230
Σε κοιτάζω στον καθρέφτη
33 χρόνια τώρα
Αλλάζεις κάθε μέρα
Από λίγο κι ανεπαίσθητα
Μεγαλώνεις, για καλό και για κακό
Μεγαλώνεις κι αποκτάς σημάδια
Γρατζουνιές μικρές
Που κάποτε έφευγαν σε μια ανατολή
Ουλές πιο μεγάλες
Άσπρες και βαθιές
Αποκρουστικές μα γεμάτες ιστορίες
Όπως εκείνη κάτω από το δεξί σου γόνατο
Από τότε που σκαρφάλωσες στη σκαλωσιά και γλίστρησες
Και η άλλη στο μέτωπο
Από τον πετροπόλεμο στο χωριό για ενα βατράχι
Που σου έμοιαζε τόσο σημαντικό εκείνη τη στιγμή
Τόσο πολύ για να σημαδευτείς για μια ζωή
Αυτές οι αμυχές μαρτυρούν ότι κάποιος έζησε
Μα έτσι, μα αλλιώς
Δεν έμεινε κλεισμένος στο κλουβί του
Ίσα-ίσα βγήκε έξω
Πιο έξω από ό,τι θα έπρεπε ίσως κάποιες φορές
Σκαρφάλωσε φράχτες απαγορευμένους
Και θυσίασε λίγη τελειότητα
Για μια ακόμα ιστορία
Αυτό το σώμα
Που τόσα έχει να πει
Που παντού σε έχει συνοδεύσει
Που κουβάλησε μέσα του έναν άνθρωπο
Και πόσες υποσχέσεις άλλων που δεν έγιναν ποτέ
Που μάτωσε, άνοιξε, γκρεμίστηκε
Και μέρα με τη μέρα ξαναβρήκε τον εαυτό του
Λίγο διαφορετικό από πριν
Άλλωστε το γυαλί αν σπάσει δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο οπως κι αν το κολλήσεις
Έχει όμως να μαρτυρήσει ένα κατόρθωμα
Κάτι που έκανε χωρίς εσύ να δίνεις καμία απολύτως οδηγία
Τόσο αυτόματα και φυσικά όπως το να αναπνέεις
Αυτό το σώμα
Που πάντα του ζητάς περισσότερα
Κι άλλα
Κι άλλα
Και πάντα κάτι σου φταίει
Άλλοτε οι άλλοι και άλλοτε εσύ
Κι όμως αυτό το σώμα είσαι εσύ
Και τι πιο όμορφο
Και δυνατό
Κι αυθεντικό
Κι υπέροχο
Από το σώμα που σε συνοδεύει στη ζωή σου
Και μοιράζεται μαζί σου
Σκέψεις κρυφές και δημόσιες
Περιπέτειες ανείπωτες και φανταστικές
Όνειρα
Βλέψεις
Ελπίδες
Και Φοβίες
Μια ανάσα
Κι μια ακόμα
Και ποιος ξέρει πόσες άλλες
Σε κοιταζω στον καθρέφτη
33 χρόνια τώρα
Και μου μοιάζει
Σαν να μην άλλαξες ποτέ
Αν σου άρεσε αυτή η ανάρτηση…
Pin this
2 comments
Όσο περισσότερο περνάς τα χρόνια πολλές φορές αρχίζουμε να νιώθουμε όλο και πιο άσχημα με το σώμα μας επειδή αλλάζει.. μεγαλώνει. Στη τελική όμως αυτό μας κουβαλάει και αυτό θυσιάζεται να φθαρεί πρώτο για οτιδήποτε, καλό ή κακό συμβαίνει στη ζωή μας.
Πολύ ωραίο αυτό που έγραψες, και πόσο σωστό!