Πριν από λίγο καιρό, με ρώτησε η φίλη blogger Ειρήνη (δες εδώ τη σελίδα της), να μιλήσω για τον τοκετό και την όλη διαδικασία της γέννας, και τώρα, 12+ μήνες αργότερα, που έχει μεσολαβήσει αρκετό διάστημα, χωρίς όμως υπερβολικά πολύς χρόνος ώστε να έχω ξεχάσει τα περισσότερα, μπορώ να μοιραστώ αυτή την εμπειρία, και να είμαι όσο πιο ανοιχτή και ειλικρινής γίνεται.
Πώς είναι λοιπόν ο τοκετός;
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως ακόμα και τώρα, που το μωρό μας δεν είναι πια μωρό αλλά ένα ζωηρό νήπιο, είναι στιγμές που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποτε ήμουν έγκυος σε εκείνον, και ότι μια όμορφη μέρα του Φεβρουαρίου μπήκα μονή και βγήκα διπλή από το μαιευτήριο. Μου φαίνεται σαν ψέμα ότι το σώμα μου κατόρθωσε κάτι τέτοιο, και πράγματι, αν υπάρχει ένα μονάχα πράγμα το οποίο μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις στη μαγεία της φύσης και στα θαύματα είναι η δημιουργία μίας ζωής από το μηδέν. Αυτό είναι λοιπόν το πρώτο που βιώνεις στον τοκετό, το να μη μπορείς να πιστέψεις, αφότου το ζήσεις, πως όντως το έζησες.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, αναφέροντας πως καμία εγκυμοσύνη και κανένας τοκετός (όπως κανένα μωρό και κανένας άνθρωπος) δεν είναι ποτέ ο ίδιος. Μία γυναίκα μπορεί να ζήσει τόσες διαφορετικές εμπειρίες τοκετού όσες και εγκυμοσύνης, άρα η δική μου ιστορία μπορεί να απέχει έτη φωτός από τη δική σου, και έτσι, μην την πάρεις σαν παράδειγμα, καλό ή κακό.
Πάμε λοιπόν πίσω στο χρόνο. Πρέπει να ήταν Δευτέρα, ή Σάββατο, που με είδε τελευταία φορά ο γυναικολόγος και μου ανακοίνωσε πως είχε έρθει η ώρα. Θυμάμαι να φεύγουμε από το μαιευτήριο και να βάζω τα κλάματα, όχι από φόβο, μα από στεναχώρια, γιατί εννιά μήνες είχα δεθεί με αυτό το πλασματάκι και ήξερα πως ποτέ ξανά δε θα ήμασταν τόσο κοντά. Βέβαια, το κλάμα μου δεν ήταν και πολύ αντικειμενικό αν σκεφτείς ότι οι ορμόνες χτυπάνε κόκκινο σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Με την ανακοίνωση αυτή λοιπόν, άρχισαν οι τελικές προετοιμασίες. Οι βαλίτσες, τα τελευταία πράγματα στο σπίτι, και η απομόνωση μερικές μέρες πριν για να βεβαιωθούμε ότι δε θα κολλούσαμε covid και άρα θα μπορούσα να γεννήσω στο μαιευτήριο με το γιατρό μου, όπως είχαμε προγραμματίσει. Γιατί ναι, αυτό είναι ένα άλλο “καλό” (#νοτ) που έφερε ο κορωνοϊός: αν τύχαινε να κολλήσεις πριν τη γέννα, σε έστελναν σε κλινική covid μακριά από τον γιατρό και τις ανέσεις του ιδιωτικού μαιευτηρίου. Η αρχή της απομόνωσης λοιπόν ήταν κάπου εκεί.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην ημέρα πριν τον τοκετό. Τελευταίο γεύμα γύρω στις 8 το βράδυ (θα έτρωγα ξανά στις 17:30 την επόμενη μέρα, η καλύτερη διαλειμματική νηστεία που έχω κάνει ποτέ), λίγη τηλεόραση, και ύπνος νωρίς. Πρωινό ξύπνημα γύρω στις 4:30, και αναχώρηση κατά τις 5 και για να είμαστε στο μαιευτήριο στις 6. Οι δρόμοι άδειοι, και η υποδοχή των χειρουργείων επίσης άδεια. Μόνο άλλη μία έγκυος, στην ίδια κατάσταση με μένα, γεμάτη απορίες, φαντάζομαι, αγωνία, και ανησυχίες.
