Οι πρώτες 40 μέρες

15 επισκέψεις στο γυναικολόγο. 4 Ντόπλερ. 5 καρδιοτοκογραφήματα. Πολλοί υπέρηχοι και ακόμα περισσότερες εξετάσεις αίματος. Φάρμακα με το κιλό και ύπνος που τον αποχαιρετάς ήδη μερικούς μήνες πριν γεννήσεις. Πολλά σεμινάρια ενημέρωσης και εκπαίδευσης, κι όμως τίποτα, μα τίποτα, δε μπορεί να σε προετοιμάσει γι’αυτό που έρχεται. Γιατί το πιο δύσκολο δεν είναι η γέννα αλλά αυτό που ακολουθεί:

Οι πρώτες 40 μέρες με ένα νεογέννητο.

Σε ένα από τα (πολλά) σεμινάρια προετοιμασίας που έκανα όσο ήμουν έγκυος, μια μαία μας είχε πει το εξής χαρακτηριστικό, που όχι μόνο δεν είχα ακούσει από κανέναν άλλο, μα το διαπίστωσα (και το είπα) κι εγώ η ίδια. “Όσα μαθήματα κι αν κάνεις, ό,τι κι αν σου πουν από το μαιευτήριο, με το που γυρίσεις σπίτι με το μωρό, το πρώτο πράγμα που θα κάνετε είναι να κοιταχθείτε με τον άντρα σου και να πείτε ‘Και τώρα;’“.

Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. “Και τώρα;” Δηλαδή τώρα έχω ένα μωρό στο σπίτι το οποίο βασίζεται 100% σε μένα για την επιβίωση του; Κι αν κλαίει τι του φταίει; Και πόσο να το ταϊσω; Και πόσο να το κοιμίσω; Και πώς να το κοιμίσω; Και πώς να κοιμηθώ εγώ που θέλω να ελέγχω κάθε πέντε λεπτά αν αναπνέει; Και τώρα γιατί κλαίει; Πώς να το ηρεμήσω; Πόσες βόλτες να κάνω πέρα δώθε στο μικρό μας σαλόνι και πόσο να αντέξω με δύο ώρες ύπνου;

Οι πρώτες 40 μέρες με ένα νεογέννητο είναι κάπως σαν να πηγαίνεις στη δουλειά μετά από ένα επικό ξενύχτι. Στην αρχή δε μπορείς ούτε τον υπολογιστή να ανοίξεις αλλά μετά από λίγο βρίσκεις τη σειρά σου, και αρχίζεις να κάνεις τα βασικά, ξανά και ξανά και ξανά, χωρίς να τα σκέφτεσαι καν. Οι μέρες περνάνε δύσκολα, και οι νύχτες ακόμα πιο δύσκολα. Ξύπνημα κάθε 1,5 ώρα, για το μωρό, όχι για σένα. Γιατί μέχρι να πλύνεις το μπιμπερό και να πας στο κρεβάτι, το μωρό έχει ξυπνήσει ξανά και έτσι, νιώθεις σαν να το ταίζεις συνέχεια, την ίδια ώρα που εσύ δεν προλαβαίνεις ούτε νερό να πιεις.

Και η αλήθεια είναι πως οι ορμόνες σε χτυπάνε τόσο σκληρά, αυτές οι ίδιες ορμόνες που σε συντηρούσαν σε όλη σου την εγκυμοσύνη, τώρα σε εγκαταλείπουν στα κρύα του λουτρού, σαν το ζεστό νερό που τελειώνει ξαφνικά και μένεις να τουρτουρίζεις. Ανορεξία, αδιαθεσία, μια συνεχόμενη θλίψη, και μια απόγνωση, σαν να είναι όλη η ζωή σου μαύρη, κατάμαυρη, και να μη βρίσκεις ούτε μια αχτίδα ηλίου μέσα σε όλη αυτή τη θολούρα. Οι μέρες περνάνε αργά, δύσκολα, βασανιστικά, κι όλοι σου λένε να κάνεις υπομονή και πως τα πράγματα θα φτιάξουν. “Πότε;” αναρωτιέσαι μα κανείς δε σου δίνει μια ξεκάθαρη απάντηση, γιατί κάθε μωρό είναι διαφορετικό, και ίσως, ίσως (κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό) γιατί η απάντηση που θα σου έδιναν θα σε έκανε να απογοητευτείς ακόμα περισσότερο. 40 μέρες λένε κάποιοι, τρίμηνο, εξάμηνο, ή και τρία χρόνια. “Τρία χρόνια;” ψελλίζεις με τρόμο και σου φαίνεται βουνό πιο ψηλό κι από το Έβερεστ.

Κάποια στιγμή όμως, ξυπνάς και οι 40 μέρες έχουν περάσει. Κάποια πράγματα έχουν γίνει πιο εύκολα, ή εσύ έχεις αρχίσει να συνηθίζεις την έλλειψη ύπνου και την κλεισούρα. Σαν να ανοίγει ο καιρός κι αρχίζετε τις βόλτες. Το μωρό μεγαλώνει, και σκάει ένα-δυο χαμόγελα έτσι στα ξαφνικά. Οι 40 μέρες έχουν τελειώσει. Πέρασαν τα (πρώτα) δύσκολα. Δεν ξέρεις τι μέλλει γενέσθαι (ποτέ δεν ξέρεις στη ζωή, αλλά πόσο μάλλον με ένα μωρό) αλλά έχεις βάλει το πρώτο καρφί στον φράχτη σου κι αυτό δεν είναι λίγο.

Οι πρώτες 40 μέρες με ένα μωρό είναι δύσκολες. Κλονίζονται οι ισορροπίες, εντός κι εκτός. Ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου ενώ ανακαλύπτεις αυτό το πλασματάκι που δε μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα ακόμα, και άθελα του, σε βασανίζει μέρα νύχτα. Και εσύ πρέπει να θυμίζεις καθημερινά στον εαυτό σου πως είναι μια φάση, μια φάση που θα περάσει, και πως δε θα είναι πάντα έτσι. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις μετά από 6 ώρες συνεχόμενου ύπνου, κάποια στιγμή δε θα γκρινιάζει τα απογεύματα, κάποια στιγμή θα είναι μεγάλο, θα μιλάτε και θα παίζετε. Για να φτάσεις όμως σε αυτή την κάποια στιγμή πρέπει να περάσεις πρώτα από όλες τις άλλες στιγμές που χτίζουν προς αυτή. Κι αν το κατάφεραν όλοι οι άλλοι, μπορείς και εσύ. Όχι γιατί είσαι καλύτερα απαραίτητα, ή πιο δυνατή, μα γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, κι είμαστε εξοπλισμένοι γι’αυτό.

Οι πρώτες 40 μέρες είναι δύσκολες. Μα περνάνε, όπως όλα στη ζωή. Απλά να θυμάσαι να σταματάς μια στο τόσο, και να εκτιμάς το πού βρίσκεσαι. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, αυτονόητο.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this