Your race, your pace

Τις προάλλες είδα ένα άρθρο με τον εξής τίτλο: “Είμαι 30, δεν είμαι παντρεμένη, δεν έχω παιδιά, και είμαι καλά.” Στάθηκα για μια στιγμή στον τίτλο. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κάτι τέτοιο, και ούτε η τελευταία που ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος καλείται να εξηγήσει, και να απολογηθεί εν μέρει, για τις επιλογές του. Μήπως όμως θα έπρεπε να είναι η τελευταία;

Μήπως αυτός είναι ο δικός σου αγώνας και μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις το ρυθμό του;

Καθένας ζει τη ζωή του με τους δικούς του ρυθμούς. Άλλοι παντρεύονται στα 25 και άλλοι στα 50. Άλλοι πάλι ποτέ, κι αυτό είναι εντάξει αν είναι επιλογή τους. Κάποιοι κάνουν παιδιά, κάποιοι όχι. Κάποιοι δε θα έπρεπε να κάνουν παιδιά, ενώ άλλοι δε μπορούν και μαθαίνουν να ζουν με αυτή τη σκέψη κάθε μέρα. Η πορεία κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική, και είναι λάθος να κρίνεις τον ένα με βάση το σύνολο.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι: οι νόρμες έφτιαξαν τα πρέπει ή τα πρέπει τις νόρμες; Σαν τη σπαζοκεφαλιά με το αυγό και την κότα δηλαδή, παντρευόμαστε στα 30 επειδή είναι η φυσική μας τάση, ή επειδή το κάνουν όλοι πείθουμε τον εαυτό μας ότι πρέπει να το κάνουμε και εμείς; Υπάρχει μια φυσική τάξη των πραγμάτων ή είναι φτιαχτή γιατί αυτός ο κόσμος δε μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς;

Ξέρεις, πιο πολύ δε με νοιάζει που υπάρχουν αυτά τα “πρέπει”. Πιο πολύ με απασχολεί που τα αφήνουμε να μας επηρεάζουν, να κατευθύνουν τις αποφάσεις μας, και να μας δημιουργούν ενοχές, σαν να πρέπει να λογοδοτήσουμε στον κόσμο για το πού βρισκόμαστε κάθε στιγμή στο χρονοδιάγραμμα της ζωής μας. Από πότε ζητήσαμε διαιτητές, και με ποιο δικαίωμα ανέλαβαν κάποιοι αυτό το ρόλο;

Ο αγώνας είναι δικός σου, και δικός σου είναι και ο ρυθμός. Εσύ ορίζεις το πόσο γρήγορα ή αργά θα τρέξεις, μα και το αν θα τρέξεις, και προς τα πού θα πας. Ίσως να δυσαρεστήσεις κάποιες προσδοκίες, και να τραβήξεις βλέμματα καθώς χαράζεις το δικό σου μονοπάτι. Κανείς δεν είναι όμως αόρατος σε αυτό τον κόσμο όταν υπάρχει τουλάχιστον ένα επικριτικό βλέμμα στο κοινό. Κάποιοι κοιτάζουν το σφυρί και βλέπουν ένα ακόμα εργαλείο, κι άλλοι κοιτάζουν το σφυρί και ψάχνουν το καρφί. Δεν είναι δική σου ευθύνη ούτε ο ένας μα ούτε κι ο άλλος.

Συχνά σκέφτομαι πως ο χρόνος είναι εχθρός: μονίμως μας στερεί, τη νιότη μας, τη δύναμη μας, τους δικούς μας ανθρώπους. Μας παίρνει συνεχώς χωρίς να δίνει ποτέ πίσω γιατί η ζωή μας δόθηκε με αυτή τη συμφωνία: τα πήραμε όλα μονομιάς και από τότε πάντα χάνουμε. Σαν την τράπεζα που σου δίνει το δάνειο και για μια στιγμή νιώθεις πλούσιος, μέχρι να βάλεις το χέρι στην τσέπη δηλαδή για πρώτη φορά και να αρχίσεις να πληρώνεις τους τόκους.

Άλλες φορές αισθάνομαι πως δεν είναι ο χρόνος το πρόβλημα, αλλά εμείς οι ίδιοι. Εμείς που προσπαθούμε να τον κόψουμε σε κομμάτια και να τον βάλουμε σε κουτιά, όπως χωρίζεις τον κιμά πριν τον βάλεις στην κατάψυξη. Αυτό το κομμάτι είναι η παιδική ηλικία, αυτό η εφηβική, αυτό είναι η πρώτη δουλειά, και εδώ μπαίνει ο γάμος, και η οικογένεια, και ό,τι άλλο ακολουθεί μετά, λες και όλα είναι τόσο ξεκάθαρα κι απλά. Για κάποιους δεν είναι, ίσως για τους περισσότερους, και για πρώτη φορά η δική μας η γενιά έρχεται να πει ακριβώς αυτό: είναι ο δικός μου αγώνας, ο δικός μου ρυθμός, και οι δικοί μου κανόνες. Ησυχία στο ακροατήριο, ο αθλητής προσπαθεί να συγκεντρωθεί.

Αυτό είναι λοιπόν για εσένα που έγραψες εκείνο το άρθρο ή για εσένα που μπορείς να το διάβασες: αυτό που ζούμε όλοι μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις συνέπειες των επιλογών μας. Γι’αυτό, πριν κάνεις οτιδήποτε, φρόντισε να είσαι όσο το δυνατόν πιο σίγουρος ότι αυτό που διαλέγεις το διαλέγεις γιατί εσύ το θέλησες και κανένας άλλος. Αν μη τι άλλο, δε θα υπάρχει κανένας για να κατηγορήσεις, αλλά και κανένας για να επιβραβεύσεις παρά ο ίδιος σου ο εαυτός. Ready, set, go λοιπόν.

Αν βρήκες χρήσιμο αυτό το κείμενο…

Pin this