Έρχεται η σειρά μας, συμπληρώνουμε τα στοιχεία μας, αδειάζω τις τσέπες μου, και μπαίνω χωρίς να κουβαλάω τίποτα σε μια πρώτη αίθουσα προετοιμασίας. Εκεί που πας για τελευταία φορά τουαλέτα σαν άνθρωπος, και όπου βγάζεις τα ρούχα σου και φοράς αυτή την άσχημη μπλε ρόμπα. Έπειτα, ξανά στην υποδοχή, να περιμένεις κάποια νοσηλεύτρια να σε πάει στο δωμάτιο όπου -χωρίς να το γνωρίζεις- θα περάσεις τις επόμενες 4,5,6 ώρες της ζωής σου, και δεν έχεις καν τηλεόραση να χαζολογήσεις. Κάπου εκεί ξανασυνδέεσαι με τον σύντροφο σου, και συναντάς τη μαία σου η οποία αρχίζει να σε προετοιμάζει. Μια βελόνα στη φλέβα του χεριού (ίσως ένα από τα πιο επίπονα στοιχεία του τοκετού για εμένα), τεχνητοί πόνοι, και προετοιμασία για επισκληρίδιο (ούτε που το κατάλαβα, παρόλο που την έτρεμα). Σύνδεση με τον καρδιοτοκογράφο για να παρακολουθούμε συνέχεια το μωρό, γνωριμία με την “πάπια” (μία από τις πιο άβολες στιγμές της εγκυμοσύνης και του τοκετού), και λίγος καφές, βάλσαμο μετά από τόσους μήνες αποχής. Για φαγητό φυσικά, ούτε λόγος. Μέτρηση της διαστολής κάθε μία ώρα, και ο χρόνος να κυλάει βασανιστικά αργά.
Ώσπου πάει 12 το μεσημέρι, και ξαφνικά σαν να παίρνει μπρος όλο το σύστημα. Η διαστολή κάνει το μπαμ, φτάνει το 6,7, 8, και εκεί αρχίζει η “διασκέδαση”. Το “σπρώξε, σπρώξε” των ταινιών συνειδητοποιείς πολύ γρήγορα πως δεν είναι και τόσο ψέμα, και ειδικά όταν ακούς τον εαυτό σου να ουρλιάζει, χωρίς καν να προλάβεις να το αντιληφθείς. Οι πόνοι έχουν αρχίσει να γίνονται έντονοι, η μαία προσπαθεί να σου εξηγήσει πότε και πώς να σπρώξεις, και εσύ θέλεις απλά να τελειώνει. Αυτή η μία ώρα μέχρι να γεννηθεί το μωρό ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη, παρά την επισκληρίδιο, παρά τις προετοιμασίες, τις ανάσες, την ψυχραιμία. Όλα έμοιαζαν να είναι αληθινά πλέον και ζούσα αυτό που σκεφτόμουν μήνες πριν.
