Ξυπνάς γύρω στις 08:30. Όλα είναι ήσυχα, κοιμισμένα ακόμα. Είναι πολύ νωρίς για να κυκλοφορεί κόσμος στο δρόμο. Μπορείς να ακούσεις επιτέλους τα πουλιά να κελαηδούν. Κάθεσαι έξω, στο μικρό σου μπαλκόνι, παρόλο που η ψύχρα κάνει το δέρμα σου ανατριχιάζει. Η ζεστή κούπα καφέ που κρατάς ανάμεσα στις παλάμες σου ζεσταίνει πρώτα τα χέρια σου, και μετά την καρδιά σου. Αυτοί οι φρεσκοκομμένοι κόκκοι καφέ, τι φοβερή ανακάλυψη. Κλείνεις τα μάτια σου για μερικά δευτερόλεπτα για να απολαύσεις τη γαλήνη.

Γιατί να αγαπάς τα πρωινά της Κυριακής;

Δεν προλαβαίνεις να το διαβάσεις; Άκουσε το εδώ

Σε αυτή την ησυχία, καθώς ο ήλιος ανατέλλει ακόμα προς την κορύφωση του, νιώθεις μια πρωτόγνωρη δημιουργικότητα. Λες και κάποιες ξεχωριστές δυνάμεις σε περιβάλλουν. Θέλεις να μείνεις για πάντα σε αυτή τη στιγμή, σε αυτό το ήρεμο πρωινό, απολαμβάνοντας τις μικρές χαρές που σου δίνει τόσο απλόχερα η ζωή.

Οι Κυριακές είναι ένα θαύμα, γι’αυτό να είσαι σίγουρος. Είναι η ζωή που κάνει διάλειμμα, και ούτε και εσύ πρέπει να τρέξεις για να προλάβεις.

Έτσι όπως κάθεσαι εκεί, σου έρχονται ξαφνικά εικόνες από τα παλιά. Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί. Ξυπνούσες στις 7 για να προλάβεις το αγαπημένο σου καρτούν στην τηλεόραση. Καθόσουν σταυροπόδι στο πάτωμα, στα σκοτεινά, με τα παντζούρια ακόμα κατεβασμένα, η φωνή στο αθόρυβο για να μην ξυπνήσεις τους γονείς σου. Φορούσες τις πιτζάμες με τα αρκουδάκια, και είχες αγκαλιά το λούτρινο σκυλάκι σου. Ήταν η μόνη στιγμή που είχες για τον εαυτό σου, όπου μπορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να σου λέει ο ένας και ο άλλος ποιο ήταν το σωστό. Ήσουν επιτέλους η βασίλισσα της τηλεόρασης, του σαλονιού, και του σπιτιού ολόκληρου.

Καθώς μεγάλωσες, ξέχασες. Σταδιακά ξέχασες, όπως όλα τα παιδιά. Άρχισες να κοιμάσαι πιο πολύ, να ξυπνάς πιο αργά σε ένα σπίτι με ανοιχτά παράθυρα και πολλή φασαρία. Η μητέρα σου σκούπιζε με την ηλεκτρική, ο αδερφός σου της φώναζε να κάνει ησυχία. «Διαβάζω!» μούγκριζε πάνω από το βουητό. Η κουζίνα μύριζε Κυριακάτικο φαγητό: μπριζόλες και πατάτες τηγανιτές, ενώ η τηλεόραση, σβηστή και σκονισμένη, σε κοίταζε θλιμμένα καθώς περνούσες από μπροστά της με ένα μπολ δημητριακά. Κανείς δεν την άνοιγε τις Κυριακές, είχαν όλοι άλλα πράγματα να κάνουν. Ακόμα και ο ηλικιωμένος γείτονας ραδιόφωνο άκουγε. Πάντα στη διαπασών, η κλασική μουσική να διαπερνάει τους λεπτούς τοίχους. Εκείνες οι Κυριακές ήταν ένα χάος.

Μετά την αποφοίτηση σου από το σχολείο, οι Κυριακές ήταν μια ακόμα μέρα της εβδομάδας. Κοιμόσουν μέχρι το μεσημέρι, προσπαθώντας να αναπληρώσεις το χαμένο ύπνο του Σαββάτου, και ξυπνούσες λίγο πριν γυρίσουν οι γονείς σου από την Κυριακάτικη εκδρομή τους. Υποκρινόσουν ότι ήσουν ξύπνια εδώ και ώρες, για να μη σου πουν ότι τεμπελιάζεις. Έφτιαχνες το κρεβάτι σου βιαστικά, έπλενες τα δόντια σου, και έριχνες άπλετο κρύο νερό στο πρόσωπο σου. Λίγο πριν μπουν μέσα, άρπαζες ένα τυχαίο βιβλίο από τη στοίβα, και έναν Bic στο χέρι, και άρχιζες να σημειώνεις μανιωδώς τυχαίες λέξεις. Εκείνοι υποκρινόντουσαν ότι πίστευαν όλο αυτό το θέατρο, και εσύ ότι ήσουν συνεπής στις υποχρεώσεις σου. Αυτή ήταν η σιωπηλή συμφωνία σας.

Skip στο σήμερα. Σήμερα είσαι μόνη σου στο σπίτι. Κανείς δεν κοιτάζει τι ώρα ξυπνάς, αν πέρασες το πρωινό σου βλέποντας καρτούν, ή γράφοντας στο blog σου. Θα μπορούσες να περάσεις όλη σου την Κυριακή στο κρεβάτι, θαμμένη κάτω από το βαρύ πάπλωμα, και κανείς δε θα το μάθαινε. Κι όμως, τώρα που έχεις το ελεύθερο να περάσεις αυτή τη μέρα όπως ακριβώς θέλεις, τώρα είναι που ξυπνάς νωρίς για να απολαύσεις τη γαλήνη της παύσης.

Ανοίγεις τα μάτια. Ο καφές έχει πια κρυώσει. Τινάζεις τα μουδιασμένα πόδια σου, και μπαίνεις μέσα στο σαλόνι. Ανοίγεις γρήγορα τον υπολογιστή, για να μην ξεχάσεις, και αρχίζεις να γράφεις. Η Κυριακή σου ανήκει. Αυτή είναι η καλύτερη Κυριακή από όλες.

Εσύ πώς περνάς τα Κυριακάτικα πρωινά σου;

Σου άρεσε αυτό το post? Αν ναι…

Pin this