Είτε άλλαξε ο χρόνος, η εποχή, ή απλά ήρθαν τα γενέθλια σου, έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου όπου απλά θέλεις να κάνεις ένα ξεκαθάρισμα, και όχι μόνο στα συρτάρια σου.

Πώς μπορείς να κάνεις λοιπόν ένα ξεκαθάρισμα στη ζωή σου;

Από πού πρέπει να ξεκινήσεις, τι πρέπει να διώξεις, και κυρίως, τι πρέπει να κρατήσεις;

Άκουσε το εδώ, πατώντας το play!

Όταν ξεκινάς να φτιάχνεις ένα puzzle, ο πρώτος κανόνας που εφαρμόζεις είναι να ξεκινάς από τις γωνιές, από τα εύκολα στα δύσκολα δηλαδή, και από έξω προς τα μέσα. Κάπως έτσι γίνεται και με το ξεκαθάρισμα στη ζωή σου. Ξεκινάς με τα πιο απλά και προφανή και μετά προχωράς στα πιο δύσκολα. Πρώτα διώχνεις τα μεγάλα βαρίδια και μετά αναζητάς τα μικρά κουνούπια που σφυράνε δίπλα από το αυτί σου κάθε βράδυ.

Πώς επιλέγεις όμως τι θα μείνει και τι θα φύγει; Πώς ορίζει ποιος δικαιούται το χρόνο σου και ποιος έχει χάσει αυτό το δικαίωμα προ πολλού; Ίσως αυτή η απλή ερώτηση να μπορεί να σου δώσει την απάντηση που ψάχνεις: τι μου προσφέρει αυτή η δραστηριότητα, το ρούχο, ο άνθρωπος;

Όσο ψυχρό και υπολογιστικό κι αν μοιάζει, έρχεται κάποια φάση στη ζωή μας, όταν πατάμε τα 30, ενηλικιωνόμαστε, ή απλά περνάμε τη φάση μας, όπου αντιλαμβανόμαστε μια μεγάλη αλήθεια: δεν υπάρχει αρκετός χώρος ή χρόνος για όλα. Άρα κάτι πρέπει να φύγει, κι αυτό που φεύγει είναι συνήθως αυτό που δεν είναι και τόσο χρήσιμο. Όταν έχεις περιορισμούς, κοιτάς να κάνεις τη ζωή σου πιο εύκολη και όχι να της προσθέτεις εμπόδια. Κι όπως ξέρουμε, η ζωή είναι κατεξοχήν περιορισμοί, πραγματικοί ή φανταστικοί.

Στα υλικά το ξεκαθάρισμα είναι εύκολο. Μπορείς να κάνεις μια απλή ερώτηση στον εαυτό σου (αυτό πότε το χρησιμοποίησα τελευταία φορά;) και η απάντηση να καθορίσει την απόφαση σου. Στα άυλα όμως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Οι δραστηριότητες, η δουλειά που δε μας ταιριάζει, ή οι άνθρωποι-παλτά δε μπορούν να φύγουν τόσο εύκολα. Αφενός γιατί δεν το παίρνουμε απόφαση, αλλά κυρίως γιατί μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε ότι δεν έχουν θέση στη ζωή μας. Τι ρωτάμε λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις;

Αυτός ο άνθρωπος τι μου προσφέρει; Αυτή η δραστηριότητα είναι καλή χρήση του χρόνου μου; Εγώ πώς ωφελούμαι από αυτό; Μήπως τελικά χάνω περισσότερα από όσα κερδίζω; Οι απαντήσεις είναι πιο σκληρές, αφού κρύβουν αλήθειες που συχνά δε θελουμε να παραδεχτούμε και αποδεχτούμε. Το να αφήνεις κάτι πίσω είναι δύσκολο. Όπως ο αετός που αλλάζει ράμφος, πρέπει να αποχαιρετήσεις το παλιό για το καινούριο.

Ξέρω, το καινούριο είναι τρομακτικό. Αλλά με κάθε ξεκαθάρισμα έρχεται η ευκαιρία για κάτι νέο, κάτι καλύτερο, κάτι πιο ταιριαστό σε εσένα. Αυτοί οι φίλοι που σαν το κακό κρασί, έχουν ξινίσει με τον καιρό. Το χόμπι που έχει γίνει αγγαρεία αντί για απόλαυση. Η σχέση που μονίμως σε στεναχωρεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Off they go. Στον κάδο ανακύκλωσης. Τόσο απλά, ψυχρά και αμετάκλητα.

Εκεί όμως πρέπει να πάνε κι όλα αυτά που είναι αδιάφορα, αυτά που εγώ αποκαλώ τα μαρούλια της ζωής μας. Το μαρούλι από μόνο του είναι άγευστο, άοσμο, αδιάφορο. Για να αποκτήσει γεύση πρέπει να συνδυαστεί με κάτι άλλο. Αν υπάρχουν λοιπόν πράγματα στη ζωή σου που απαιτούν προϋποθέσεις για να γίνουν ενδιαφέροντα, τότε μάλλον είναι άσκοπη χρήση του χρόνου σου. Και ναι, δε γίνεται όλη σου η ζωή να είναι Χολιγουντιανή ταινία, αλλά μπορείς πάντα να προσπαθείς να δίνεις χρώμα, τουλάχιστον σε εκείνες τις πτυχές που μπορείς να επηρεάσεις.

Αν νιώθεις λοιπόν ότι ήρθε η ώρα για μια αλλαγή, και σκέφτεσαι πώς μπορείς να κάνεις ξεκαθάρισμα στη ζωή σου, να θυμάσαι αυτόν τον κανόνα: αν η παρουσία του πράγματος που θέλεις να αλλάξεις είναι ίδια με την απουσία του, τότε πρέπει να φύγει. Στον κάδο λοιπόν, στον κάδο.

Αν βρήκες ενδιαφέρον αυτό το post…

Pin this