Η ώρα φτάνει 1 και κάτι, και η μαία λέει ότι διακρίνει ένα κεφαλάκι μελαχρινό. “Έχει μαλλιά;” θυμάμαι να ρωτάω, και να ανυπομονώ να τον δω. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα μοιάζει, πώς θα είναι, μα σύντομα θα τον συναντούσα. 13:25 μπαίνω στην (τελευταία) αίθουσα του τοκετού. Εκεί συναντάω τον γυναικολόγο μου (που όλες αυτές τις ώρες ήταν απλά περαστικός, αφού η μαία έκανε όλη τη δουλειά της προετοιμασίας), μου δίνει τις τελευταίες οδηγίες, και πάμε για το τελευταίο σπρώξιμο. 13:32 ακούω το πρώτο κλάμα, και η ανακούφιση είναι απίστευτη. Όταν γεννιέται το μωρό, που τόσο καιρό ένιωθες να σε πιέζει, είναι σαν να αδειάζεις από ένα βάρος και το σώμα σου γίνεται ξανά δικό σου, έστω και έτσι αλλαγμένο, πονεμένο, ματωμένο.
Βλέπω να τον μετράνε και να τον ζυγίζουν, και μετά τον ακουμπάνε πάνω μου. Δεν ξέρω πώς να τον πιάσω για να μπορέσω να τον δω καλύτερα αλλά εκείνος, σαν να σκαρφαλώνει και να έρχεται πιο κοντά μου. Μια σταλίτσα πλασματάκι, κατακόκκινο, με μαύρο μαλλί, και κεφάλι σαν τον Τουταγχαμών, τραβηγμένο από τη γέννα. Σύντομα αρχίζει να κλαίει και μου τον παίρνουν. Ο γυναικολόγος στο μεταξύ κάνει ράμματα, και εγώ περιμένω στωικά να τελειώσει. Έπειτα, με μεταφέρουν στην αίθουσα ανάνηψης, όπου αφαιρείται η βελόνα από το χέρι (τι ανακούφιση), και προετοιμάζομαι για το δωμάτιο. Περνάει αρκετή ώρα, και το μυαλό μου είναι στο μικρό μας μωρό. Πού να είναι άραγε, τι να του κάνουν, πότε θα τον δω; Όταν με ανεβάζουν στο δωμάτιο, μου φέρνουν ένα τοστ (πόσο νόστιμο μοιάζει μετά από τόσες ώρες νηστική!), και μετά από λίγο, έρχεται και το μωρό. Τον κοιτάζουμε και δεν το πιστεύουμε. Μας κοιτάζει και εκείνος, συνοφρυωμένος, αφού δεν βλέπει καλά, είναι σε ένα ξένο μέρος και το μόνο οικείο είναι οι φωνές μας. Εκείνο το πρώτο βράδυ του τραγουδήσαμε νανουρίσματα, και όταν πέσαμε για ύπνο (εγώ φυσικά άγρυπνη όλο το βράδυ από την αγωνία για το αν είναι καλά), ήμασταν πλέον γονείς.
Πώς είναι λοιπόν ο τοκετός; Τρομακτικός, απρόβλεπτος, επίπονος. Μακρύς, ατέλειωτος, δύσκολος. Ανεξέλεγκτος. Μοναδικός. Απίστευτος. Μα το πιο σημαντικό είναι πως οι δύσκολες στιγμές ξεχνιούνται και όλα καλύπτονται από το γλυκό πέπλο της πρώτης γνωριμίας με αυτό το πλασματάκι που το σώμα σου έθρεψε για 9 μήνες και που θα έχεις την τύχη να το βλέπεις να αλλάζει, να μεγαλώνει, να εξελίσσεται κάθε μέρα για την υπόλοιπη ζωή σου. Ο τοκετός είναι το τέλος (της εγκυμοσύνης) και η αρχή (της ζωής σου ως μαμάς). Είναι τρομακτικός, πολύ, δε θα σου πω το αντίθετο. Μα θα τα καταφέρεις, όταν έρθει η ώρα, όπως τόσες γυναίκες πριν από εσένα.
Έτσι λοιπόν είναι ο τοκετός. Είμαι σίγουρη πως άφησα πολλά απ’έξω, μα ελπίζω να είπα τα πιο σημαντικά…
Pin this
