη (αν ήσουν τυχερός). Όταν έχεις γενέθλια, κρυφοκοιτάζεις πίσω, σε αυτά που υπήρξαν, που θα ήθελες να είχες ξανά. Αναρωτιέσαι αν ο άνθρωπος που ήσουν τότε θα ήταν χαρούμενος με τον άνθρωπο που είσαι τώρα. Να μια καλή ερώτηση να κάνεις στον εαυτό σου τη μέρα των γενεθλίων σου: το παιδί που υπήρξες κάποτε θα συμπαθούσε τον ενήλικα που έχεις γίνει;
Πώς είναι να έχεις γενέθλια λοιπόν; Με τύψεις, ενοχές, αδημονία, ανυπομονησία, άγχος, ανασφάλεια, ενθουσιασμό, χαρά, θλίψη, αναπόληση και προσδοκίες, στόχους και πείσμα. Είναι μια μέρα που τα κρύβει όλα μέσα της, είναι η δική σου Πρωτοχρονιά, όπου καλείσαι να θέσεις νέους στόχους, έχοντας στο μυαλό σου το πού και πώς θέλεις να σε βρει η επόμενη μέρα των γενεθλίων σου.
Κι ακόμα κι αν όλα αποτύχουν, αν τίποτα δεν πάει καλά, αν τα κεράκια δεν ανάψουν ποτέ, και το εορταστικό παστίτσιο σού καεί, ακόμα κι αν κανείς δε σου ευχηθεί, ή κάνεις πως και εσύ ο ίδιος ξεχνάς ότι γιορτάζεις, ακόμα και τότε, στο τέλος της ημέρας, θυμήσου να κλείσεις για μια στιγμή τα μάτια σου και να πεις «ευχαριστώ». Ευχαριστώ που είμαι ακόμα εδώ, και εύχομαι (γιατί έχεις μόνο μια ευχή αυτή τη μέρα) να είμαι εδώ και του χρόνου. Το καλύτερα είναι στο χέρι μου.
Σου άρεσε αυτό το κείμενο;
Pin this
